اکثر شیرخواران، اگر در وضعیت راحتی قرار داشته باشند، غذای کافی خورده باشند و در معرض جریان هوای تازه و خنک باشند، به قدرنیازشان می خوابند. در ماه های اول زندگی، اکثر شیرخواران در فاصلهٔ دو غذا خواب هستند، هر چند برخی، از همان آغاز ممکن است در ساعات خاصی از روز بیدار بمانند. در پایان سال اول عمر، اکثر شیرخواران در روز فقط دو وعده خواب کوتاه، پس از غذای صبح و ظهر، دارند. در فاصله ۱ تا ۱.۲ سالگی معمولا یکی از این دو خواب حذف می شود. اگر چرت بعدازظهر زیاد طولانی شود، کودک دوست ندارد شب زود به رختخواب برود. این را درنظر بگیرید که نیاز به خواب در کودکان، نیازی جدی است.

نیاز به خواب

شیرخواران به اندازهٔ نیاز خود می خوابند. اما، دو ساله ها، نه. آنها ممکن است بر اثر هیجان مفرط ،کشمکش، تنیدگی، یا ترس های مختلف بیدار بمانند و نیاز به خواب در آنها برطرف نشود. مقاومت در برابر به بستر رفتن در فاصلهٔ ۱ تا ۲۲ سالگی به اوج میرسد ، وقتی کودک را در گهواره تنها می گذارند. شروع به گریه می کند یا بلند می شود و میخواهد والدینش را پیدا کند. علت معمولا اضطراب جدایی یا تلاش کودک برای سلطه یابی بر محیط است. وقتی کودک از بستر خارج می شود، بهترین راه  ادارهٔ موقعیت آن است که والدین دوباره او را در تختش قرار دهند، و سپس درراهرو بایستند تا مطمئن شوند که کودک در بستر خود باقی می ماند. والدین باید از کارهای زیر اجتناب کنند:

(۱) اجازه دهند کودک بیدار بماند، (۲) در کنار او دراز بکشند، (۳) داستان های بیشتری برای او بخوانند و اجازه دهند بیشتر بازی کند، (۴) او را به بستر خود ببرند.

وقتی کودک بفهمد که اجازه ندارد از از بسترش خارج شود و نمی تواند والدین را به داستان گویی و بازی بیشتر و غذا اغوا کند. معمولاً آرام می گیرد و به خواب می رود. این وظیفهٔ والدین است که نیاز به خواب کودک را برطرف کنند. کودک متوسط ۲ ساله به ۱۲ ساعت خواب شبانه و ۱ تا ۲ ساعت خواب روزانه نیاز دارد. خواب های کوتاه روزانه تدریجاً در طول چند سال قطع می شوند. در فاصله ۶ تا ۹ سال به ۱۱پ ساعت خواب و در فاصله سنی ۱۰ تا ۱۲ سال به ۱۰ ساعت خواب نیاز دارند. نیاز بعضی از کودکان به خواب ممکن است بیشتر یا کمتر از ارقام ذکر شده باشد.

والدین می توانند به منظور ایجاد عادات خواب منظم در فرزند اقدامات زیر را انجام دهند:

۱. هر شب در ساعت معینی کودک را در بسترش بگذارند.

۲. زمان خواب را با آرامش قرین کنند. او را بشویند، لباسش را بیرون بیاورند، لباس خواب به او بپوشانند، غذای سبکی به او بدهند. عروسکش را در کنارش قراردهند، داستانی برای او بخوانند، رواندازاو را بکشند، و او را برای شب به خیر ببوسند. کودکان با روال منظم بالنده تر و بر اثر تغییر آشفته می شوند. حفظ روال به پیدایش احساس امنیت در کودک کمک کرده و آمادگی لازم برای خواب را در او ایجاد میکند. علاوه براین، گذاشتن کودک در بستر خودش از خواباندن او درمکانهای غریبه، که به تلاش و توجه بیشتر نیاز دارد، آسانتر است.

۳. از تحریک بیش از حد کودک در ساعات پیش از خواب خودداری کنند. بازی های خشن، آشفته شدن روابط والد- کودک، یا وجود تنش در خانواده سبب بی خوابی در کودک می شود. والدین نمی توانند انتظار داشته باشند که کودکان بلافاصله بعد از بازی خشن یا جرو بحث والدین به خواب بروند.

۴. ترتیبی بدهند که زمان خواب توأم آرامش و شادی باشد. بردن محبت آمیز کودک به بستر از صدور فرمان خشمگینانه رفتن به بستر تنبیه آنان برای آن که بلافاصله اطاعت امر نکرده اند، بسیارخوشایند تر است .

۵. از فرستادن کودک به بستر به عنوان روش تنبیهی خودداری کنند . چون سبب می شود آنها رفتن به بستر را با مجازات مرتبط کنند، در نتیجه فرستادن آنها به بستر در سایر اوقات دشوارتر شود.

۶. از گفتن داستانها یا تماشای برنامه های تلویزیونی ترسناک که ممکن است به بروز کابوس ، خصوصاً در کودکان ۳ تا ۴ ساله که قادر به تشخیص واقعیت ازخیال نیستند منجر شود، پرهیز کنند. علایم وحشت شبانه عبارتند از بیداری ناگهانی و جیغ کشیدن. این اتفاق در فاصله سنی   ۳تا ۸ سال شایعتر است. بر آورد میشود که خواب گردی در ۱۵% از کودکان ۵ تا ۱۲ ساله دیده میشود. رویدادهای استرس زه ممکن است سبب شروع یک دوره خواب گردی شوند. اگر این مشکلات ادامه یافتند، ممکن است برای درمان آنها به کمک روان شناس نیاز باشد.

wikiravan