اما وقتی صحبت از نرخ سرعت اینترنت در میان باشد، استرالیا کمی در این زمینه عقب است. براساس گزارش وضعیت اینترنت از طرف Akamai، استرالیا در زمینه سرعت اینترنت در کل جهان با سرعت میانگین 8.5 مگابيت بر ثانیه رتبه پنجاه و یکم را از آن خود کرده است.
از طرفی، براساس اعلام بخش شبکه پهن باند ملی (که مسئولیت پیشبرد زیرساختهای پهنای باند این کشور را برعهده دارد) به نظر نمیرسد انگیزه چندانی برای تغییر این وضعیت وجود داشته باشد. بیل مورو مدیر ارشد اجرایی این سازمان مدعی است تقاضا برای اینترنت سریعتر به اندازهای نیست که به اقدام برای اعمال تغییرات در سرعت اینترنت منجر شود.
مورو براساس گزارش منتشر شده توسط کوریر میل اعلام کرده است: «حتی اگر اینترنت پرسرعت را به طور رایگان هم ارائه میکردیم، شواهد مشاهده شده از گوشه و کنار دنیا نشان میدهد آن‌ها از آن استفاده نمیکردند.» صرف نظر از اینکه حرف مورو درست است یا نه، این سؤال همچنان باقی است که چطور یک کشور توسعه‌یافته مثل استرالیا همچنان از یک چنین فناوری باند پهن توسعهنیافتهای استفاده میکند؟
به نظر میرسد استرالیا هرگز برنامهای برای این موضوع نداشته است. بعد از اینکه دوران استفاده از تلفن کابل مسی به پایان رسید، دولت این کشور پیشنهاد توسعه شبکههای مخابراتی پیشرفته فیبر نوری را داده بود. یک شبکه با سرعت 100 مگابیت بر ثانیه که در اختیار 93 درصد جمعیت قرار میگیرد و قرار است یک اینترنت پرسرعت باثبات را که از تمام فناوریهای روز دنیا پشتیبانی میکند، ارائه کند.
با انتخابات فدرال انجام شده در سال 2013 یک انتقال قدرت در بدنه دولت (از حزب کارگر مترقی به حزب لیبرال محافظه کار) شکل گرفت. حزب لیبرال به رهبری نخست وزیر اسبق تونی ابوت با یک پیام قوی به میدان آمده بود: «استرالیا را به اقتصاد بزرگ بازگردانيد.» با چنین شعاری بزرگ‌ترین تحولات در حوزه مخابرات به یک موضوع داغ نیز بدل شد.
صرف نظر از حواشی، یک شبکه فناوری چندوجهی (MTM) شکل گرفت که زیرساختهای فعلی و چندین فناوری دیگر را در برمیگرفت. این پروژه جدید به شکلی برنامه‌ریزی شده بود تا وقت و هزینه را هم‌زمان در نظر بگیرد، اما اینگونه نشد. در سال 2016، اسنادی فاش شده از شبکه پهن باند ملی استرالیا به دست ABC رسید که نشان میداد روند توسعه بخش مخابرات و ارتباطات عقبتر از برنامه زمانبندی است و شبکه پهن باند ملی استرالیا نیز بیشتر از مقادیر پیش‌بینی شده برای آن هزینه کرده است. علاوه بر این، براساس منابع خبری موثق، متوسط سرعت اینترنت به‌زحمت به 12 مگابيت بر ثانیه رسید. شرکتهای مخابرات محلی نیز هشدار دادند مشتريان هنوز امکان دسترسی به اینترنت پرسرعت را ندارند که در عمل باعث شکست اقتصادی شبکه پهن باند ملی میشود.
باید اشاره کرد این به این معنا نیست که استرالیا نمیخواهد به شبکههای پیشرفته دسترسی داشته باشد، بلکه مسئله اینجا است که آن‌ها ترجيح میدهند زیاد برای این موضوع هزینه پرداخت نکنند. موضوع بر سر نیاز است.
همان گونه که مشخص است برنامه فعلی نه تنها از لحاظ تجاری توجیه‌پذیر نیست، بلکه حتی نمیتواند از فناوریهای در حال پیشرفت روز دنیا نیز پشتیبانی کند و این باعث عقب افتادن استرالیا در خیلی از زمینهها شده است.
نخستین و مهم‌ترین مسئله اینکه طبق گفته استاد دانشگاه ویکتوریا دکتر مارک سی اسکات وضعیت فعلی پهنای باند در استرالیا روی یکی از بزرگ‌ترین صادرات استرالیا که بخش آموزش و پرورش این کشور است تأثیر گذاشته است. او میگوید: «مزایای در اختیار داشتن یک شبکه پهن باند ملی قدرتمند و باثبات در حوزه آموزش و پرورش بی‌حد و حصر است. به طور خاص، یک شبکه با عملکرد بالا پتانسیل ایجاد آموزش از راه دور را فراهم میکند، چیزی که ما در حال حاضر از آن بی‌بهره هستیم.»
در سال 2016، اسنادی فاش شده از شبکه پهن باند ملی استرالیا به دست ABC رسید که نشان میداد روند توسعه بخش مخابرات و ارتباطات عقبتر از برنامه زمانبندی است و شبکه پهن باند ملی استرالیا نیز بیشتر از مقادیر پیش‌بینی شده برای آن هزینه کرده است.
دوم اینکه در هماهنگی با روند کنونی جهان، بازار استریم ویدیو در استرالیا در حال انفجار است. شرکت سیسکو مدعی است تا سال 2020 ترافیک ایپی ویدیو افزایش چهار برابری خواهد داشت و چیزی حدود 82 درصد تمام ترافیک اینترنت مصرفی کاربران را تشکیل خواهد داد. به طور خاص، در هر ثانیه نزدیک به یک میلیون دقیقه محتوای ویدیویی از شبکه عبور میکند. سی اسکات میگوید: «ما به‌جای وضعیت فعلی باید اطمینان حاصل کنیم از یک ساختار اینترنت باثبات برخوردار هستیم. تا به امروز کوتهبینیهای فراوانی وجود داشته که معتقد بوده است استرالیا نیازی به‌سرعت بالا ندارد. شاید در حال حاضر نیازی به آن نداشته باشیم، اما مطمئناً در آینده به آن نیاز پیدا خواهیم کرد.»
با نگاه به چشم‌انداز آینده، نت فلیکس که یکی از بزرگ‌ترین شرکتهای استریم ویدیو در دنیا است، توصیه میکند برای رسیدن به کیفیت Ultra HD از سرعتی معادل 25 مگابيت بر ثانیه استفاده شود. با سرعت میانگین 8.5 مگابيت بر ثانیه مسلماً شبکه پهن باند ملی استرالیا قادر نخواهد بود چنین درخواستهای حجیمی را برای استریمینگ پشتیبانی کند. دکتر سی اسکات میگوید: «اگر نتوانیم به استاندارد حال حاضر دنیا نزدیک شویم، در زمان استریم زنده ویدیو و یا پیشرفت بیشتر در تکنولوژی تصور میشود بتوان پیش‌بینی کرد چه بر سر سرعت و ثبات خواهد آمد.»
درنهایت، با چنین سرعت و بی‌ثباتی در اینترنت نمیتوان به فناوری روز استریم ویدیوی 4K دسترسی پیدا کرد. دکتر سی اسکات در ادامه اضافه میکند: «مزایای استفاده از فناوری 4K به تولید و انتشار تصاویر باکیفیتی منجر میشود که به طور بالقوه چهار برابر کیفیت تصاویر HD است. برای ارسال آنلاین این تصاویر شما به یک اتصال پرسرعت نیاز خواهید داشت. اگر از یک اتصال کم‌سرعت استفاده کنید و چند دستگاه نیز به آن متصل شده باشد، نتیجه کار قطع و وصل دائم استریم و ایجاد مزاحمت خواهد بود.»
به نظر میرسد دنیا به سمت خدمات اینترنت پرسرعت در حال حرکت باشد و هرچه زمان میگذرد، استرالیا از این مسیر بیشتر عقب خواهد ماند. البته در این کشور چند طرح توسعه سرعت اینترنت مانند عرضه LTE یک گیگابیتی و طرح‌های آزمایشی 5G اجرا شده است، ولی این طرح‌ها سراسری و حاکمیتی نیستند و بیشتر توسط بخش خصوصی برای یک شهر یا منطقه خاص پیاده‌سازی شده‌اند و مشتریان خاص خود را دارند.
شبکه
