استعداد میرا سوروینو در بازیگری و چهره جذابش، بعد از دریافت این جایزه او را کم کم برای حضور در نقش‌های اصلی فیلم‌های بزرگ آماده می‌کرد اما مانند همیشه انتخاب نادرست هیچ نتیجه‌ مثبتی برای او نداشت. جلوه‌های ویژه تقلید (Mimic) به کارگردانی گیرمو دل تورو، بازی او در این فیلم را به حاشیه رانده بود و از طرفی قاتل جایگزین (The Replacement Killers) نیز تنها سعی در استفاده از ظاهر او به جای استعدادش داشت. امروزه نیز میرا سوروینو کاملا فراموش شده و هر از چند گاهی شاهد نقش‌آفرینی‌های او در نقش‌های فرعی و اصلی فجایع سینما از جمله مادران و دختران (Mothers and Daughters)، رزمندگان فضایی (Space Warriors) و… هستیم.

شاه ماهی‌گیر (The Fisher King) به کارگردانی تری گیلیام برای مرسدس روئل اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن را به همراه داشت. بردن این جایزه باعث شد تا نام او برای مدتی در محافل سینما ذکر شود و در حالی که بسیاری منتظر حضور بیشتر روئل در پروژه‌های بزرگ بودند اما عکس این موضوع اتفاق افتاد. بازی بد او در آخرین حرکت قهرمان (Last Action Hero) و نقش‌های فرعی در آثاری از جمله مرد منفی (The Minus Man) به آرامی او را در حاشیه قرار داد. از طرفی تمرکز به مراتب بیشتر روئل بر حوزه تئاتر و تلویزیون امروزه از او یک بازیگر بسیار کم کار ساخته است که دیگر کارگردانان بزرگ علاقه‌ای به همکاری با او ندارند.

۱۱. کوبا گودینگ جونیور

کوبا گودینگ جونیور با بازی در درام تحسین شده جان سینگلتون (Boyz n the Hood) و چند مرد خوب (A Few Good Men) توانست خود را یک بازیگر جوان و آینده دار به سینما معرفی کند. اما فیلم بعدی او بود که نه تنها گودینگ جونیور را به عنوان یک ستاره جدید معرفی کرد بلکه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برایش به همراه داشت. بازی زیبا گودینگ جونیور در فیلم فراموش نشدنی جری مگوایر (Jerry Maguire) در نقش یک فوتبالیست عصبی که در لبهٔ از دست دادن شغلش قرار دارد و سخنرانی زیبای او در هنگام دریافت جایزه اسکار همگی نوید آینده درخشان او را می‌داد. بعد از مدتی کوبا گودینگ جونیور در فیلم بهتر از این نمی‌شه (As Good as It Gets) هم‌بازی بازیگر افسانه‌ای سینما جک نیکلسون شد تا روند موفقیت‌های خود را ادامه دهد.

تغییر رویه جونیور برای حضور در نقش‌های اصلی بزرگترین ضربه را به او را زد. انتخاب‌های بد او و حضور در فیلم‌هایی مانند سگ‌های برفی (Snow Dogs)، رادیو (Radio) و یکی از بدترین فیلم‌های تاریخ یعنی سفر با قایق (Boat Trip) باعث شد تا این بازیگر نتواند در حد انتظاراتی که از او می‌رفت عمل کند.

خوشبختانه کوبا گودینگ جونیور برخلاف بسیاری از بازیگران این لیست به خود آمده و پس از بازی در فیلم تحسین شده سلما (Selma) با حضور در نقش او. جی. سیمپسون در سریال تحسین شده مردم علیه او. جی. سیمپسون: داستان جنایی آمریکایی (The People v. O.J. Simpson: American Crime Story) باز هم به محافل بازگشته است و ما امیدوارم او این روند رو به شد را ادامه دهد.

۱۰. ژان دوژاردن

ژان دوژاردن پیش از بازی در فیلم هنرمند (The Artist) بازیگری شناخته شده در فرانسه بود. اما حضور در این اثر مدرن سیاه-سفید صامت و قدرت او در نمایش حس و حال شخصیتش با حرکات بدن خود مخصوصا در این سبک از آثار که هیچ دیالوگی رد و بدل نمی‌شود نشان از مهارت بالای او در بازیگری داشت که همین موضوع نیز اسکار بهترین بازیگر نقش مرد را برای ژان دوژاردن به همراه داشت.

مشکل اصلی دوژاردن و به حاشیه رانده شدنش حماقت خود او برای حضور هر چه بیشتر در هالیوود و از طرفی لهجه فرانسویش بود. همین مورد سدی برای خیلی از کارگردانان بزرگ برای استفاده از او در نقش‌های اصلی فیلمشان بود. اگر از نقش بسیار کوتاه او در گرگ وال استریت (The Wolf of Wall Street) و فیلم متوسط مانی‌یومنتس من (The Monuments Men) به کارگردانی جرج کلونی چشم پوشی کنیم، حضور در آثاری همچون بازی‌کنان (The Players)، برای عشق (Up for Love) و برایس ۳ (Brice 3) آن هم از بازیگری که مدت کوتاهی از اسکار گرفتنش می‌گذرد در سطح انتظارات هیچ سینما دوستی نیست.

۹. شرلین سرکیسیان

فیلم رمانتیک و کمدی دیوانه (Moonstruck) به کارگردانی نورمن جویسون، شرلین سرکیسیان را در نقش لورتا کاستورنه قرار می‌دهد، زنی حسابدار در بروکلین که عاشق برادر شخصی که قرار بوده با او ازدواج کند می‌شود. در کنار موفقیت عظیم فیلم و هم‌بازی شدن با نیکولاس کیج «دیوانه» برای او اسکار بهترین بازیگر نقش زن را به همراه داشت. از طرفی بازی شرلین در نقش‌های مکمل آثار محبوب و خوش‌ساختی همچون ماسک (Mask)، سیلک وود (Silkwood) و جادوگران ایست ویک (The Witches of Eastwick) همگی یک نکته را نشان می‌داد؛ شرلین سرکیسیان نه تنها یک خواننده خوب است بلکه در حوزه سینما نیز می‌تواند به جایگاه مناسبی برسد.

اما بردن اسکار پایانی بود بر دوران کارهای با کیفیت او در سینما. حضور در آثاری همچون با ایمان (Faithful)، پری دریایی (Mermaids) و مضحک (Burlesque) تنها یک شکست برای او بودند که توسط منتقدان کوبیده شده و در زمینه‌های تجاری نیز موفقیتی به همراه نداشتند. شرلین در حوزه دیگر یعنی موسیقی یک ستاره بود و «دیوانه» برای دو ساعت او را از شخصیتی که در ذهنمان داریم دور می‌کرد اما فیلم‌های بعدی نتوانستند این کار را انجام دهند و همین مورد شرلین سرکیسیان را کاملا به خارج از گود هدایت کرد و اکنون تقریبا نزدیک به پنج سال است که او را در هیچ فیلمی ندیده‌ایم.

۸. کیم بسینگر

کیم بسینگر را باید بازیگری دانست که بیشتر از هر چیزی فدای چهره جذابش شد. حضور او در فیلم بتمن (Batman) به کارگردانی تیم برتون و استعداد ذاتی (The Natural) خبر از بازیگری خوب و با استعداد می‌داد. اما فیلم لس آنجلس محرمانه (L.A. Confidential) بود که به معنای واقعی توانست در کنار استفاده از جذابیت‌های ظاهری کیم بسینگر از استعدادهای او در بازیگری نیز استفاده کند که در نهایت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن را برای او به همراه داشت.

متاسفانه حضور او در دو فاجعه، نگهدار کودک (Bless the Child) و خواب آفریقا را دیدم (I Dreamed of Africa) آن هم در یک سال ضربه مهلکی به کارنامه کیم بسینگر وارد کرد. شاید تنها نقش ماندگار او پس از «لس آنجلس محرمانه» حضور در فیلم ۸ مایل (8Mile) و همبازی شدنش با امینم بود. در چند سال اخیر نیز بسینگر بیشتر در نقش‌های مکمل حاضر شده و اخیرا نیز شاهد بازی او در فیلم پنجاه طیف تاریک‌تر (Fifty Shades Darker) بودیم.

۷. روبرتو بنینی

وقتی نام روبرتو بنینی به میان می‌آید تنها چیزی که به ذهنمان خطور می‌کند اثر دوست داشتنی و فراموش نشدنی او زندگی زیباست (Life Is Beautiful) است که برایش دو جایزه اسکار را به همراه داشت. اگر از نقش بسیار کوتاه او در فیلم تقدیم به رم با عشق (To Rome with Love) به کارگردانی وودی آلن چشم پوشی کنیم در حال حاضر باید گفت کهروبرتو بنینی کاملا به حاشیه رانده شده و در خانه خود، ایتالیا، فیلم‌سازی را ادامه می‌دهد که هیچکدام از آن‌ها نتوانستند موفقیتی برای او به همراه داشتند که بهترین نمونه آن پینوکیو (Pinocchioo) است که در حال حاضر امتیاز آن در سایت راتن تومیتوز برابر با صفر است!

۶. مونیک

شاید بتوان انتخاب مونیک و دادن جایزه اسکار بهترین بازیگر مکمل زن به او به خاطر بازی در فیلم گرانبها (Precious) را اعصاب خردکننده‌ترین اتفاق تاریخ این مراسم دانست. حال بماند که چه جنجال‌هایی پیرامون این انتخاب آکادمی پیش آمد و این که مونیک حتی حاضر نشد که در مناسبات مخصوص مانند جلسه‌های پرسش و پاسخ حضور پیدا کند!

قانون اصلی این بوده که شما با دریافت جایزه اسکار فرصت‌های بیشتری را پیش روی خود خواهید داشت اما مونیک رسما بعد از دریافت جایزه به مدت پنج سال محو شد تا این که در سال ۲۰۱۵ او با فیلم ضعیف پرنده سیاه (Blackbird) به سینما بازگشت و نقش مکملی را هم در آن سال در فیلم تلویزیونی بِسی (Bessie) ایفا کرد. امسال نیز شاهد نقش‌آفرینی او در فیلم تقریبا کریسمس (Almost Christmas) بودیم و با مراجعه به صفحه این بازیگر در وبسایت IMDb متوجه می‌شویم که او فعلا طی سال‌های آینده در پروژه خاصی حضور ندارد. از دید ما بهتر است آکادمی از این پس اسکار را به دست کسانی بسپارد که حداقل کمی از عملکرد آن‌ها در آینده اطمینان دارد!

۵. فهرید موری آبراهام

آمادئوس (Amadeus) ساخته کارگردان افسانه‌ای سینما میلوش فورمن به معنای واقعی اسکار را در سال ۱۹۸۴ درو کرد. فیلم برای فهرید موری آبراهام نیز یک جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مرد را به همراه داشت. او نقش آنتونیو سالیِری را که رقابت سرسختی با ولفگانگ آمادئوس موتسارت دارد، بازی می‌کند اما نکته‌ای که بسیاری از منتقدان آن را قبول دارند این است که موری آبراهام یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های تاریخ سینما را در قالب یک شخصیت منفی (آنتونیو سالیِری) در «آمادئوس» ایفا کرد که همچنان بعد از سی سال مورد تمجیدهای فراوان قرار می‌گیرد.

مشکل اصلی فهرید موری آبراهام این است که او هیچگاه نتوانست از زیر بار شخصیت آنتونیو سالیِری خلاص شود و نقش آفرینی‌های دیگر او نتوانستند کیفیتی در سطح آن شخصیت داشته باشند مانند هیث لجر که هرگاه نام او می‌آید تنها چیزی که به ذهنمان خطور می‌کند نقش‌آفرینی او در قالب جوکر است. از طرفی حضور آبراهام طی چندسال اخیر در فیلم‌های کم کیفیتی همچون «آخرین حرکت قهرمان» انتقادات بسیاری را برای او به همراه داشته است. اما این مسائل باعث نمی‌شود که از نقش آفرینی هر چند کوتاه او در فیلم‌هایی همچون هتل بزرگ بوداپست (The Grand Budapest Hotel) و درون لوین دیویس (Inside Llewyn Davis) چشم‌پوشی کنیم.

۴. رنه زلوگر

۳. مارلی متلین