از دیدگاه علم روانشناسی زمانیکه انسان نمی تواند با علم و حقیقت مسئله ای را به دیگران تفهیم کند، ناچاراًً به تعصب روی می آورد اینن موضوع در مورد برخورد متعصبانه در تربیت فرزند نیز صدق میکند. انسان های متعصب هیچگاه دلیل موجهی برای عقاید خود ندارند و ناچار هستند با تکرار جاهلانه یک سری مفاهیم خودشان را راضی کنند. تعصّب هیچگاه جایگزین مناسبی برای تعقل نیستد و اگر در محیط حساس خانواده ذره ای از آن را نمایان کردیم، قدم بلندی در راه تخریب و آشفتگی افکار فرزندانمان برداشته ایم.
امیرالمؤمنین (ع) می فرمایند: (انسان نادان را جز در حالت افراط و تفریط نمی بینی) این نشانگر آنست که تعصب و افراط کردن، پاسخی ناخودآگاه نسبت به جهل درونی انسان و پوشش حماقت فکری اوست.
بنابراین برای برقراری اعتدال روحی و رفتاری در فرزندانمان، همواره باید میانه رو و معتدل باشیم و از برخورد متعصبانه در تربیت فرزند پرهیز کنیم. این تعادل تنها با تعقل و تفکر آزاد و بدون تعصب در انسان شکل می گیرد و هرگاه اعتقادی را بدون بررسی و تحلیل پذیرفتیم، به طور یقین دچار تعصب شده ایم.
همچنین به یاد داشته باشیم کنجکاوی یکی از صفات انسان است که در زمان کودکی معمولا بیشتر جلوه پیدا می کند. زمانیکه فرزندان ما علت مسائل و مفاهیم را از ما می خواهند، عدم آگاهی ما ممکن است ما را به تعصب و گمراهی بکشاند. ممکن است بعضی از والدین برای خودشان بخواهند قوانین غلطی را در زمینه تربیتی وضع کنند و بگویند این پدر و مادر هستند که حرف آخر را می زنند؛ اما به یاد داشته باشیم که در مبحث آموزش دین، طرف اصلی ما خداوند متعال است.
بنابراین هیچگاه حق نداریم برخورد متعصبانه در تربیت فرزند داشته باشیم. اگرچه ممکن است فرزندان ما در ابتدا سلطه پذیر باشند و عقایدی که ما به آنها تحمیل می کنیم را بپذیرند، اما پس از رسیدن به استقلال فکری و مالی به مخالفت شدید می پردازند. به یاد بسپاریم که تعصب همیشه نشانه جهل و فقر فرهنگی و اعتقادی است.
wikiravan
