حقایق جالب فیلم La La Land

لا لا لند (La La Land) سومین اثر بلند سینمایی دیمین شزل، داستان رابطه‌ی یک نوازنده‌ پیانو به نام سباستین با یک دختر جوان مشتاق بازیگری به نام میا و چالش‌های آنها در لس‌آنجلس امروزی است. سب آرزو دارد تا روزی کلوب شخصی خود را در شهر راه‌اندازی کند و میا نیز رویای تبدیل شدن به ستاره‌‌ی سینما را در سر دارد. در ادامه‌ی این مطلب با بیان برخی حواشی و حقایق جالب این اثر همراه ما باشید:

ایده‌ی ساخت لا لا لند (La La Land) در سال ۲۰۱۰ شکل گرفت. یعنی زمانی که دیمین شزل و جاستین هورویتز سال آخر تحصیلشان در دانشگاه هاروارد را سپری می‌کردند. در ادامه شزل به نوشتن دیالوگ‌ها پرداخت و هورویتز نیز روی ترانه‌ها کار کرد. پس از کامل شدن نسخه‌ی اولیه‌ی فیلمنامه، آنها دو حامی مالی را پیدا کردند که حاضر بودند تا سقف یک میلیون دلار، روی فیلم آنها سرمایه‌گذاری کند. با این حال این تهیه کنندگان خواستار انبوهی از تغییرات در فیلمنامه شدند و اینگونه بود که ساخت این اثر به کلی منتفی شد. پس از موفقیت تجاری شلاق (Whiplash) و استقبال بسیار خوب منتقدان از این اثر، همان تهیه کنندگان دوباره سراغ شزل آمده و اعلام کردند که حاضرند یک بودجه‌ی ۳۰ میلیون دلاری را به فیلم وی اختصاص دهند. آنها حتی قول دادند که اجازه‌ی تصویربرداری فیلم در رصدخانه‌ی گریفیت را هم بگیرند که هزینه اجاره‌ی آن، روزی ۱۰ هزاردلار بود.
کل فیلم در یک دوره‌ی ۸ هفته‌ای در فصل تابستان تصویربرداری شد.
مایلز تلر که پیش از این در فیلم شلاق (Whiplash) با شزل همکاری کرده بود، نخستین انتخاب برای نقش سباستین به حساب می‌آمد، با این وجود در ادامه گاسلینگ جایگزین وی شد. اما واتسون نیز برای ایفای نقش میا در نظر گرفته شده بود اما او ترجیح داد به جای این فیلم در فیلم دیو دلبر (Beauty and the Beast) بازی کند که آن نیز اثری موزیکال بود.
پیش از آغاز تصویربرداری فیلم، تمام قطعات پیانوی کار توسط رندی کربر ضبط شد و در اختیار رایان گاسلینگ قرار گرفت. در ادامه گاسلینگ روزی دو ساعت به تمرین این قطعات پرداخت و طریقه‌ی نواختن صحیح آن را فراگرفت. در طول فیلم، تمام صحنه‌های مربوط به پیانو زدن گاسلینگ، توسط خود این بازیگر انجام شده است و هیچگونه بدلی در کار نیست.
موسیقی متن فیلم در همان استودیویی ضبط شده که پیش از این، موسیقی برخی از آثار ماندگار مترو گلدوین مایر همچون آواز در باران (Singin’ in the Rain) و جادوگر شهر از (Wizard of Oz) در آنجا ساخته شده بود.
به گفته‌ی رایان گاسلینگ، در حالی که او مشغول تمرینات رقص و موسیقی بود، همسر باردارش اوا مندز از برادر مبتلا به سرطان خود نگهداری می‌کرد. گاسلینگ در مراسم گلدن گلوب، ضمن تشکر از تلاشهای مندز جایزه‌ی خود را به روح برادر همسرش که در اثر این بیماری درگذشت اهدا کرد.
دیمین شزل پس از تماشای بازی اما استون در نقش سالی بولز در نمایش Cabaret بود که وی را برای حضور در فیلمش انتخاب کرد. در واقع لا لا لند (La La Land) پس از Cabaret دومین تجربه‌ی موزیکال استون به حساب می‌آید.

لا لا لند (La La Land) پس از فیلم‌های دیوانه‌وار، احمقانه، عاشقانه (Crazy, Stupid, Love) و جوخه گانگستر (Gangster Squad) سومین همکاری مشترک اما استون و رایان گاسلینگ به حساب می‌آید.
پیش از آغاز تصویربرداری کار، شزل، گاسلینگ و استون به دیدار همسر جین کلی فقید رفتند و در خانه‌ی وی به بررسی میراث وی از جمله عکس‌ها، تصاویر و فیلمنامه‌ی اصلی آواز در باران پرداختند.
پس از اینکه باب فاسی در سال ۱۹۷۲ برای ساخت فیلم Cabaret برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین کارگردانی شد، دیمین شزل نخستین کارگردانی است که برای ساخت اثری موزیکال، این جایزه را از آن خود کرده است. او در هنگام دریافت جایزه‌ی خود ۳۲ سال و ۳۸ روز سن داشت که از این لحاظ جوان‌ترین فردی به حساب می‌آید که موفق به تصاحب جایزه‌ی اسکار بهترین کارگردانی شده است.
لا لا لند (La La Land) نامزد دریافت ۱۴ جایزه‌ی اسکار شد تا بدین ترتیب در کنار فیلم‌های همه چیز درباره‌ی ایو (All About Eve ) و تایتانیک (Titanic)، در دسته‌ی آثاری قرار بگیرد که رکورد بیشترین نامزدی اسکار را در اختیار دارند. پیش از لا لا لند (La La Land)، رکورد دار تعداد نامزدی برای یک فیلم موزیکال در اختیار شیکاگو (Chicago) بود.
لا لا لند (La La Land) با تصاحب ۷ جایزه‌ی گلدن گلوب رکود جدیدی را از لحاظ بیشترین تعداد دریافت جوایز توسط یک فیلم در این رویداد سینمایی به نام خود ثبت کرد. پیش از این، این رکورد در اختیار پرواز بر فراز آشیانه فاخته (One Flew Over the Cuckoo’s Nest) و قطار سریع السیر نیمه‌شب (Midnight Express) بود که هر کدام برنده‌ی ۶ جایزه‌ی گلدن گلوب شده بودند.

خواندن ادامه‌ی مطلب باعث لو رفتن بخش‌هایی از فیلم می‌شود

مسیری که شخصیت میا در این فیلم برای موفقیت در بازیگری طی می‌کند شباهت‌های بسیاری به زندگی واقعی خود اما استون دارد. استون نیز در ۱۵ سالگی مدرسه را ترک کرد و با رویای بازیگر شدن به لس‌آنجلس آمد و همزمان با دادن تست هنرپیشگی در مغازه‌ی شیرینی فروشی به کار مشغول شد. او نیز همچون میا بارها و بارها در آزمون‌های مختلف رد شد.
ترافیک، عامل اصلی اولین و آخرین برخورد میا و سب در طول فیلم است. اولین برخورد آنها در صحنه‌ای است که در اتومبیل‌هایی جداگانه در ترافیک بزرگراه گیر کرده‌اند و آخرین آن نیز زمانی که میا و همسرش به دلیل ترافیک سنگین ماشین را پارک کرده و به کلوب سب می‌روند.
صحنه‌ی ‌رقص در اتوبان (رقص ابتدایی فیلم) در دمای ۴۳ درجه‌ی سانتیگراد و در مدت دو روز آن هم بدون کات و با یک دوربین (به صورت سکانس پلان) تصویربرداری شد. برای صرفه‌جویی در زمان، پیش از آغاز تصویربرداری مندی مور به عنوان طراح صحنه‌های رقص، تمام گروه را در پارکینگ پشت دفتر استودیو جمع کرده و با آنها تمرین کرد. در همین زمان شزل نیز با آیفون خود به تصویربرداری صحنه‌ها می‌پرداخت. در طول تصویربرداری نهایی کار نیز مور زیر اتومبیل‌ها پنهان شده و بدین ترتیب دستور‌العمل‌های لازم را به رقصنده‌ها انتقال می‌داد. در این صحنه تعداد زیادی از اتومبیل‌ها دچار آسیب شدند.

در صحنه‌‌ای که میا در خلال تست بازیگری، به خواندن آهنگ احمق‌هایی که رویاپردازند مشغول است، همه چیز به صورت زنده اتفاق افتاد و خبری از موسیقی از پیش ضبط شده و لب زدن نبود. در این صحنه جاستین هورویتز به عنوان آهنگساز کار، در اتاق بغل شروع به نواختن پیانو کرد و استون نیز مقابل دوربین به اجرا پرداخت. این صحنه ۹ بار برداشت شد که شزل دومین برداشت را در نسخه‌ی نهایی فیلم قرار داد.
سباستین در طول فیلم هیچگاه خودش را به میا معرفی نمی‌کند و میا نیز هیچگاه وی را به نام صدا نمی‌زند.
صحنه‌ای که میا در خلال تست بازیگری، مشغول اجرای صحنه‌ی احساسی پشت تلفن است ولی مسئول انتخاب بازیگران کار وی را قطع می‌کند از تجربه‌ی واقعی رایان گاسلینگ پیش از رسیدنش به شهرت الهام گرفته شده است.
دیالوگ مشهور اینجا لس‌آنجلسه. اونا همه چیزو می‌پرستند ولی برای هیچ چیزی ارزش قائل نیستند که از زبان رایان گاسلینگ گفته می‌شود، در واقع متعلق به اوا مندز، همسر واقعی گاسلینگ است که در قالب شوخی به وی گفت و گاسلینگ نیز آن را به صورت بداهه در فیلم بیان کرد.
اگرچه صحنه‌های پیش از رقص میا و سباستین در میان ستارگان، داخل رصدخانه‌ی گریفیت تصویربرداری شد، اما مسئولان رصدخانه اجازه‌ی استفاده از آسمان‌نما (افلاک‌نما) این مجموعه را ندادند. بنابراین دست‌اندرکاران فیلم مجبور شدند آسمان‌نمایی دیگر بسازند و پروژکتری را هم از موزه‌ی Big Bear Lake کالیفرنیا اجاره کرده و در وسط آسمان‌نما قرار دهند.
لباس زردی که میا در صحنه‌ی رقص معروف فیلم بر تن می‌کند، در واقع تنها لباس تمرین بود. ولی استون آنقدر این لباس را دوست داشت که در طول تصویربرداری نیز از آن استفاده کرد.
در اوایل فیلم، مشتری جوانی که نزد میا می‌آید و با پس دادن شیرینی تقاضای برگرداندن پولش را می‌کند، در واقع اولیویا هعمیلتون نامزد دیمین شزل است.
لا لا لند (La La Land) ارجاعات زیادی به فیلم کلاسیک کازابلانکا (Casablanc) دارد. از پوستر بزرگ اینگمار برگمان روی دیوار اتاق میا گرفته تا اشاره به پنجره‌ای که بوگارت و برگمان از پشت آن بیرون را تماشا کرده‌اند. همان طور که در کازابلانکا ورود ایلسا به همراه همسرش، ریک را غافلگیر می‌کند در اینجا نیز سب با حضور میا و همسرش در کلوب خود شگفت‌زده می‌شود. در هر دو فیلم نیز نواخته شدن آهنگی خاص از پیانو، شخصیت‌های اصلی را به یاد عشقی قدیمی می‌اندازد.
سکانس پایانی فیلم که شامل بازسازی رویایی رابطه‌ی میا و سب از نگاهی دیگر است، به نوعی ادای دینی به فیلم یک آمریکایی در پاریس (An American in Paris) به کارگردانی وینسنت مینه‌لی به حساب می‌اید که در بیست دقیقه‌ی پایانی آن نیز از همین روش استفاده شد.
شزل برای ساخت فیلم خود، بیش از هر چیزی از دو فیلم چترهای شربورگ (The Umbrellas of Cherbourg) به کارگردانی ژاک دمی و آواز در باران (Singin’ in the Rain) به کارگردانی جین کلی و استنلی دانن الهام گرفته است.
لا لا لند (La La Land) به جز فیلم‌های یاد شده، ارجاعات زیادی نیز به دیگر آثار کلاسیک و حتی معاصر سینما دارد که از بین آنها می‌توان به این فیلم‌ها اشاره کرد: نوای برادوی (The Broadway Melody) به کارگردانی هری بومونت، بادبادک قرمز (The Red Balloon) به کارگردانی آلبر لاموریس، خیریه شیرین (Sweet Charity) به کارگردانی باب فاسی، شورش بی دلیل (Rebel Without a Cause) به کارگردانی نیکلاس ری، چهره نمکین (Funny Face) به کارگردانی استنلی دانن، زیبای خفته (Sleeping Beauty) به کارگردانی کلاید جرونیمی، آن کاری که می‌کنی (That Thing You Do) به کارگردانی تام هنکس و نیمه شب در پاریس (Midnight in Paris) به کارگردانی وودی آلن.