تایتانیک کشتی بخار بزرگی بود که 269 متر طول، 28 متر پنها و 53.3 متر ارتفاع داشت. این کشتی 52 هزار تَنی که به عنوان اولین سفر خود از بندر ساوت همپتون بریتانیا در حال حرکت به سمت نیویورک آمریکا بود، پس از برخورد با یک کوه یخی در اقیانوس اطلس در روز 15 آوریل 1912 با بیشتر خدمه و مسافران خود غرق شد. این شرکت متعلق به شرکت دریایی ستاره سفید بود و توسط مهندسی ایرلندی به نام توماس اندروز طراحی شده بود.
این کشتی در اولین سفر خود 2224 نفر خدمه و مسافر را حمل میکرد.
تایتانیک (RMS TITANIC) بزرگترین کشتیای بود که تا آن زمان ساخته شده بود.
غرق شدن کشتی تایتانیک باعث کشته شدن 1514 نفر از مسافرین و خدمه شد. تنها 710 نفر از کل سرنشینان این کشتی با استفاده از قایقها و جلیقههای نجات زنده ماندند.
این کشتی که به کاپیتانی ادوارد اسمیت سفر خود را آغاز کرده بود، برخی از ثروتمندترین افراد دنیا را در خود جای داده بود. همچنین صدها نفر از افرادی که با آرزوی ساختن یک زندگی بهتر در حال مهاجرت به آمریکای شمالی بودند نیز سفر خود را با این کشتی انجام میدادند.
هزینه ساخت کشتی تایتانیک حدود 7.5 میلیون دلار بود.
در ساخت این کشتی که دارای یک باشگاه بدن سازی اختصاصی، استخر شنا، رستورانهای مجلل و کابینهای باشکوه بود، از جدیدترین ابزار و وسایل لوکس و گران قیمت استفاده شده بود. همچنین یک تلگراف بیسیم برای استفاده مسافرین و فعالیتهای عملیاتی در این کشتی تعبیه شده بود.
مسافرین کلاس گران قیمت این کشتی به 20 هزار بطری آبجو، 1500 بطری شراب و هشت هزار سیگار دسترسی داشتند.
با اینکه در ساخت تایتانیک از جدیدترین متدهای ایمنی مثل بخشهای کاملا آب بندی شده و دربهای ضدآب با قابلیت کنترل از راه دور استفاده شده بود، اما به دلیل قدیمی بودن استانداردهای ایمنی دریا تعداد قایقهای نجات موجود در آن بسیار کم بود.
یکی از مهمترین اتفاقاتی که پس از غرق شدن تایتانیک افتاد ایجاد “کنوانسیون بینالمللی ایمنی جان اشخاص در دریا” یا سولاس در سال 1914 بود. این کنوانسیون مهمترین معاهده بینالمللی دریایی در مورد افزایش ایمنی در کشتیرانی است و در حال حاضر 163 کشور به عضویت آن درآمدهاند. ایران نیز در سال 1373 به این کنوانسیون ملحق شد.
نوازندههای کشتی تایتانیک در هنگام غرق شدن این کشتی به مدت 2 ساعت و پنج دقیقه به کار خود ادامه دادند. هر هشت نوازنده تایتانیک در نهایت کشته شدند.
دیجیرو