این روزها فشار زیادی روی علیرضا منصوریان است، و نسبت به شیوه بازی تیمش و نتایجی که در این هفته ها کسب کرده، انتقادات زیادی می شود. تیم منصوریان در چهار هفته ابتدایی تنها یک گل زده و یک پیروزی داشته و دو بازی را واگذار کرده است. این انتقادات از سوی هواداران و پیشکسوتان زمانی بیشتر می شود که پرسپولیس در بهترین شرایط آمادگی قرار داشته و با کسب ده امتیاز در صدر جدول قرار گرفته است. البته کسب نتایج ضعیف در هفته های اولیه در تیم منصوریان فقط به این فصل مربوط نمی شود، و طی پنج فصلی که رقابت های لیگ برتر را شروع کرده، همواره در هفته های ابتدایی نتایج نامطلوبی به دست آورده است.
منصوریان در چهار هفته ابتدایی که لیگ برتر را شروع کرده، از ۲۰ بازی که انجام داده فقط در سه بازی به پیروزی دست یافته است. حتی تعداد باخت های تیم منصوریان در این ۲۰ بازی هم بیشتر از تساوی های این مربی بوده و ۹ بازی را به حریفان واگذار کرده است. به غیر از اولین تجربه سرمربیگری علی منصوریان در پاس همدان که منجر به اخراج او شد، در سه دوره بعدی هم شروع خوبی نداشت اما بعد از گذر این هفته ها، نتایج خوبی کسب کرده است. در طی دو سال حضور در نفت تهران، علیرضا منصوریان باز هم شروع خوبی نداشت اما همراه با این تیم به فینال جام حذفی راه یافت، تیمش را تا مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان هدایت کرد، و در لیگ چهاردهم هم در آستانه کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر قرار داشت.
علیرضا منصوریان در هفته های ابتدایی امتیازات زیادی را از دست داده و از همان ابتدای کار فاصله امتیازی زیادی با رقبا پیدا می کند. درست است که در تیم های بزرگ همواره سطح انتظارات از مربی و بازیکنان تیم بالاتر از سایر تیمهاست، اما باید این مسئله را هم در نظر گرفت که تیم های منصوریان همواره با وجود شروع ضعیف در هفته های نخست، در ادامه راه نتایج بهتری کسب کرده و شرایط بهتری در تیم ایجاد می کند. نگاهی به وضعیت تیم های منصوریان در چند دوره اخیر نشان می دهد که در صورت در اختیار داشتن فرصت کافی می تواند در بازی های آینده شرایط مطلوب و ایده آلی را در تیمش پیاده کند. البته این شرایط در تیم های بزرگ متفاوت است و منصوریان هم این مسئله را به خوبی می داند. شاید بتوان منصوریان را به دانش آموزی تشبیه کرد که ابتدای سال در درسهایش بسیار ضعیف است، اما در امتحان پایان سال با نمره خیلی خوب قبول می شود.
