مصاحبه تام هنکس و مریل استریپ با امپایر
بدون هیچ شکی تام هنکس و مریل استریپ از بزرگ‌ترین بازیگران تاریخ هالیوود و سینمای جهان هستند که تا به امروز نامزد دریافت جوایز مختلفی نیز شده‌اند. هنکس تاکنون نامزد ۵ جایزه اسکار شده که موفق به دریافت ۲ جایزه اسکار نیز شده است. در مقابل استریپ نامزد ۲۰ جایزه اسکار شده که در مجموع ۳ جایزه اسکار را نیز دریافت کرده است. با این حال، این دو بازیگر با سابقه سینما هیچگاه در یک فیلم سینمایی هم‌بازی نبوده‌اند و سرانجام امسال این طلسم شکسته شد. فیلم The Post، جدیدترین فیلم استیون اسپیلبرگ است که امسال روی پرده‌های سینما رفت و در این فیلم برای اولین‌بار شاهد هم‌بازی شدن تام هنکس و مریل استریپ بودیم. این فیلم داستان اسناد فاش‌شده پنتاگون در سال ۱۹۷۱ میلادی را روایت می‌کند که توسط روزنامه واشینگتن پست افشا و منتشر شد و از آن به‌عنوان یکی از شانس‌های اصلی اسکار امسال نام برده می‌شود. حال مجله امپایر فرصتی را به دست آورده و مصاحبه ویژه و جالبی را با هنکس و استریپ انجام داده است که شما را به خواندن این مصاحبه دعوت می‌کنم.
-امپایر: چرا قبلا با یکدیگر کار نکرده بودید؟
استریپ: بسیاری از افراد نسل ما هستند که تاکنون ما با آن‌ها نکرده‌ایم. شما (هنکس) از من جوانتر هستی، بنابراین بخشی از آن بودید.
هنکس: اگر این به معنای چیز دیگری نباشد (شوخی) من یک جوان ۶۱ سالم هستم.
استریپ: من ۶۸ سال دارم. بنابراین در طول سال‌هایی که در هالیوود فعالیت کردیم، اشخاص زیادی هستند که ما با آن‌ها تا کنون کار نکرده‌ایم. اگر شما همکارهای من را که ۲۰ سال بزرگ‌تر از من هستند نیز در نظر بگیرید، من با رابرت ردفورد، جک نیکلسون و داستین هافمن که از همکارهای من هستند و حدود ۲۰ سال از من بزرگترند، همکاری نکرده‌ام. همه آن‌ها در حال حاضر بیش از ۸۰ سال سن دارند.
هنکس: تا به امروز پیشنهاد مشترکی نداشتیم که بتوانیم در یک فیلم باهم همکاری کنیم.
استریپ: من این فیلم را به خاطر چیزهای مختلفی که داشت، دوست داشتم. شما به خاطر اینکه یک درک راحت از فیلم دارید، فکر می‌کنید که این فیلم، احتمالا یک فیلم خوب خواهد بود. این فیلم بیشتر سرگرم کننده است.
هنکس: این فیلم، مثل فیلم Scavenger Hunt (شکار لاشخور) نیست؟ این قضیه مثل این است که بگیم «هی یه چیزی اونجا وجود داره [مقالات پنتاگون] پس بریم اونا را برداریم.». زمانی که من فیلم را تماشا کردم، متوجه شدم که کاترین گراهام برای رسیدن به در از گروهی از زنان عبور کرد و خود را در محاصره گروهی از مردان دید.
استریپ: این راه دست بود. چرا که ما اکنون جایی هستیم که در حال حاضر در آن حضور داریم، زیرا ما از جایی آمده‌ایم که در آن زنان و مردان در حوزه‌های جداگانه‌ای استفاده می‌شدند. این یک فیلم آپارتاید است.
هنکس: ما پیش نویس اصلی فیلمنامه را که براساس زندگینامه کاترین گراهام بود، در ماه فوریه خواندیم که توسط لیز هانا نوشته شده و او با جستجو در مقالات پنتاگون، آن را به یک فیلم تبدیل کرده بود. من فکر می‌کنم که همه ما فیلمنامه را به‌صورت مستقل خواندیم و گفتیم که می‌خواهیم این کار را انجام دهیم. بعد چیزی که یادم می‌آید این بود که گفتم خدایا من در این فیلم با مریل استریپ هم‌بازی هستم.
فیلم The Post، اولین همکاری استریپ با اسپیلبرگ نیست. این دو نفر پیش از این در فیلم A.I. Artificial Intelligence (ای.آی. هوش مصنوعی) همکاری کرده‌اند که استریپ صداپیشگی شخصیت The Blue Fairy را بر عهده داشت.
استریپ: زمانی که من در فیلم A.I. Artificial Intelligence کار کردم، رفتم و صدای پری را در محل خود در لانگ آیلند ضبط کردم. همه ما در مورد اینکه چگونه این خانه، یک خانه خالی از سکنه است، صحبت کردیم و من می‌دانستم که یک شکارچی روح هستم. بنابراین من یک صدا مثل صدای روح ضبط کردم و برای او فرستادم.
هنکس: این یک داستان خوب بود.
استریپ: اکنون همه چیز روشن است. در ذهن من، او یک عظمت محض داشت. او یک فیلمساز بسیار مهم بود که یک کارنامه باورنکردنی داشت و همیشه در مورد خدمه، اعضای تیم تولید و بازیگرانش صحبت می‌کرد. بنابراین من به‌طور کامل آماده نشده بودم که چگونه بداهه این کار را انجام دهم و چگونه این لحظه قرار است خلق شود و شخصی حضور داشت که مثل این مداد به درستی کار می‌کرد. بنابراین ما این کار را انجام دادیم. همه‌چیز باز به عقب برگشت و من فکر کردم که «چگونه؟» همه چیز تغییر کرد. کار کردن با او واقعا هیجان انگیز بود.
هنکس: این لحظه‌ها برای من زیاد اتفاق افتاده است. او در حال صحبت کردن با اعضای تیم تولید به آن‌ها اجازه آزادی عمل را می‌دهد و به وضوح در کارهایی که با او انجام داده‌ام، آن را دیده‌ام. این فیلم، پنجمین فیلمی است که من با او ساخته‌ام و و زمان‌هایی وجود دارد که شما وارد می‌شوید و او به شما می‌گوید که «من مطمئن نیستم که این صحنه را چگونه می‌خواهم فیلمبرداری کنم». بنابراین شما شروع به بازی می‌کنید و آن کار را انجام می‌دهید و سپس به صحنه مدنظر دست پیدا می‌کنیم و زمان‌هایی هم وجود دارد که او می‌داند دقیقا قرار است چه اتفاقی در این صحنه رخ دهد.
استریپ: اما همه چیز در همان زمان فیلمبرداری رخ می‌دهد زیرا او پس از آن چیزی را بازنگری نمی‌کند و من این را نمی‌دانستم و کسی نیز به من چیزی نگفته بود.
هنکس: زمانی که برای اولین صحنه صبحانه وارد شدی، چطور با صندلی برخورد کردی؟
استریپ: این یک اشتباه بود. من به صندلی برخورد کردم و او گفت که دوباره انجام بده و بعد هم عصبانی شد. (شروع به خندیدن می‌کند)
اسپیلبرگ، هنکس و استریپ تصمیم گرفتند که در فیلم The Post از نورا افرون، یکی دیگر از فیلمسازان بزرگ سینما، یاد کنند. افرون فعالیت خود را در روزنامه نیویورک پست آغاز کرده بود و مورد احترام هنکس و استریپ است. با هنکس در فیلم Sleepless in Seattle (بی‌خواب در سیاتل) و فیلم You’ve Got Mail (تو نامه داری) همکاری کرده است و استریپ نیز در فیلم Silkwood (سیلکوود) و فیلم Heartburn (دل‌سوختگی) که افرون نویسندگی این دو فیلم را بر عهده داشت، با وی همکاری کرده بود. فیلم Julie & Julia (جولی و جولیا) آخرین فیلم افرون است که برای اولین‌بار بود که استریپ در فیلمی از او که به‌عنوان کارگردان در آن حضور داشت، به ایفای نقش پرداخت. در سال ۲۰۱۲، نورا افرون در سن ۷۱ سالگی به دلیل عوارض لوسمی حاد در نیویورک درگذشت.
هنکس: هر زمانی که به شهر نیویورک می‌روم فکر می‌کنم که می‌خواهم نورا را ببینم، اما بعد متوجه می‌شوم که دیگر این شانس را ندارم.
استریپ: من حداقل روزی یک بار به این فکر می‌کنم که «من باید این را به او بگویم» یا «من می‌دانم که چه کسی این را می‌داند». تمام افرادی که من را می‌شناسند، می‌دانند که من خیلی ناراحت هستم که مایک نیکولز و نورا نمی‌توانند فیلم The Post را تماشا کنند چون آن‌ها قطعا عاشق این فیلم می‌شدند.
هنکس: من اغلب از نورا می‌ترسیدم.
استریپ: آه خدای من، من هم همینطور.
هنکس: گاهی اوقات نورا یک سوال داشت و من فکر می‌کردم که اگر جواب درستی ندهم، او فکر می‌کند که من نمی‌خواهم او به چیزی که انتظارش را دارد، برسد و فکر می‌کرد که من قصد دارم در پایین‌ترین نفر از فهرست اعضای به درد نخورش قرار بگیرم و این تهدید آمیز بود. او نمی‌خواست کسی احمق باشد.
استریپ: اما او به طور طبیعی ذهن خلاق و بخشنده‌ای داشت.
هنکس: کاملا. او قدردان تلاش‌هایی که می‌کنید، است. اگر شما واقعا سعی می‌کردید که موضوعی را بررسی کنید و انجام دهید، او به شما کمک می‌کرد که این کار را انجام دهید.
استریپ: اما زمانی که او جوانتر بود، واقعا ترسناک بود چون او در صحبت کردن در مورد مردم می‌توانست منظور داشته باشد. این بخشی از اخلاق زنانه بود که از جنون یکدیگر تغذیه می‌کردند. این موضوع مثل این است که بگویید اگر در این جدول فقط یک زن وجود داشته باشد، آن زن من هستم و او نیز اخلاق مشابه‌ای داشت و امیدوارم که این اخلاق از او دور شده باشد.
هنکس: من فکر می‌کنم که یک قوانین اخلاقی جدید و یک فلسفه جدید در حال شکل‌گیری است. من تعجب نمی‌کنم که روزی یک نشانه بزرگ روی ورودی هالیوود گذاشته شده باشد که روی آن نوشته: ورود به برادران وارنر؛ هرکسی که وارد این ورودی می‌شود باید از این قوانین اخلاقی پیروی کند.
استریپ: من فکر نمی‌کنم که همه این کارها در نهایت انجام شود. من فکر نمی‌کنم که همه نیاز به این قوانین اخلاقی داشته باشند. من فکر نمی‌کنم که مردم نیازی به آموزش و یادگیری در هر یک از این مسائل داشته باشند.
هنکس: روزی این اتفاق خواهد افتاد. آن‌ها قصد دارند همه این برنامه‌ها را داشته باشند.
استریپ: آن‌ها پول خود را پرداخت می‌کنند و می‌گویند که خب ما این کار را کردیم. همه چیز باید در سطح رهبری باشد. در حال حاضر همه در حال شکایت و سو استفاده از هم در پایین این هرم هستند. این هرم یک گروه ممتاز از افراد (مردان) است و زمانی که این رهبری به طور کامل به اشتراک گذاشته شود، مانند جاستین ترودو که نیمی از کابینه خود را زن انتخاب کرد، هیچ یک از این اتفاقات دیگر رخ نخواهد داد. آن‌ها ۱۷ درصد از چیزهایی را که با آن راحت هستند، در اختیار داشته‌اند. ما می‌توانیم دو یا سه زن را در هیئت مدیره داشته باشیم. تا زمانی که هیچ کدام از آن‌ها وجود نداشته باشد، این یک مشکل نیست. وقتی که حساسیت در مورد یکسان بودن به‌وجود می‌آید، همه چیز تغییر خواهد کرد و این تنها باعث تغییر پیشنهادها نخواهد شد، چرا که ما سلیقه‌های مشابه‌ای نداریم و نمی‌خواهیم همان چیزهایی را که اکنون وجود دارد، ببینیم.
هنکس: من همیشه تعجب می‌کنم که چرا در برخی از شهرستان‌ها و شهرها، زنان نه تنها ۵۰ درصد شورای شهر را در اختیار ندارند، بلکه ۸۰ درصد آن در اختیار مردان است و آن‌ها باید مثل ایالت داکوتای جنوبی به دنبال این موضوع و هدف باشند.
استریپ: خب بهتر نخواهد شد، اما تفاوت همیشه خواهد بود. ما این راه را برای هفتاد هزار سال است که آزمایش کرده‌ایم.
هنکس: بنابراین این فرآیند قوانین اخلاقی در مقابل دروازه ورودی هالیوود قرار خواهد گرفت و در فرآیند تصمیم گیری از هر جنسیت ۵۰ درصد انتخاب و وارد خواهند شد.
استریپ: من بسیار خوشبین هستم که روزی این اتفاق رخ خواهد داد، چون که در حال حاضر هم مردم در حال سوال پرسیدن در مورد این موضوع هستند. افرادی که تاکنون دیده نشده‌اند و در حال حاضر زنان می‌گویند که این شرم آور است. ۸۷ درصد بخش مدیران و کارفرمایان آکادمی مرد هستند و این یک اشتباه نیست، این شرم آور است و هیچ دلیلی به جز تبعیض شغلی و جنسیتی، وجود ندارد. ما باید این تابو را بشکنیم. ما باید از آژانس‌ها، استودیوها و بانک‌های سرمایه‌گذاری که سطوح بودجه را تعیین می‌کنند، درخواست کنیم که این موضوع تغییر کند.
هنکس: خب مریل استریپ سوال من در اینجا این است. آیا این یک واقعیت اقتصادی است؟ آیا مردم محصولی را که قرار است عرضه شود، مشخص خواهند کرد؟ اجازه دهید که نگاهی به فیلم‌های ابرقهرمانی امروزی بیندازیم. در این فیلم‌ها همیشه یک زن در بین پنج مرد با قدرت‌های فوق العاده وجود دارد. آیا این چرخش عقیده بسیار بزرگ باعث سودآوری و بازگشت سرمایه می‌شود؟ من فکر می‌کنم این کاری است که تلویزیون در محصولات خود انجام می‌دهد.
استریپ: این چیزی است که من می‌توانم به شما بگویم. به تلویزیون نگاه کنید. این‌ها فقط فیلم‌هایی هستند که توسط مردان در حال اجرا است.
هنکس: این زمانی است که شما به کاری که گرتا گرویگ (کارگردان) یا ایمی پاسکال (تهیه کننده) انجام می‌دهند، نگاه می‌کنید.
استریپ: و دونا لانگلی (از یونیورسال استودیو). همه زنان در همه بخش‌ها وجود دارند، اما هنوز هم نشانه‌هایی وجود دارد. به محض اینکه ما برابری را ایجاد کنیم، همه چیز تغییر خواهد کرد.
امپایر: پس از اشاره به مشکلات و فساد اخلاقی اخیر هالیوود، حالا صحبت را به بخش بازیگری ببریم. کدام یک از اجراهای یکدیگر را تحسین می‌کنید؟
استریپ: اخیرا بیشتر فیلم Sully (سالی) و البته فیلم Captain Phillips (کاپیتان فیلیپس) که واقعا من را کشت. فیلم Bridge Of Spies (پل جاسوس‌ها) کاملا عالی بود و اگر به گذشته برگردیم، فیلم Forrest Gump (فارست گامپ) و فیلم Big (بزرگ) به کارگردانی پنی مارشال که در آن او روی یک پیانو بزرگ پرید.
هنکس: من می‌خواهم به عقب‌تر برگردم. زمانی که من هنوز به کالج می‌رفتم فیلم Julia (جولیا) را تماشا کردم (اولین فیلم استریپ).
استریپ: فیلم Julia؟ مسخره است. من نمی‌توانم باور کنم که این فیلم را دوست داشتی. من یک بداهه کامل با جین فوندا داشتم و سپس آن‌ها صحنه را گرفتند و این صحنه را با صحنه دیگری عوض کردند.
هنکس: من واقعا متنفرم وقتی که آن‌ها این کار را می‌کنند، اما به خدا سوگند می‌خورم که همه در بخش درام کالج خیلی جدی در مورد این فیلم صحبت می‌کردیم. Julia، انتخاب سوفی (Sophie’s Choice) و فریادی در تاریکی (A Cry in the Dark)، از جمله فیلم‌های کمتر تحسین شده استریپ هستند.
استریپ: من زمانی که جوانتر بودم، اعتماد به نفس بیشتری داشتم. فکر می‌کردم که همه چیز را می‌دانم. من در حال حاضر به خودم می‌گویم که «تو یک احمقی، من نمی‌توانم باور کنم که تو چنین کاری را انجام دادی.» و انتظارات خیلی بالا است و شما نمی‌توانید هرکاری را انجام دهید و شکست بخورید و این برای من خوب است. این چیزها همه خوب است. میدونی چیه؟ من زمانی احساس بهترین بودن می‌کنم که راجع به اتفاقاتی که در آن روز برایم می‌افتند، مطمئن باشم و بنابراین زمانی که استیون (اسپیلبرگ) می‌آید و می‌گوید هیچ تمرینی نیست، من می‌فهمم که کمتر می‌دانم و احساس بهتری می‌کنم.
هنکس: این انتظارات خیلی عجیب و بد هستند.
استریپ: من فکر می‌کنم که بازیگران همیشه احساس نگرانی دارند و در مورد خود نامطمئن هستند و این خوب است. ما باید بدانیم که کارگردان احساس دلسوزی می‌کند. ما باید بدانیم که کارگردان چه چیزی از ما می‌خواهد.
هنکس: من فکر می‌کنم که خودآگاهی بهتری از نظر اینکه آیا ما به آن هدف رسیدیم یا خیر، دارم.
استریپ: واقعا؟
هنکس: من به شما این را خواهم گفت. فضای ساخت فیلم و خلاقیت در یک گروه بزرگ مثل این باعث شد که بیشتر از همیشه عاشق گروهم شوم.
استریپ: شما خوش شانس بودی. شما یک گروه داشتی و من نداشتم.
هنکس: ببخشید. من یک گروه از افراد عالی را در اختیار داشتم. ما روزنامه و اتاق خبر را در اختیار داشتیم. هیچ دلیلی وجود نداشت که ما این قضیه را متوقف کنیم، چرا که ما جای خوبی داشتیم که دراز بکشیم و غذا داشتیم. من باید وانمود می‌کردم که دارم سیگار می‌کشم و بنابراین من همیشه کاری برای انجام دادن داشتم و صحنه‌های خانه برادلی هم همین بود. همه ما در اتاق نشیمن و در بین دوربین‌های فیلمبرداری بودیم.
استریپ: من در بخش خودم نشسته بودم و فقط اضطراب داشتم و این کسی بود که من در فیلم بودم. جالب است که من این تجربه را در حال حاضر در فیلم‌های دیگری نیز داشته‌ام. در فیلم The Devil Wears Prada (شیطان پرادا می‌پوشد) و فیلم The Iron Lady (بانوی آهنی) که نقش مارگارت تاچر را بازی کردم و در حال حاضر این فیلم، چنین تجربه‌ای را داشته‌ام. در این فیلم‌ها، شخصیت من یک رئیس زن منزوی و تنها است. در فیلم The Devil Wears Prada، امیلی بلانت و استنلی توچی یک تیم بودند. همه این‌ها تجربه جالب و جذابی هستند.
هنکس: همه می‌ترسیدند که به شما نزدیک شوند و من می‌آمدم و می‌گفتم که تو میخواهی این صحنه را بازی کنی؟ یا اینکه من می‌گفتم که ما می‌توانیم این خط فیلمنامه را اجرا کنیم؟ ما این صحنه‌ها را چندین بار گرفتیم و این یک بازی افسانه‌ای برای گرفتن بود. اینجا جایی است که یک گروه خیلی مهم است. بیایید این کار را ده‌ها بار دیگر انجام دهیم.
استریپ: این واقعا خنده دار است. از آنجایی که شما واقعا آدم بامزه‌ای هستید، من خیلی دوست دارم که با شما یک کار کمدی انجام دهم.
اکران محدود فیلم The Post از اوایل این ماه آغاز شده است و اکران رسمی و گسترده این فیلم از تاریخ ۱۲ ژانویه ۲۰۱۸ (۲۲ دی امسال) آغاز می‌شود.
برگرفته از Empire
