تب بازی‌های اپیزودی در سال‌های اخیر حسابی بالا گرفته و سازند‌ه‌های بسیاری سعی در ساخت این‌گونه عناوین دارند. «Telltale Games» به عنوان یکی از پیشگامان این عرصه، که پیش از این عناوین اقتباسی متعددی را عرضه کرده است، با طرح داستانی بر اساس شخصیت «Batman»، یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های دنیای کمیک، او را نیز وارد دنیای عناوین اپیزودی کرد. حالا پس از پایان یافتن بخشی از داستان، فصل دوم این سری با عنوان «The Enemy Within»، راهی بازار شده تا بتواند قسمت دیگری از زندگی بتمن را بازگو کند.
«Bruce Wayne» در ابتدای راه تبدیل شدن به شوالیه تاریکی، متوجه رازهای مخوفی در زندگی خود شده است. پدرش یکی از بزرگ‌ترین تبهکاران «Gotham» بوده و اینک بروس باید این لکه ننگ را از خانواده وین پاک کند. لیدی آرکام، هاروی دنت و پنگوئن، اولین دشمنان بتمن، هر یک دردسری تازه برای او به وجود می‌آورند و در انتها این بتمن است که مانند همیشه، نجات بخش گاتهام بوده و آرامش را به شهر باز می‌گرداند. در فصل اول از سری بازی‌های «Batman: The Telltale Series»، بتمن تازه کاری را دیدیم که با وجود مشکلات شخصی و درگیری با دشمنانی قسم خورده، موفق شد از پس تمامی موانع برآمده و تبدیل به نگهبان گاتهام شود. حال که شهر در آرامش فرو رفته، یک شرور قدیمی تصمیم گرفته دوباره به گاتهام بازگشته و از دشمنان خود انتقام بگیرد، آن هم درست در جلو چشم بتمن! «Riddler»، استاد خلق معما و قاتلی خطرناک، در همان ابتدای کار با خشونت، نقاب از چهره خود برداشته و نشان می‌دهد برای رسیدن به هدف خود با کسی شوخی ندارد. با ورود شخصیت‌های جدیدی همچون «Amanda Waller»، که به عنوان یکی از مجریان قانون وارد شهر شده ولی در همان لحظه ورود گویی با بتمن خصومت شخصی دارد، داستان رنگ و بوی دیگری به خود می‌گیرد. در نهایت با «John Doe» (که در آینده به جوکر معروف تبدیل خواهد شد) روبرو می‌شویم که در پی آزادی از آرخام، به دنبال محکم کردن رشته دوستی خود با بروس وین است، حال این‌که در خفا هدف و نیت او چیست را باید در قسمت‌های بعد دنبال کرد. شیوه روایت داستان، بسیار جذاب و درگیر کننده بوده و شخصیت‌های جدید به خوبی معرفی می‌شوند، برای مثال از همان ابتدا می‌دانید که باید از آماندا والر، متنفر شوید! ریدلر حضور موثری در طول بازی داشته و در بدو ورود خود نشان می‌دهد که باید در هر لحظه منتظر صحنه‌های شگفتی باشیم و البته همین اتفاق میافتد و از دیدن برخی لحظات و سرنوشتی که برای شخصیت‌های اصلی میافتد جا خواهید خورد. از این منظر سازنده رویکرد خوبی را پیش گرفته و شما را برای دیدن هر اتفاق حیرت‌آوری آماده می‌کند، در انتهای این فصل نیز با لحظه‌ای روبرو خواهید شد که باعث می‌گردد دهان شما، همانند بتمن باز بماند!
یک جمله تکراری در مورد بخش گیم‌پلی عناوین Telltale وجود دارد، «همانند سایر بازی‌های این استودیو، در این عنوان نیز بخش اصلی ماجرا بر پایه گشت و گذار در محیط و پشت سر گذاشتن صحنه‌های QTE می‌گذرد. » در اینجا نیز داستان همین است، بخشی از مراحل شامل فشردن دکمه‌های نمایش داده بر روی صحنه می‌شود و بخشی دیگر، صحبت با شخصیت‌های مختلف و حل کردن معماهای نه چندان سخت. صحنه‌های دکمه زنی، بدون اغراق کارگردانی عالی داشته و سازنده با طراحی بخش‌های مناسب برای انجام این حرکات، هیجان وصف ناپذیری را به بازیکن تزریق می‌کند. هم‌چنین در برخی صحنه‌ها باید سرعت عمل را نیز چاشنی کار کنید و با ارتباط دادن اجزا موجود در محیط، کار خود را پیش ببرید. تعامل با شخصیت‌ها و حل معماها هم به وسیله بروس و هم به کمک بتمن انجام می‌پذیرد، البته برخلاف عنوانی همچون «Tales from the Broderlands»، در اینجا محیط‌ها کوچک و محدود بوده و از این نظر، سازنده به خوبی از پتانسیل گاتهام بهره نگرفته است. معماهای ریدلردر نگاه اول جذاب به نظر می‌آیند ولی حل کردن آن‌ها بسیار آسان بوده و البته آن‌قدر هم کم تعداد هستند که جز بخش‌های به یادماندنی این عنوان به حساب نیایند!
صحبت بر سر این‌که در اکثر بازی‌های Telltale، انتخابها بر روی روند داستان کم تاثیر بوده، حرفی تکراری است. این موضوع یکی از ایرادات این استودیو بوده و برخلاف شعار آن‌ها، مبنی بر شکل گرفتن داستان بر اساس انتخاب بازیکن است. در قسمت اول از فصل دوم بتمن، انتخابها اندکی متفاوت‌تر بوده و در برخی صحنه‌ها، انتخاب‌های شما حداقل بر سرنوشت تعدادی از شخصیت‌ها تاثیر مستقیم می‌گذارد. البته اکثر انتخابها کماکان اخلاقی به حساب می‌آیند ولی حداقل خواهید دید که نتیجه عمل شما ممکن است باعث مرگ یکی از شخصیت‌ها شود. نکته‌ای که سازنده در این شماره تاکید زیادی بر آن دارد، نحوه تغییر «ارتباط» بین بتمن و شخصیت‌های اصلی است. صحبت و انتخاب‌های شما، شیوه ارتباط شخصیت‌ها را تغییر داده و ممکن است یک دوست را از شما متنفر نموده یا یک دشمن را به شما نزدیک‌تر کند. البته این‌که واقعا این ارتباط‌ها چه تاثیری در روند داستان و پیشبرد بازی دارند را باید در قسمت‌های بعدی دید و در اولین قسمت، نمی‌توان نظر قطعی در مورد این بخش ابراز کرد.
بازی‌های اخیر Telltale در بخش طراحی به معنای واقعی در حال در جا زدن بوده و شاهد مدل‌های گرافیکی قدیمی هستیم که در حین اجرا، افت فریم نیز چاشنی کار می‌شود و به تجربه بازی لطمه وارد می‌نماید. اما به نظر می‌آید سازنده تصمیم گرفته اندکی زحمت به خود داده و کیفیت این بخش را بهبود بخشد. انتظار یک جهش چشم‌گیر در گرافیک نداشته باشید ولی مدل‌های شخصیت‌ها با کیفیت‌تر شده و محیط‌ها نیز زیباتر از عناوین قبلی استودیو، طراحی شده‌اند. بخش هنری هم‌چنان فرم خوب خود را حفظ کرده و خصوصا در مراحلی که با بتمن همراه می‌شوید، فصاسازی همان چیزی است که باید باشد! مهم‌ترین پیشرفت تکنیکی را در ثابت ماندن فریم خواهید دید، جایی که دیگر نگران افت فریم‌های عجیب در صحنه‌های اکشن نخواهید بود. با این تفاسیر، می‌توان امیدوار بود که Telltale در قسمت‌های بعدی این فصل و نیز عناوین بعدی خود، این پیشرفت گرافیکی را ادامه داده تا حداقل این بخش دیگر نقطه ضعف استودیو به شمار نیاید. صداپیشگی را می‌توان یکی از موارد کم نقص بازی بر شمرد، «Troy Baker» به زیبایی از پس نقش بتمن برآمده و در آن سو «Robin Atkin Downes» به خوبی شرارت‌های ریدلر را روایت می‌کند!
«Batman: The Enemy Within – Episode 1: The Enigma» شروع خوبی برای فصل دوم این سری است، روایت زیبای داستان، شخصیت پردازی عالی به همراه صحنه‌های اکشن جذاب، می‌تواند شما را برای چند ساعت سرگرم کند. باید امیدوار بود که تاثیر انتخابها را در شماره‌های بعدی مشاهده کنیم و ببینیم که آیا بازیکن‌های مختلف قادر به خلق جوکرهای متفاوت خواهند بود یا خیر.
