نقد و بررسی Outlast 2

“به قلم علیرضا رمضانی مقدم”

تکرار همیشه و هرجا خطرناک است و دستِ برقضا در ژانر وحشت بیش از هرکجای دیگر خانه‌برانداز است. آنچه در مخاطب ایجاد ترس می‌کند جهل است، جهل از نادیده‌ها و ناشناخته‌ها. اگر فاکتورهای القای ترس در بازی را به کَرات دیده و شنیده باشیم، آنگاه است که دیگر هراس در دل نمی‌اندازند و اینجاست که باید فاتحه آن بازی را خواند. قسمت اول اوت‌لست با عدم تکرار فرمول پیشینیان خود در ژانر وحشت پا به عرصه گذاشت و توانست به معنی واقعی کلمه بترساند. مهم این نیست که قسمت دوم چقدر در زمینه تکنیک‌های بازی سازی موفق عمل کند. بلکه نقطه حساس کار در این است که آیا می‌تواند همچنان ترسناک باشد؟

اینبار داستان بازی به جای تیمارستان قسمت اول در یک دهکده و محیط حاشیه‌ای آن جریان دارد. به شخصه این تغییر را به فال نیک گرفتم، چرا که پتانسیل‌های بسیار بیشتری را می توان در محیط جدید جستجو کرد. از همه مهمتر وجود مردمی از جهان دورافتاده با عقاید مذهبی و خرافی بسیار جذاب تر از ساکنین مجنون یک تیمارستان است. تجربه نشان داده هرگاه ترس و نمادهای مذهبی با هم درآمیخته اند، این دو عامل ناشناخته روی هم اثر مضاعف گذاشته و هر چه بیشتر مخاطب را به ورطه ترس کشانده‌اند. آنچه که انسان آن را به عنوان پناهگاه خود می‌داند، اکنون در پسِ شکار اوست و این یعنی ترسی حقیقی تر و عمیق تر از زامبی‌مانندهای دیوانه یک تیمارستان.

داستان بازی از همان ابتدا شما را در نقش یک خبرنگار، در حالی که از همسرتان جدا افتاده‌اید، در محیط متروکه یک دهکده قرار می‌دهد. از داستان بازی به همین کفایت می کنم که توالی اتفاقات به گونه‌ای رقم می خورد که ساکنین گمان می‌برند همسرتان ضدمسیح را حامله است. بازی از ابتدا ریتم کندی را پیش می‌گیرد تا به خوبی با محیط آشنا شوید. جسدهای سوخته و به صلیب کشیده از همان آغاز خبر از حضور کلیشه‌های ژانر وحشت می‌دهد. نکته مهم این است که وجود نمادهای کلیشه‌ای اشکالی ندارد تا زمانی که داستانِ درون آن‌ها خود، کلیشه نباشد. اما واقعا این گونه است؟ با اینکه شخصیت‌های مکمل در بازی به شدت خطی و ضعیف هستند اما داستان بازی توانسته در کنار شخصیت اصلی قدم بردارد و قسمت‌های روشنی داشته باشد. اثر سعی نمی‌کند با مذهب بازی کند و آن را فاجعه‌بار نشان دهد بلکه جهت گیری‌های باطل ذهنی انسان‌ها و آنچه آن‌ها از مذهب تلقی می کنند را نشانه می‌رود.

اما در گیم‌پلی، قسمت اول اوت‌لست یک برگ برنده داشت که الحق و ولانصاف هم بدیع بود و هم افزاینده آدرنالین خون. آن برگ برنده هم دوربینی بود که تمام جریانات دلهره آور بازی از لنز آن فقط قابل رویت بود. اینبار نیز دوربین همراه شخصیت اصلی است با این تفاوت که به عنوان یک خبرنگار توانایی فیلم برداری و ضبط وقایع را نیز داریم. خوشبختانه هنوز هم حضور این عنصر دلپذیر است و حس تکراری شدن پیدا نکرده است. اما بقیه عناصر گیم پلی متاسفانه در این قاعده سهیم نیستند. ترس، بن‌بست، مرگ و یافتن محل خطا، حلقه‌ای است که بارها و بارها در بازی خواهید پیمود. البته این حلقه ترسناک است اما پس از مدتی هراس جای خود را به کسالت می‌دهد. کسالتی که حاصل عدم وجود نکته خلاقانه و یا غافل‌گیرانه در این روند است.

در بازی به شدت جای خلاقیت‌های میکامی‌گونه خالی است. سری کلاسیک “رزیدنت اویل” بهترین مثال برای نشان دادن این خلاقیت‌هاست، جایی که با یک سری روندهای تکراری طرف نبودیم و داستان و شخصیت‌ها پوست می انداختند. از طرفی اوت‌لست توانسته از جلوه‌های صوتی و بصری به نفع خود استفاده کند. خوشبختانه از این دید در بازی کم و کسری احساس نمی‌شود. بیشتر حس ترسی که در بازی دریافت کردم به خاطر طراحی صحنه‌ها و صداگذاری‌های بی‌نقصی بود که در طی بازی تجربه کردم. محیط‌های چرکین و خون آلود با تکه پاره‌های بدن، دشمنان رقت انگیز، اتمسفر مرده‌ی محیط‌های بیرونی، نمای سیاه سفید دوربین همراهتان و از همه مهمتر خودِ سکوت است که در بازی آفریننده ترس می شود.

بازبینی تصویری:

نکات مثبت

صحنه‌پردازی‌های عالی

صداگذاری مناسب و در خدمت القای ترس

گذشته‌ی بلیک

حضور مثبتِ عنصر دوربین

نکات منفی

داستان جای کار بیشتری داشت

اصرار بر تکرار روندهای همیشگی گیم‌پلی

شخصیت پردازی ضعیف

سخن‌ آخر

“اوت‌لست 2” یک بازی مترقی نیست اما همچنان ترسناک است. کلیت داستانش فوق العاده نیست اما زیرپوست آن جایی برای تأمل و درنگ وجود دارد. شخصیت پردازی؟ غیر از شخصیت اصلی حرفش را هم نزنید. مهمتر اینکه پولیشی از جلوه‌های گرافیکی و صداگذاری بر بدنه آن نشسته است که جای احترام دارد. در آخر تنها می توانم بگویم اگر ترس را دوست دارید این عنوان را به هر دلیل از دست ندهید.

نقد بازی بر مبنا نسخه PC انجام شده است.

Verdict

Outlast 2 isn’t the best, but it’s still scary. Its story isn’t brilliant but there are thought provoking moments. There’s no characterization to it except for the protagonist but the polished visuals and sound makes you respect it. So all in all if you love horror at its terrifying peak, don’t miss Outlast 2

Score: 7.5 – PC Version

پردیس گیم