پرسپولیس برانکو در سال ۱۳۹۵ با ثبات و رو به رشد بود و از این لحاظ سرخپوشان را می توان به عنوان یک نمونه بارز و برجسته برشمرد. اما ثبات ارتش سرخ در نتیجه گیری و ارائه بازی های با کیفیت دلیل آن نیست که این تیم بدون نقص بوده یا اینکه بدون حاشیه بوده است. در ادامه این گزارش عملکرد و اتفاقات این تیم را در ۱۲ ماه سال ۱۳۹۵ بررسی می کنیم.
فروردین؛ سالی که نکوست از بهارش پیداست
اولین ماه سال ۱۳۹۵ بهترین ماه سرخپوشان بود؛ شاگردان برانکو که از چند ماه قبل روند خیلی خوب و رو به رشدی را آغاز کرده بودند، در فروردین نتایج درخشانی گرفتند. اوج درخشش ارتش سرخ در دربی پایتخت رخ داد که توانست استقلال صدرنشین و مدعی اصلی قهرمانی را همراه با پرویز مظلومی شکست دهند و آنها را چهارتایی کنند. با این پیروزی دور از انتظار، پرسپولیس نماد چهار را از استقلالی ها را تحت تاثیر قرار داد و البته گام مهمی برای کسب عنوان قهرمانی و ثبت یک فصل دراماتیک برداشت.
اردیبهشت؛ جدی بگیرید! اولین اشتباه می تواند آخرین اشتباه باشد
پرسپولیس به خوبی و با تمام وجود این هشدار را در راه رسیدن به قهرمانی لیگ پانزدهم حس کرد. تیمی که در ابتدای فصل دو سه هفته ای به قعر جدول چسبیده بود، در هشت بازی آخر به هفت پیروزی رسید و تنها یک بازی را به نفت تهران واگذار کرد. منصوریان در دوره قبلی لیگ پس از شکست تیم استقلال به هواداران استقلال قول داد که یک روز این شش امتیاز را به هواداران استقلال پس بدهد. پرسپولیس در حضور هشتاد هزار هوادار سرخ در ورزشگاه آزادی به تیم علی منصوریان و جوانان نفت تهران باخت. برانکو و تیمش که با سختی و مشقت صدر جدول را از چنگ رقیب سنتی در آورده بودند، در فاصله یکی دو هفته بار دیگر صدر جدول را به مظلومی و بازیکنانش تقدیم کردند. همین شکست قهرمانی را از پرسپولیس گرفت و فقط افسوس و حسرت آن نصیب قرمزها شد.
خرداد و تیر؛ حاشیه به جای متن
مدیران و مسئولان باشگاه با اعلام حمایت کامل از برانکو، پروژه جذب بازیکنان جدید را کلید زدند. وحید امیری که حدود یک ماه پیش با پیراهن نفت تهران قهرمانی را از پرسپولیس گرفت، بلافاصه پس از پایان فصل به پرسپولیس پیوست. جذب یک دروازه بان شش دانگ برای برانکو از نان شب هم واجب تر بود؛ دروازه بانی که نه هوس زندان رفتن داشته باشد، نه جلوی دیدگان هشتاد هزار نفر گل لایی بخورد و امیدهای قهرمانی را به باد فنا دهد، و نه در ثانیه ۳۰ بازی از دفع یک پاس رو به عقب ساده عاجز باشد و سایه توپ را بزند. گزینه ایده آل علیرضا بیرانوند بود که جذب او هم دردسر زیادی برای پرسپولیس نداشت. اما در روزهایی که هواداران با شنیدن خبر جذب مهره های کلیدی و بازیکنان جدید سر از پا نمی شناختند، رامین رضائیان و مهدی طارمی سر از ریزه اسپور ترکیه درآوردند. نا امنی در کشور ترکیه که منجر به آشوب های خیابانی، بمب گذاری و کودتا علیه دولت شد، طارمی و رضائیان را به فکر بازگشت به ایران انداخت. برانکو که با آغوش باز پذیرای طارمی شده بود، در مورد رامین رضائیان بسیار سخت گیرانه عمل کرد. در نهایت برانکو با وجودی که تمایلی به جذب رامین رضائیان نداشت، او را در جمع بازیکنان تیمش پذیرفت اما رامین تا هفته ها به نیمکت تیمش چسبیده بود و برای قرمزپوشان بازی نمی کرد.
مرداد؛ لیگ شانزدهم، و خط و نشان های برانکو برای رقبا
زنگ شروع لیگ برتر شانزدهم به صدا درآمد و هنوز مرداد به پایان نرسیده، پرسپولیس در چهار بازی چهار گل زد و یک گل دریافت کرد. اما از همین تعداد گل زده، سه برد و یک مساوی به دست آورد؛ بردهای حداقلی و کاملاً اقتصادی که البته برانکو را به هدف اصلی اش یعنی کسب ۳ امتیاز بازی بود، می رساند. در ادامه در برخی هفته ها پرسپولیس با همین رویکرد بازی کرد و موفق هم بود؛ یک گل بزن، گل هم نخور. و با این نتایج برای همه پیغام فرستاد که داستان پرسپولیس لیگ شانزدهم متفاوت از دوره های قبلی است و این تیم حالا رقیب می طلبد.
شهریور؛ دربی صفر – صفر به نفع علی منصور!
پرسپولیس در آخرین ماه تابستان ۳ حریف قدرتمند پیش رو داشت اما ظاهراً این پرسپولیس نه خیال باختن داشت و نه گل خوردن. تیم برانکو در شهریور به این نتایج دست یافت: سپاهان ویسی را در اصفهان شکست داد و با تراکتورسازی قلعه نویی و استقلال تهران هم بدون گل مساوی کرد. دربی پایتخت اصلاً چنگی به دل نزد و به نظر می رسد که این نتیجه بیشتر به درد ابقای مربی آبیها خورد. نبرد سنتی آبی و قرمز برنده ای نداشت تا پروفسور کروات نتواند از علیرضا منصوریان به خاطر شکست هفته های پایانی فصل قبل انتقام بگیرد؛ شکستی که موجب از دست رفتن قهرمانی برای پرسپولیس شد.
مهر؛ قشقایی، بدون شرح!
بدترین ماه سال ۱۳۹۵ برای پرسپولیس، ماه بازگشایی مدارس بود. حذف از جام حذفی کشور آن هم توسط تیمی به نام قشقایی شیراز که از وجود بازیکنانی با سن بالا هم در ترکیبش استفاده کرد برای قرمزها پاییز را به تلخی شروع کرد. باخت به قشقایی که هیچ کس نام این تیم را نشنیده بود، بهانه خوبی برای کری خواندن به دست هواداران رقیب داد. در ماه مهر پرسپولیس تنها سه بازی انجام داد و از اینرو بدون مشکل خستگی و فشردگی مسابقات می توانست از سد قشقایی عبور کند؛ اما تیم برانکو مقابل قشقایی که مهدی شیری بازیکن سابق برق شیراز کاپیتان این تیم بود، خیلی راحت و البته به طرزی باور نکردنی شکست خورد و از جام حذفی کنار رفت. سرخپوشان در مهرماه دو مسابقه هم در لیگ برتر انجام دادند و یک برد و یک مساوی به دست آوردند تا همچنان صدرنشین لیگ برتر باشند. اما حتی صدرنشینی و بازی های جذاب سرخها در لیگ برتر نتوانست مرهمی بر زخم قشقایی باشد.
آبان؛ یک بازی، یک گل، یک برد
همه داستان پرسپولیس در ماه آبان را می توان در چند کلمه خلاصه کرد؛ یک بازی، یک برد، یک گل، یک طارمی و البته مثل همیشه چندین موقعیت طلایی که این بازیکن هدر داد تا سرانجام یک گل برای سرخپوشان بزند. بعد از بازی و موقعیت های پرشماری که طارمی هدر داد، این سئوال به ذهن خیلی از فوتبال دوستان خطور کرد که از علی دایی به عنوان یک مهاجم گلزن نام برده می شد، و حالا هم طارمی را مهاجمی گلزن خطاب می کنند؛ یعنی باید نتیجه بگیریم که طارمی و علی دایی در یک سطح بودند یا لااقل تفاوت چندانی با هم ندارند!
آذر؛ بالاخره نوبت باخت پرسپولیس هم شد
خیلی ها اواخر پائیز به یاد شمردن جوجه هایشان می افتند اما پرسپولیس و هوادرانش حتماً با شنیدن آخر پائیز یاد شوت احسان پهلوان از فاصله سی متری می افتند که دور از دستان رادوشوویچ به قعر دروازه صدرنشین لیگ رفت تا شاگردان برانکو هم بالاخره طعم تلخ شکست را بچشند! پرسپولیس که در این هفته ها با پیروزی های به اصطلاح اقتصادی اندوخته خود را بیشتر می کرد، ماشین سازی و پدیده مشهد را هم شکست داد و با پیکان مساوی کرد. دیدار مقابل پیکان را می توان سردترین بازی پرسپولیس در این فصل به حساب آورد؛ در واقع می توان گفت به غیر از این بازی، سرخپوشان در این فصل بازی سرد و کسل کننده ای نداشتند.
دی؛ میزبان یا میهمان، بزرگ یا کوچک، پرسپولیس همه را قلع و قمع کرد
اولین ماه از زمستان را می توان نقطه عطف و اوج گیری تیم برانکو دانست؛ جائی که قرمزپوشان پایتخت با کسب سه پیروزی آن هم بدون گل خورده فرار بزرگ به سوی قهرمانی را آغاز کردند. سیاه جامگان، سایپا و فولاد خوزستان حریفان پرسپولیس در اولین ماه زمستان بودند که چاره ای جز شکست نداشتند و حتی نتوانستند یک بار دروازه این تیم را باز کنند.
بهمن؛ علی منصور شکست ناپذیر برابر برانکو و پرسپولیس
تعداد بردهای پرسپولیس در این ماه بیشتر از ماه های دیگر سال بود؛ ۴ برد ارتش سرخ توأم با ارائه بازی های زیبا، برای هواداران بسیار شیرین و دلچسب بود؛ همه جوره اوضاع بر وفق مراد برانکو و تیمش و البته هواداران بود. پرسپولیس در لیگ شانزدهم به طور باور نکردنی هم گل می زد، هم پیروز می شد و از همه مهمتر گل نمی خورد و این بیرانوند بود که کلین شیت روی کلین شیت می گذاشت و آمار خود را افزایش می داد. تیم فوق العاده برانکو با سه گل تراکتورسازی را مغلوب کرد تا در بهترین شرایط روحی و روانی به مصاف رقیب سنتی برود. همانطور که گل نخوردن های بیرانوند و پرسپولیس برای همه عجیب بود، دریافت ۳ گل از ستاره های جوان علی منصور آن هم در یک نیمه عجیب تر بود. در نبرد بین خط حمله آبی که در هر بازی ۳ گل می زد و خط دفاعی که در ۶ برد قبلی هیچ گلی دریافت نکرده بود، این تیم آبی پوش بود که سه بار دژ مستحکم دفاع پرسپولیس را شکست.
اسفند؛ ماه پر از پارادوکس پرسپولیس
تیمی که در لیگ برتر رکورد عجیبی در کلین شیت ثبت کرده بود، در آسیا تنها نماینده ایرانی بود که در هر سه بازی دروازه اش باز شد. هنوز مشخص نیست که چرا پرسپولیس بعد از دربی دیگر خوب بازی نمی کند، گرچه با همین کیفیت هم توانست به دو پیروزی در لیگ و یک برد در لیگ قهرمانان آسیا دست یابد. اگر عملکرد پرسپولیس در آخرین ماه سال، و در واقع بعد از باخت در دربی، را نسبت به ماه های گذشته ناشی از افت کیفی این تیم قلمداد کنیم، باید اذعان داشت که افت پرسپولیس در بهترین زمان ممکن در این تیم حادث شد؛ زیرا به واسطه تعطیلات سال نو و همچنین بازی های ملی در مرحله انتخابی جام جهانی روسیه، رقابت های لیگ برتر حدود سه هفته ای تعطیل خواهد بود و این بهترین فرصت برای پروفسور کروات خواهد بود تا به ترمیم نقاط ضعف تیمش بپردازد. از سوی دیگر، سرخپوشان در آسیا هم شانس صعود از گروه خود را دارند و شرایط آنها به گونه ای نیست که کار برای آنها تمام شده باشد. در کل باید گفت پرسپولیسی ها در سال ۹۵ خوب بودند، خوب تر شدند و حالا خوب ترین تیم هستند!
گزارش از سید محمد قاضی زاده
برنامه نود
