ویژگی های لباس اسکیت سرعت المپیک آندر آرمور
لباس اسکیت سرعت در المپیک زمستانی، همیشه یکی از داغ‌ترین موضوعات رسانه‌ها بوده است؛ این لباس با استفاده از آخرین تکنولوژی موجود و طراحی غیر عادی، باید بیشترین کارایی را به ورزشکاران بدهد. در ورزشی که یک‌هزارم ثانیه می‌تواند تعیین‌کننده قهرمان باشد، شرکت‌کننده‌ها به تکنولوژی پناه می‌آورند تا بتوانند یک سر و گردن بالاتر بایستند.
کلی دین، یکی از مدیران ارشد شرکت آندر آرمور که تأمین‌کننده لباس‌های تیم اسکیت سرعت آمریکا در مسابقات المپیک امسال است، می‌گوید:
ما در تلاشیم بدن را از حالت طبیعی خود آیرودینامیک‌تر کنیم.
ورزشکاران اسکیت سرعت هرگاه مسابقه می‌دهند، باید با علم فیزیک نبردی نفس‌گیر داشته باشند. آنها هنگام حرکت، به سرعتی معادل ۴۸ کیلومتر بر ساعت می‌رسند. کلید پیروزی در این رقابت، کاهش هر چه بیشتر مقاومت هوا خواهد بود. قسمتی از این کار به نحوه ایستادن بستگی دارد و قسمت دیگر به لباسی که بر تن دارند.
لباس جدید آندر آرمور، نسخه بهبودیافته Mach 39 است؛ لباس جنجال‌آفرینی که به عقیده بسیاری عامل اصلی عدم موفقیت آمریکا در المپیک سوچی بود. در سال ۲۰۱۴ یا وجود امید‌های بالا، حتی یک ورزشکار آمریکایی نتوانست مدال بیاورد و طبیعتا بزرگ‌ترین انگشت اتهام به سمت آندر آرمور نشانه رفت.
قبل از شروع رقابت‌ها، این شرکت لباس تولیدشده را سریع‌ترین مدل موجود می‌خواند. در پشت Mach 39 یک هواگیر قرار داشت تا به بدن ورزشکاران اجازه تنفس بدهد؛ اما آنها ادعا کردند هوا بیش‌ازاندازه وارد لباس می‌شود و در پشتشان خلأ ایجاد می‌کند که به همین دلیل نتوانستند برنده شوند. اما آندر آرمور و فدراسیون اسکیت سرعت آمریکا می‌گویند تکنولوژی استفاده‌شده هیچ نقشی در عدم موفقیت ورزشکاران ندارد.
لباس امسال هیچ هواگیری ندارد و در عوض از سه نوع پارچه مختلف ساخته شده است که به هم دوخته شده‌اند. قسمت‌های سفید پاها و دست‌ها از یک ترکیب ویژه نایلونی به نام H1 ساخته شده است؛ به‌طوری‌که زبری خاصی دارد.
مهندسان آندر آرمور این پارچه مخصوص را به یک سمباده بسیار نرم و ظریف تشبیه می‌کنند که صد‌ها ساعت در تونل‌های بادی آزمایش شده است. این بافت ویژه و پیشرفته، دو کاربرد اساسی دارد. تنفس‌پذیری لباس را بالا می‌برد و خاصیت آیرودینامیک بالاتری دارد.
وجود پستی‌وبلندی‌های کوچک و سمباده مانند، باعث می‌شود باد هنگام برخورد با لباس، ذره‌های بسیار ریزتری از خلأ ایجاد کند و به‌این‌ترتیب کاهش سرعت از طریق اصطکاک هوا به حداقل برسد. نمونه عینی‌تر این تکنولوژی را می‌توانید روی توپ‌های گلف مشاهده کنید که دقیقا همین کار را می‌کند.
البته یک تفاوت تکنیکی و مهم بین توپ گلف و ورزشکاران اسکیت سرعت وجود دارد. از آنجایی که نحوه حرکت توپ گلف در هوا غیر قابل پیش‌بینی است، چاله‌های کوچک را در تمام سطح آن قرار می‌دهند. اما حرکت‌های ورزشکاران در اسکیت سرعت کاملا قابل پیش‌بینی است؛ به همین دلیل تکنولوژی H1 فقط در قسمت‌های به‌خصوصی از دست‌ها و پاها استفاده شده است.
یکی از مهندسان آندر آرمور دراین‌باره می‌گوید اگر بیش‌ازاندازه از H1 استفاده شود، تأثیر معکوس خواهد داشت و اگر استفاده نشود، باز هم تأثیر خوبی را شاهد نخواهیم بودیم.
باقی قسمت‌های لباس از پارچه مخصوصی با جنس پلی‌اورتان ساخته شده است که حالت کشی دارد و هنگام خم شدن ورزشکار، به بدن او می‌چسبد.
آندرآرمور می‌گوید عمدا دوخت این قسمت را از پایین پای چپ به بالای شانه راست امتداد داده است تا هنگام چرخش به چپ، آزادی عمل بیشتری وجود داشته باشد. شاید نکته کوچکی باشد؛ اما نشان‌دهنده میزان دقتی است که مهندسان آندرآرمور هنگام طراحی محصول روی حرکات ورزشکاران داشته‌اند.
شرکت آندر آرمور دو سال تمام صرف آزمایش این لباس در تونل باد کرده است تا بتواند به بهترین آیرودینامیک ممکن دست یابد.
در المپیک قبلی آندر آرمور لباس‌های خود را آن‌قدر محرمانه طراحی و تولید کرده بود که ورزشکاران نمی‌توانستند از آن در مسابقات قبل از سوچی استفاده کنند؛ اما حالا رویه خود را کاملا تغییر داده است و ورزشکاران از زمستان سال قبل لباس‌ها را پوشیده و امتحان کرده‌اند. حتی سایز تک‌تک لباس‌ها مخصوص ورزشکاری که آن را می‌پوشد تغییر یافته است.
آندر آرمور قویاً تأکید می‌کند که طراحی جدیدش نسبت به آنچه در سوچی ارائه داده بود، سریع‌تر و بهتر است.
با توجه به تغییراتی که در روش تولید و طراحی و آزمایش لباس‌های جدید صورت گرفته است، شاید بتوان نتیجه گرفت که آندر آرمور درس‌های لازم را از المپیک ۲۰۱۴ سوچی گرفته است و حالا باید منتظر تکنولوژی‌های بهتری باشیم.
برگرفته از WIRED
