بیشتر وقت ها ما کار و زندگی خود را در دو حالت روانی سپری می کنیم: حالت واکنشی و حالت پاسخگویی. حالت واکنشی حالتی تنش زا است. در این حالت احساس فشار عصبی می کنیم و در نتیجه آن قضاوت های عجولانه می کنیم. دوراندیشی خود را از دست می دهیم و همه چیز را شخصی تلقی می کنیم. ناراحت، عصبی و ناامید می شویم.
علاوه بر این، وقتی در حالت واکنشی هستیم نمی توانیم تصمیم گیری کنیم. تصمیماتی سریع می گیریم که اکثرا باعث پشیمانی ما می شوند. دیگران را عصبی می کنیم و باعث بروز بدترین حالات آنها می شویم. وقتی شانس در خانه ما را می زند، اغلب آنچنان آشفته هستیم که آن را نمی بینیم. اگر هم آن را ببینیم معمولا بیش از حد سخت گیری و منفی بافی می کنیم.
