نیویورک تایمز چندی پیش از طریق تماس‌ تلفنی و ایمیل نظر چند تن از کارگردانان مطرح این روزهای سینما را جویا شده و به سراغ سوفیا کاپولا، دنیس ویلنوو، انتونی فوکوآ، الکس گیبنی، و دیگران می‌رود تا در مورد تأثیر پذیرفتن این فیلمسازان به عنوان مخاطب عادی از فیلم‌ها و همچنین فراآموخته‌هایشان به عنوان کارگردان صحبت کند و در اینباره که بهترین آثار سینمایی 17 سال گذشته کدامند، سوالاتی بپرسد. در میان پاسخ‌های آن‌ها هم گزینه‌هایی قابل پیش‌بینی مانند «خون به پا می‌شود» را می‌توان مشاهده کرد و هم انتخاب‌هایی غافلگیرکننده چون یک کمدی فراموش شده‌ به نام «Daddy’s Home»، با بازی «ویل فرل» و «مارک والبرگ».

در این گفتگو، کاپولا اعتراف می‌کند که فیلم‌های «بی سروصداتر» او را به خود جذب کرده‌اند، ادعایی که با توجه به نوع فیلمسازی او اصلاً جای تعجب ندارد، اما گونه‌ای تنوع در انتخاب‌های این فیلمساز دیده می‌شود. دو عنوان علمی-تخیلی «زیر پوست» که او «بسیار عجیب و بسیار جلوتر از زمان خود» توصیفش می‌کند و «اکس-ماکینا»ی «الکس گارلند» آثاری هستند که بیشتر در این فهرست به چشم می‌آیند. کاپولا دلیل انتخاب فیلم اخیر را صحنه‌ی نمادین رقص «اسکار آیزاک» دانسته است.

فیلم‌های برتر قرن بیست و یکم به انتخاب سوفیا کاپولا:

“Force Majeure” (2014)

“The White Ribbon” (2009)

“The Savages” (2007)

“Head-On” (2005)

“Daddy’s Home” (2015)

“Under the Skin” (2014)

“The Incredibles” (2004)

“Together” (2001)

“Grizzly Man” (2005)

“Ida” (2014)

“Fish Tank” (2010)

“Ex Machina” (2015)

اما دنیس ویلنوو از سوی دیگر برای برگزیدن فیلم شماره 1 فهرستش از بین «جایی برای پیرمردها نیست» به کارگردانی برادران کوئن، و «خون به پا می‌شود» ساخته‌ی توماس اندرسون، با خود در ستیز است. دو فیلمی که در سال 2007 عرضه شدند و بسیاری از سینمادوستان را در شرایطی شبیه به ویلنوو قرار دادند.

وی در مورد این دو فیلم می‌گوید: «نماهای خاصی وجود دارند که همچون گلوله از جمجمه‌ی من گذشتند و مغزم را روی دیوار پاشیدند. مثل نمایی که دنیل دی-لویس نوزادی را با نفت غسل تعمید می‌دهد و «خون به پا می‌شود» را بی‌درنگ به یک اثر کلاسیک نوین تبدیل می‌سازد. تصویر چکمه‌های آن افسر پلیس که بدست یک قاتل روی زمین کشیده می‌شود و اثرات سیاه رنگی باقی می‌گذارد [در فیلم «جایی برای پیرمردها نیست»]، از آن زمان تا کنون مرا رها نکرده است.»

کارگردان فیلم «ظهور» (Arrival) سپس به تمجید از «یورگوس لانتی‌موس» پرداخته و او را «یکی از هیجان‌انگیزترین فیلمسازان فعال امروز» می‌خواند، و در فهرست خود از فیلم «دندان نیش» او نام می‌برد. ویلنوو که یکی از طرفداران سرسخت «پیامبر» ساخته‌ی «ژاک اودیار» هم هست، صحنه‌ی اسلو موشن تصادف گوزن با ماشین و کشته شدن آنرا «یکی از سینمایی‌ترین شات‌های دهه‌ی اخیر» می‌نامد.

ده فیلم مورد علاقه‌ی دنیس ویلنوو:

“No Country For Old Men” (2007)

“There Will Be Blood” (2007)

“Children of Men” (2006)

“Inception” (2010)

“Amores Perros” (2001)

“Dogville” (2004)

“Under the Skin” (2014)

“A Prophet” (2010)

“Dogtooth” (2010)

برای دیدن فهرست فیلم‌های مورد علاقه‌ی کارگردانان دیگر به وبسایت نیویورک تایمز مراجعه کنید.

30nama