حقایق جالب فیلم The Godfather

حقایق جالب فیلم The Godfather – پدرخوانده

فیلم پدرخوانده (The Godfather) محصول ۱۹۷۲ به کارگردانی فرانسیس فورد کوپولا و بر اساس کتابی به همین نام به قلم ماریو پوزو، داستان زندگی ویتو کورلئونه و خانواده‌اش را در فاصله بین سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۵، فعالیت آنها در زمینه‌ی جرائم سازمان یافته و تلاش برای رقابت با سایر گروه‌های مافیایی روایت می‌کند. «پدرخوانده» با هنرنمایی بازیگران مطرحی همچون مارلون براندو، آل پاچینو، جیمز کان، رابرت دووال، تالیا شایر، ریچارد اس. کاستلانو، جان کازال و دایان کیتون با بودجه تنها ۶ تا ۷ میلیون دلار با احتساب نمایش در سال ۱۹۷۲ و نمایش محدود در سال ۱۹۹۷، به فروش داخلی ۱۳۵ میلیون دلار و فروش جهانی ۲۴۵ میلیون دلار دست یافته و در جوایز اسکار نیز برنده ۳ جایزه بهترین فیلم، بهترین فیلمنامه اقتباسی و بهترین بازیگر نقش اصلی مرد شد. این در حالی است که در آن سال فیلم موزیکال Cabaret به کارگردانی باب فاسی با تصاحب ۸ جایزه اسکار، گوی سبقت را از از این اثر جنایی ربود. در ادامه با حواشی متعدد فیلم «پدرخوانده» و بیان حقایق جالب آن همراه ما باشید:

در طول ساخت فیلم، کمپانی پارامونت به عنوان تهیه کننده مشکلات زیادی با کوپولا داشت به طوری که می‌خواست به بهانه‌های مختلفی نظیر ناتوانی در برنامه ریزی، هدر دادن بی‌ جای سرمایه و اشتباه در انتخاب بازیگران، کارگردان دیگری را جایگزین وی کند . کوپولا نیز در مقابل «پدرخوانده» را جلوتر از برنامه ریزی‌های پارامونت و با هزینه‌ای کمتر از بودجه‌ی در نظر گرفته شده به پایان برد و بدین ترتیب دهان تهیه کنندگان فیلم را بست.
مارتین شین و دین استاکول نخستین بازیگرانی بودند که برای نقش مایکل کورلئونه تست دادند. در این بین، دان استایگر نیز به شدت برای گرفتن این نقش تلاش می‌کرد اما در نهایت هرسه نفر رد شدند. استایگیر در شرایطی پیگیر بازی در نقش مایکل بود که در آن زمان نزدیک پنجاه سالش بود. در ادامه، این نقش به همراه کارگردانی فیلم به وارن بیتی پیشنهاد شده اما با جواب منفی وی همراه شد. داستین هافمن و جک نیکلسون از دیگر بازیگرانی بودند که به پیشنهاد بازی در این فیلم پاسخ منفی دادند. در پی مخالفت کوپولا، حضور آلن دلون و برت رینولدز نیز در نقش مایکل منتفی شد. پارامونت اصرار داشت که رابرت ردفورد این نقش را بازی کند. آنها رایان اونیل را نیز برای نقش سانی مناسب می‌دانستند. آل پاچینو در ابتدا با توجه به حضوری ضعیف در هنگام تست، شانس بسیار کمی را برای ایفای نقش مایکل برای خود متصور بود ولی تهیه کنندگان پس از دیدن فیلم وحشت در نیدل پارک (The Panic in Needle Park)، متقاعد شدند که نقش را به وی دهند. رابرت دنیرو نیز دیگر بازیگری بود که برای هر دو نقش مایکل و سانی تست داد.
مارلون براندو می‌خواست که دون کورلئونه شبیه سگ نژاد بولداگ باشد بنابراین در هنگام تست، داخل دهانش پنبه گذاشت تا زیر گونه‌هایش برجسته‌تر شود. او در هنگام فیلمبرداری از یک دندانگیر ویژه که توسط داندان پزشک طراحی شده بود استفاده کرد. از این دندانگیر در حال حاضر در موزه‌ای در شهر نیویورک نگهداری می‌شود.

فیلمبرداری صحنه‌ای که سانی (جیمز کان) شوهر خواهرش (جیانی روسو) را در خیابان دنبال کرده و کتک می‌زند چهار روز به طول انجامید و به ۷۰۰ برداشت رسید. در این صحنه استفاده‌ی سانی از درب سطل آشغال برای کتک کاری کاملا بداهه بود. کان و روسو در طول فیلمبرداری هم بسیار با هم بگو مگو داشتند و در آخرین برداشت، کان دو تا از دنده‌های روسو را شکست.
لنی مونتانا بابت قرار گرفتن در مقابل مارلون براندو بسیار مضطرب بود و دیالوگ‌هایش را با استرس خاصی می‌گفت. کوپولا نیز احساس کرد که این استرس کمک خوبی به بهتر درآمدن نقش خواهد کرد و بدین ترتیب تصمیم گرفت از این ویژگی در فیلم استفاده کند.
آل پاچینو پس از نمایش فیلم، مراسم اسکار را به سبب اینکه وی را نامزد دریافت جایزه‌ی نفش مکمل کرده بودند تحریم کرد. مدت نقش پاچینو در فیلم حتی از مارلون براندو هم بیشتر بود. این در حالی است که براندو در نهایت، جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد را از آن خود کرد.

پیش از آغاز ساخت فیلم، اورسون ولز آمادگی‌اش را برای ایفای نقش ویتو کورلئونه اعلام کرده بود. او حتی برای رسیدن به این نقش، یک پیشنهاد خوب دیگر را رد کرد. اما کوپولا که خود از طرفداران ولز بود به وی گفت براندو تنها کسی است که او برای بازی در این نقش در نظر دارد.
اجداد مادری آل پاچینو نیز مثل کورلئونه‌ها از سیسیل به آمریکا مهاجرت کرده‌اند.
در صحنه‌ای از فیلم، جانی فونتین (آل مارتینو) در حالی که گریه می‌کند مشغول شکایت کردن از وضعیت سینما و بازیگری پیش کورلئونه است. در این صحنه براندو به‌صورت فی البداهه گریه کردن او را به شکل بسیار بامزه‌ای مسخره می‌کند. در ادامه مارتینو که غافلگیر شده در وسط گریه‌هایش به ناگاه می‌خندد که این لحظه در فیلم هم ثبت شده است.

در صحنه‌ی عروسی ابتدای فیلم، جیمز کان به صورت کاملا خودجوش خبرنگاری را هل می‌دهد و دوربینش را می‌شکند. این صحنه در فیلمنامه نبود. کان در ادامه‌ی بازی بداهه‌اش، پول دوربین را هم پرداخت می‌کند که این صحنه نیز در فیلم باقی ماند.
براندو معمولا دیالوگ‌هایش را حفظ نمی‌کرد. بنابراین در هنگام فیلمبرداری کار، دیالوگ‌های وی روی برگه‌های بزرگی نوشته شده و توسط دست اندرکاران فیلم جلوی چشمانش گرفته می‌شد.
گربه‌ای که در آغاز فیلم در دستان براندو است در حقیقت گربه‌ای ولگرد بود که او در هنگام فیلمبرداری پیدا کرد. در واقع حضور این گربه در هیچ جای فیلمنامه قید نشده بود.
کوپولا می‌گوید در زبان ایتالیایی عبارت دون کورلئونه نادرست است. دون به انگلیسی یعنی عمو و کلمه‌ی عمو باید قبل از نام کوچک بیاید مثل دون ویتو یا دون مایکل. ولی نویسنده‌ی فیلم، ماریو پوزو که با زبان ایتالیایی چندان آشنا نبود عبارت دون کورلئونه را انتخاب کرد که در ادامه این واژه به دلیل محبوبیت فوق العاده‌اش به درون فرهنگ‌های مختلف نیز راه پیدا کرد.

با وجود اینکه ماریو پوزو این موضوع را تکذیب کرده که شخصیت جانی فونتین را بر اساس شخصیت فرانک سیناترا نوشته، ولی همه بعد از دیدن فیلم متوجه شباهت‌های شخصیتی فونتین و سیناترا شدند. پس از نمایش فیلم روزی سیناترا پوزو را در رستورانی می‌بیند و از شدت عصبانیت ضمن تهدید او، رکیک‌ترین فحش‌ها را نثار وی می‌کند.
نسخه‌ی ابتدایی «پدرخوانده» ۱۲۶ دقیقه بود. پارامونت پس از دیدن فیلم از کوپولا خواست تا صحنه‌های بیشتری را با محوریت خانواده‌ی کورلئونه به کار اضافه کند‌. نسخه‌ی نهایی فیلم ۵۰ دقیقه طولانی‌تر است.
مورگانا کینگ، خواننده‌ی با استعداد جاز آمریکایی اولین نقش آفرینی‌اش را در این فیلم و در نقش کارملا کورلئونه، همسرویتو کورلئونه انجام داد. او در ابتدای فیلم در طول مراسم ازدواج دخترش آهنگی را هم اجرا می‌کند. مورگانا که در فیلم مادر جیمز کان و آل پاچینو به حساب می‌آید در دنیای واقعی تنها ۱۰ سال از آنها بزرگتر است.
با اینکه گفته می‌شود تعدادی از اعضای واقعی مافیا در فیلم به عنوان بازیگر حضور داشته‌اند، خود کوپولا در مصاحبه‌ی سال ۲۰۰۹ با هاوارد استرن، حضور هرگونه مافیا را چه به عنوان بازیگر و چه به عنوان مشاور تکذیب کرد. با این وجود گفته می‌شود لنی مونتانا یک گانگستر واقعی بود.

جمله‌ی براندو در فیلم « پیشنهادی بهش میدم که نتونه رد کنه» به انتخاب موسسه‌ی فیلم آمریکا به عنوان دومین دیالوگ برتر تاریخ سینما انتخاب شد.
کل فیلم در مدت ۷۷ روز فیلمبرداری شد.
براندو شیوه‌ی خاص بیانش را از فرانک کاستلو، گانگستر مشهور ایتالیایی، الهام گرفته بود.
پس از پایان فیلمبرداری «پدرخوانده»، پارامونت معتقد بود که تصاویر فیلم بیش از حد تاریک از کار درآمده است ولی گوردون ویلیس به عنوان فیلمبردار کار و کوپولا، آنها را متقاعد کردند که وجود سایه‌های افراد در هنگام معاملات خانواده‌ی کورلئونه، بسیار مهم و تاثیرگذار است.
شخصیت موئی گرین از روی شخصیت باگسی سیگل، گانگستر سرشناس، الهام گرفته شده است. این در حالی است که هم گرین و هم سیگل بعد از اصابت گلوله به چشمشان کشته شدند. وارن بیتی در فیلم باگزی (Bugsy) نقش این تبهکار مشهور را بازی کرده است.
جیانی روسو از طریق روابط نزدیک خود با سران مافیا و حمایت‌های آنها به نقش کارلو ریزی، داماد خانواده‌ی کورلئونه دست یافت. پس از گرفتن تست از روسو، مارلون براندو اعلام کرد که به دلیل نداشتن تجربه‌ی بازیگری، با حضور وی در فیلم مخالف است. روسو نیز که از این مخالفت خشمگین بود در حرکتی متقابل او را با انواع و اقسام چیزها تهدید کرد. براندو که بی‌پروایی و خشونت روسو را دید از او خوشش آمد و به حضورش رضایت داد.

سیلوستر استالونه یرای نقش‌های کارلو ریزی و پائولی گتو تست داد ولی در نهایت پذیرفته نشد. او سال‌ها بعد برای ایفای یکی از نقش‌های مهم قسمت سوم پدرخوانده انتخاب شده بود ولی ترجیح داد به جای آن در فیلم راکی ۵ (Rocky V) حضور یابد.
کوپولا در ابتدا با بازی خواهرش تالیا شایر در نقش کانی کورلئونه مخالف بود. او جدا از اینکه تالیا را برای ایفای این نقش زیاد از حد زیبا می‌دانست، از این می‌ترسید که در چشم دیگران به خویشاوند پرستی متهم شود. با اصرار زیاد ماریو پوزو بود که شایر برای این نقش تست داد.
آل پاچینو برای بازی در این فیلم نامزد جایزه‌ی اسکار شد و در ادامه برای ۳ سال متوالی نیز نامش در فهرست نامزدهای دریافت این جایزه قرار گرفت. به جز پاچینو فقط چهار نفر موفق شدند ۴ سال متوالی نامزد دریافت جایزه اسکار شوند. جنیفر جونز از ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۶، تلما ریتر از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۳، مارلون براندو از ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۴ و الیزابت تیلور از ۱۹۵۷ تا ۱۹۶۰.
کوپولا چهار تن از بازیگر اصلی فیلم، آل پاچینو، دایان کیتون، رابرت دووال و جیمز کان را در خانه‌ی شخصی‌اش در سانفرانسیسکو جمع کرد و از آنها تست گرفت. این تست مورد قبول استودیو قرار نگرفت و آنها خواستند به طور رسمی از بازیگران تست گرفته شود. تهیه کنندگان ۴۲۰ هزار دلار خرج تست گرفتن از بازیگران کردند ولی در نهایت به همان بازیگران مورد نظر کوپولا رسیدند.
در مراسم اسکار، وقتی نام مارلون براندو به عنوان برنده‌ی جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد خوانده شد، بازیگری ناشناخته با نام ساشین لیتلفدر که لباس سرخپوستان را بر تن داشت به روی صحنه رفت و ضمن عدم دریافت جایزه، پیام براندو را به حاضران در مراسم ابلاغ کرد. براندو این حرکت را به منظور نشان دادن اعتراض خود به بدرفتاری با سرخپوستان و تصویر غلطی که از بومیان آمریکایی در فیلم‌ها به تصویر کشیده می‌شود انجام داد.

یکی از دلایلی که کوپولا کارگردانی فیلم را پذیرفت، بدهی ۴۰۰ هزار دلاری او و جورج لوکاس به کمپانی برادران وارنر بود.
زمانی که بحث ساخت پدرخوانده مطرح شد، پارامونت کارگردانی فیلم را به سرجیو لئونه پیشنهاد داد اما لئونه آن را به خاطر جالب نبودن فیلمنامه رد کرد. کاری که بعدها باعث پشیمانی‌اش شد. او چند سال بعد فیلم گانگستری تحسین شده‌ی روزی روزگاری در آمریکا (Once Upon a Time in America) را ساخت.
به گفته‌ی کوپولا، او در سال ۱۹۶۹ در خانه‌اش میزبان دو تن از تهیه کنندگان سینما، آلبرت رودی و گری فردریکسون بود تا درباره ساخت فیلم مکالمه (The Conversation) با هم بحث کنند. فیلمی که فیلمنامه‌ی آن به براندو هم فرستاده شد ولی وی آن را رد کرد. در این ملاقات کوپولا به طور اتفاقی مطلبی را در قسمت تبلیغاتی روزنامه مطالعه می‌کند. تبلیغ کتابی هنوز چاپ نشده به نام «پدرخوانده» به قلم ماریو پوزو. دست روزگار این چنین رقم می‌زند که چند ماه بعد، هر پنج شخصیت نام برده گرد هم جمع می‌شوند و درباره‌ی ساخت پدرخوانده بحث کنند.
آل پاچینو، جیمز کان و دایان کیتون، هر کدام به واسطه‌ی حضور در «پدرخوانده» ۳۵ هزار دلار دستمزد گرفته‌اند.
پارامونت امتیاز کتاب «پدرخوانده» را زمانی خریداری کرد که ماریو پوزو هنوز کتاب را به اتمام نرسانده بود. آنها با خواندن فقط ۲۰ صفحه خلاصه‌ی کتاب، آن را پسندیدند.

جورج لوکاس پیش از آغاز فیلمبرداری «پدرخوانده»، مجموعه‌ای از عکس‌های جنایت‌های واقعی را در اختیار کوپولا قرار داد. یکی از این عکس‌ها تصویر دو پلیس بود که بالا سر جنازه‌ای ایستاده‌اند. جنازه متعلق به فرانک نیتی، دست راست آل کاپون بود که با شلیک گلوله‌ای به سرش خودکشی کرده بود.
صحنه‌ای که آل پاچینو و دایان کیتون مشغول خرید کریسمس هستند، اولین صحنه‌ی کل فیلم بود که فیلمبرداری شد.
جوزف کلمبو، رئیس مافیا، و سازمان تبهکاریش، نهایت تلاش خود را برای متوقف کردن ساخت «پدرخوانده» به کار بستند. آنها رابرت ایوانز، یکی از تهیه کنندگان فیلم را تهدید کردند که در صورت ساخت فیلم، خانواده‌اش را سر به نیست خواهند کرد. در آن زمان نامه‌های اعتراضی زیادی از اشخاص ایتالیایی – آمریکایی، خصوصا سیاست مداران به پارامونت می‌رسید. آنها معتقد بودند که «پدرخوانده» در واقع اثری ضد ایتالیایی است و تهدید می‌کردند که در روند ساخت فیلم خلل ایجاد خواهند کرد و فیلمبرداری را به هم خواهند زد. کلمبو در دیداری که با آلبرت رودی، یکی از تهیه کنندگان فیلم داشت خواستار عدم استفاده از عبارت‌های مافیا و کوسا نوسترا (مافیای سیسیل) در فیلم شد. همچنین کلمبو در ادامه با رودی اینچنین به توافق رسید که فیلمنامه را زیر نظر داشته باشد تا در صورت تمایل، بتواند بعضی از قسمت‌های آن را تغییر دهد و از افراد او نیز به عنوان مشاور یا بازیگر استفاده شود. پس از این توافق، روند نامه‌های اعتراض آمیز هم به طور کامل متوقف شد. چارلی بلادورن، مالک پارامونت بعد از شنیدن ماجرا از شدت خشم بلافاصله رودی را اخراج کرد و قید ساخت فیلم را زد اما در ادامه ایوانز، بلادورن را متقاعد کرد که این توافق برای فیلم مفید است و در نهایت رودی دوباره به عنوان مجری پروژه به کار بازگشت.

جوزف کلمبو

براندو برای بهتر بازی کردن نقش خود، بسیار به توصیه‌های آلی لتیری توجه می‌کرد. لتیری که در پدرخوانده نقش سولوو را باز کرده، در دنیای واقعی برادر زن یکی از روسای مافیا با نام توماس ابولی بود و از سال ۱۹۵۴ با براندو رفاقت داشت.
ماریو پوزو، شخصیت ویتو کورلئونه را با الهام از جو پروفاسی و ویتو جنووسی، دو تن از مشهورترین چهره‌های گانگستری نیویورک نوشته است. بسیاری از ماجراهای کتاب بر اساس جنایت‌های واقعی این دوتن و خانواده‌هایشان شکل گرفته است. پوزو نام سانی را برای پسر بزرگ دون کورلئونه بر اساس نام تنها پسر آل کاپون انتخاب کرده است. وی همچنین برای خلق شخصیت فرزندان دون کورلئونه از برادران گالو که در آن زمان، از گانگسترهای مشهور نیویورک بودند الهام گرفته است. به طوری که سانی نماد جو گالوی دیوانه است، مایکل نماد لری گالوی باهوش و فرد نماد مایکل گالوی بی دست و پا. جو گالو پس از دیدن پدرخوانده دست به شکایت از پارامونت و پوزو زد ولی او، یک ماه پس از آغاز نمایش فیلم به قتل رسید تا ماجرای شکایت او نیز بی‌سرانجام باقی بماند.

از راست: جو پروفاسی و ویتو جنووسی

فرانکی آوالون و ویک دامونه که هر دو خوانندگان با تجربه‌ای به حساب می‌آمدند، برای نقش جانی فونتین تست دادند و کوپولا کار دامونه را بسیار پسندید و نقش را به او داد. اما در ادامه آل مارتینو با استفاده از روابطش با مافیا و با فشار تهیه کنندگان جانشین وی شد.
میا فارو برای بازی در نقش کی،همسر مایکل تست داده است.
آنا ماریانی و آن بانکرافت، هر دو پیشنهاد بازی در نقش همسر دون کورلئونه را رد کردند.
پارامونت در نظر داشت کوپولا را اخراج کرده و الیا کازان را که قبلا هم در دو فیلم با براندو همکاری کرده بود و به سبک کاری وی آشنایی داشت جایگزین کند. اما در ادامه براندو که سر قضیه‌ی لیست سیاه دوران مک‌کارتیسم و شهادت کازان علیه دوستانش از او متنفر بود، پارامونت را تهدید کرد که در صورت اخراج کوپولا، او هم از پروژه کنار خواهد رفت.
نوع به تصویر کشیدن صحنه ی به قتل رسیدن سانی، از صحنه ی پایانی فیلم بانی و کلاید (Bonnie and Clyde) محصول سال ۱۹۶۷ الهام گرفته شده است.
ارنستبورگناین، ادوارد جی . رابینسون، اورسون ولز، آنتونی کوئین، ریچارد کونته و جورج سی . اسکات از جمله کسانی بودند که پارامونت آنها را برای ایفای نقش ویتو کورلئونه در نظر داشت. برت لنکستر هم به شدت دنبال بازی در این نقش بود ولی حتی نامش بین گزینه‌ها هم نیامد. کوپولا در این باره می‌گوید: «برای نقش ویتو بازیگری را می‌خواستم که اصالتی ایتالیایی- آمریکایی داشته باشد یا آنقدر بزرگ باشد که بتواند نقش یک ایتالیایی- آمریکایی را بازی کند. به همین منظور من دو نفر را در نظر داشتم. لارنس اولیویه و مارلون براندو که البته براندو فقط ۴۷ سال داشت. پس سراغ اولیویه‌ی پیر را گرفتم ولی گفتند که اون فعلا فیلم بازی نمی‌کند و آنقدر مریض است که احتمالا به زودی بمیرد. پس رفتم روی گزینه‌ی بعدی. مارلون براندو که قهرمان قهرمانان من بود». در نهایت به هر شکل که بود پارامونت با براندو به توافق رسید.

انتخاب برت رینولدز برای نقش مایکل کورلئونه با مخالفت مارلون براندو همراه شد. او اعتقاد داشت رینولدز یک ستاره‌ی تلوزیونی است و به درد سینما نمی خورد.
در طول ساخت «پدرخوانده»، یکی از روسای مافیا با نام پل کاستلانو، با ریچاردکاستلانو بازیگر نقش کلمنزا دیدار کرد. بعد از کشته شدن پل در سال ۱۹۸۵، ریچارد اعتراف کرد که او در حقیقت عمویش بوده است.
در سال ۱۹۷۱ پارامونت قصد داشت برای تبلیغات فیلم و آماده کردن ذهن مردم، سس‌هایی را با آرم فیلم «پدرخوانده» تولید کند. آن‌ها همچنین در نطر داشتند چند رستوران و بستنی فروشی را با نام «پدرخوانده» تاسیس کنند که در نهایت هیچکدام از این ایده‌ها عملی نشد.
صحنه‌ی عروسی ابتدای فیلم در طول یک هفته و با ۷۵۰ نفر خدمه فیلمبرداری شد.
در کنار رمان ماریو پوزو، کوپولا در شخصیت پردازی بسیاری از کاراکترها، از اعضای خانواده‌ی خودش الهام گرفت.
در نسخه‌ی اصلی رمان ماریو پوزو، در روز عروسی دختر دون کورلئونه، افراد زیادی برای مطرح کردن مشکلاتشان، نزد وی می‌آیند. یکی از این افراد، شخصی است که برای افتتاح یک رستوران از دون کورلئونه درخواست کمک مالی می‌کند. نام خانوادگی این شخص کوپولا است.
در فیلمنامه‌ی «پدرخوانده»، تمام جملات مایکل خطاب به پدر آپولونیا به زبان سیسیلی نوشته شده بود ولی از آنجا که آل پاچینو آنچنان به این زبان مسلط نبود، کوپولا در آخرین لحظات، این جملات را به زبان انگلیسی برگرداند.

جیمز کان برای بهتر درآوردن جنبه‌ی کمدی شخصیت سانی کورلئونه، از کمدین آمریکایی، دان ریکلز الهام گرفت.
با اینکه مارلون براندو به عنوان نقش اول این فیلم شناخته می‌شود و جایزه‌ی اسکار خود را نیز در شاخه‌ی بهترین بازیگر نقش اصلی گرفته ولی مدت زمان حضور وی در فیلم کمتر از یک ساعت است. یعنی چیزی کمتر از یک سوم زمان فیلم.
در هنگام فیلمبرداری صحنه‌ی ترور دون کورلئونه، طرفداران مارلون براندو کل آن منطقه را پر کرده و شرایطی بسیار دشوار را برای ضبط تصاویر رقم زده بودند. به طوری که این صحنه در چندین برداشت گرفته شد. براندو هر بار که در این صحنه تیر می‌خورد، مردم از نحوه‌ی زمین خوردن وی به وجد آمده و شروع به جیغ و داد کردن می‌کردند. در نهایت پس از فیلمبرداری این صحنه، براندو به میان مردم رفته و در شادی آنها شریک شد.
کوپولا در هنگام ساخت «پدرخوانده»، با یک خودروی استیشن واگن سر صحنه‌ی فیلمبرداری می‌آمد. او در ادامه با تهیه کننده‌ی فیلم، رابرت ایوانز قرار گذاشت که در صورتی که فیلم بیش از ۵۰ میلیون دلار فروش کند، پارامونت هزینه‌ی یک اتومبیل جدید را به او بدهد. بعد از فروش فوق العاده‌ی «پدرخوانده»، کوپولا و جورج لوکاس یک مرسدس بنز لیموزین خریداری کرده و صورت حساب آن را به دفتر پارامونت ارسال کردند. این اتومبیل در صحنه افتتاحیه‌ی فیلم دیوار نوشته‌های آمریکایی (American Graffiti) به کارگردانی جورج لوکاس به تصویر کشیده شده است.
جان کازال که در این فیلم در نقش فردو کورلئونه ظاهر شده است، در تمام زندگی ۴۲ ساله‌اش فقط در ۵ فیلم سینمایی به نقش آفرینی پرداخت که از قضا، تمامی آنها نامزد جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم شدند. این ۵ فیلم عبارت است از: قسمت اول و دوم «پدرخوانده»، مکالمه (The Conversation)، بعد ازظهر سگی (Dog Day Afternoon) و شکارچی گوزن (The Deer Hunter) که در این میان، دو قسمت «پدر خوانده» و «شکارچی گوزن» موفق به تصاحب این جایزه شدند.

در اواسط فیلمبرداری «پدر خوانده»، رابرتر ایوانز، تهیه کننده‌ی کار، احساس کرد که صحنه‌های اکشن فیلم کم است و تصمیم گرفت یک کارگردان فیلم‌های اکشن را استخدام کند تا فیلم را به پایان ببرد. کوپولا و پسرش جیان کارلو، برای جلب رضایت ایوانز، صحنه‌های درگیری سانی و کارلو را گسترش داده و آن صحنه‌ی کتک کاری طولانی معروف را نیز در فیلم جای دادند.
پل نیومن، جری ون دایک، استیو مک کوئین، بروس درن و جیمز کان برای بازی در نقش تام هاگن تست دادند. پیتر دونات، مارتین شین، رابرت وان، جک نیکلسون، ریچارد مولیگان، جان کاساوتیس و پیتر فالک نیز از جمله کسانی بودند که برای این ایفای این نقش، مد نظر استودیو قرار گرفتند.
رابرت دوال برای هشت هفته کار در این فیلم، مبلغ ۳۶ هزار دلار دستمزد دریافت کرد.
جیمز کان از حذف تعدادی از صحنه‌های مربوط به او، از جمله صحنه‌ی واکنش وی به ترور پدرش به شدت عصبانی بود. او ادعا کرده ۴۵ دقیقه از صحنه‌های مربوط به وی از داخل فیلم حذف شده است. کان پس از اولین نمایش فیلم، در برخورد با رابرت ایوانز با فریاد به او گفت: «هی تو! تمام صحنه‌های لعنتی‌ای را که من در آن بودم حذف کردی».
دایان کیتون، برای بازی در نقش کی آدامز، از الینور کوپولا، همسر فرانسیس فورد کوپولا، الهام گرفته است.

طبق نظرسنجی مجله امپایر (Empire) در سپتامبر سال ۲۰۰۸، «پدرخوانده» عنوان بزرگترین فیلم تاریخ سینما را به خود اختصاص داد.
کوپولا، فیلمبرداری کار را ۶ روز زودتر از مدت زمان برنامه ریزی شده به پایان رساند.
پدرخوانده، یکی از ۵ فیلمی است که در آن سه بازیگر، در یک شاخه‌ی اسکار نامزد می‌شوند. در این فیلم جیمز کان ، آل پاچینو و رابرت دوال ، هر سه نامزد دریافت جایزه‌ی بهترین بازیگر مرد شدند که البته هر سه هم ناکام ماندند. چهار فیلم دیگر عبارت است از: شورش در کشتی بونتی (Mutiny on the Bounty) نسخه‌ی سال ۱۹۳۵ ، در بارانداز (On the Waterfront)، تام جونز (Tom Jones) و قسمت دوم پدرخوانده (The Godfather: Part II).
مارلون براندو در کتاب اتوبیوگرافیش تحت عنوان «آوازهایی که مادرم به من آموخت» اشاره می‌کند که وی بارها و بارها پیشنهاد بازی در این فیلم را رد کرده است. چرا که نمی‌خواست با هنرمندی‌اش باعث زیبا جلوه داده شدن مافیا شود.
رابرت ایوانز از موسیقی متنی که نینو روتا برای فیلم ساخته بود بسیار متنفر بود، ولی بعد از تهدید کوپولا مبنی بر اینکه در صورت عدم استفاده از این موسیقی، پروژه را ترک خواهد کرد، وی مجبور به کوتاه آمدن شد.
مارلون براندو، به علت تعهد داشتن به برناردو برتولوچی در فیلم آخرین تانگو در پاریس (Last Tango in Paris)، فقط در نیمی از دوران فیلمبرداری «پدرخوانده» حضور داشت.
خانواده‌ی کورلئونه در حقیقت یک خانواده‌ی اسپانیایی بودند که در دوران الکساندر ششم در قرن پانزدهم میلادی، به رم مهاجرت کردند. در آن زمان پنج خانواده‌ی قدرتمند بر رم سلطه داشتند. خانواده‌های کورلئونه، کولونا، مدیسی، اورسینی و اسفورزا. در نیویورک دهه‌ی چهل هم دقیقا همین وضعیت حکم‌فرما بود و خانواده‌های قدرتمند بونانو، جنووسه، کلومبو، لوچسه و گامبینو تمام شهر را تحت کنترل داشتند.
در هنگام تمرین برای صحنه‌ای که شخصیت جک ولتز با بازی جان مارلی از خواب برخاسته و سر بریده‌ی اسب خود را در رختخوابش می‌بیند از جسم شبیه سازی شده استفاده شد. با این وجود برای فیلمبرداری این صحنه، کوپولا سر بریده‌ی یک اسب واقعی را از کارخانه‌ی تولید غذای سگ خریداری کرد و آن را بدون هماهنگی با مارلی در تختخواب وی قرار داد. در واقع تمام فریادهای مارلی در فیلم کاملا واقعی و در اثر غافلگیر شدن وی است.

لنی مونتانا، کشتی گیر سابق ایتالیایی – آمریکایی که در این فیلم نقش یکی از شخصیت‌های مهم فیلم، لوکا برازی را بازی کرده است، به خاطر جثه‌ی غول آسایش، در دنیای واقعی به عنوان بادیگارد با مافیا همکاری می‌کرد. وی به خاطر داشتن این تجربه‌، در هنگام فیلمبرداری دائماً به تهیه کنندگان فیلم فخر می‌فروخت.
پس از مرگ مارلون براندو، فیلمنامه‌ی حاشیه نویسی شده‌ی وی از این فیلم که سالها در اختیار او بود، در مزایده‌ای در نیویورک به قیمت ۱۲ هزار و ۸۰۰ دلار به فروش رسید که تا امروز بالاترین مبلغی است که شخصی برای یک فیلمنامه پرداخت کرده است.
گوردون ویلیس به عنوان فیلمبردار «پدرخوانده» اعتقاد داشت که از نظر بصری، هر صحنه از فیلم حاوی یک نقطه نظر است و تقریبا در تمام سکانس‌های کار، دوربین خود را در فاصله‌ی ۴ فوتی از زمین قرار می‌داد. با این حال کوپولا در صحنه‌ی تیراندازی به ویتو کورلئونه، ویلیس را مجاب کرد که نمایی از بالای سر وی بگیرد. کوپولا به ویلیس گفت که می‌خواهد این نما از نقطه نظر خداوند به تصویر کشیده شود.

با توجه به اظهارات آل پاچینو، سران پارامونت پیکچرز در میانه‌های ساخت «پدرخوانده» در فکر اخراج وی از مجموعه بودند. آنها پس از دیدن پاچینو در صحنه‌های مربوط به عروسی و همینطور صحنه‌های بعد از آن، دائما این سوال را مطرح می‌کردند که او پس کی قرار است کاری کند؟ ولی پس از فیلمبرداری صحنه‌ی قتل سولاتزو و مک کلاسکی و فرار مایکل از رستوران به انتخاب پاچینو ایمان آوردند.
فرانسیس فورد کوپولا به دنبال جلب رضایت استفانیا ساندرلی برای ایفای نقش آپولونیا بود که در نهایت ناکام ماند.
صحنه‌ی به قتل رسیدن شخصیت سانی با بازی جیمز کان تنها در یک برداشت فیلمبرداری شد. این بدان خاطر بود که برای شبیه سازی تیربار شدن سانی، یکصد و چهل و نه ترقه و همچنین چندین کیسه‌ی خون در بدن کان کار گذاشته شد و تکرار این صحنه بسیار دشوار بود. برای این صحنه بیش از یکصد هزار دلار هزینه شد که گران‌ترین سکانس فیلم نیز به حساب می‌آمد.

آرام آواکیان (The Next Man)، تدوینگر اصلی «پدرخوانده» بود ولی پس از اختلاف نظر با فرانسیس فورد کوپولا از کار اخراج شد. در ادامه ویلیام رینولدز (The Sound of Music) کار تدوین نیمه‌ی اول فیلم و پیتر زینر (The Deer Hunter) کار تدوین نیمه‌ی دوم آن را بر عهده گرفتند که حاصل تلاش آنها، نامزد شدن برای دریافت جایزه اسکار بود.
آردل شریدان که در دنیای واقعی همسر ریچارد اس. کاستلانو بود، در این فیلم نیز نقش همسر وی یعنی خانوم کلمنزا را ایفا کرد.
شخصیت فابریتزیو با بازی آنجلو اینفانتی که محافظ سیسیلی مایکل به حساب می‌آمد، پس از کار گذاشتن بمب در اتومبیل وی و کشته شدن آپولونیا، به آمریکا رفته و یک پیتزا فروشی را افتتاح می‌کند. در ادامه مایکل او را یافته و با یک شات گان او را به قتل می‌رساند. این صحنه در ادامه به دلیل مصنوعی بودن خون روی بدن اینفانتی از نسخه‌ی نهایی فیلم حذف شد. شخصیت فابریتزیو این بار در قسمت دوم پدرخوانده (The Godfather: Part II) توسط انفجار بمب در اتومبیلش به قتل می‌رسد اما این صحنه نیز از نسخه‌ی نهایی کار حذف شد. در نهایت این صحنه در سال ۱۹۷۷ در سریال حماسه پدرخوانده (The Godfather Saga) بازسازی شد. پیش از نمایش «پدرخوانده» عکس‌هایی از آل پاچینو با شات گانی در دستش در چند مجله منتشر شد اما در طول فیلم خبری از این صحنه نبود.

شخصیت مایکل در دو قسم اول «پدرخوانده» دائما در حال آب خوردن است و این بدان معناست که او مستعد ابتلا به دیابت است. مایکل در قسمت سوم پدرخوانده (The Godfather: Part III) از دیابت شدید رنج می‌برد.
فرانکو نرو برای بحث درباره‌ی بازی در نقش سولاتزو، در لندن با فرانسیس فورد کوپولا دیدار کرد.
کوپولا در ابتدا از مینا ماتزینی معروف به مینا، خواننده‌ی بزرگ ایتالیایی خواست تا نقش کی آدامز را ایفا کند ولی او به دلیل عدم علاقه به بازگشت به دنیای سینما، این پیشنهاد را رد کرد. جیل کلایبورگ، سوزان بلیکی و میشل فیلیپس از جمله کسانی بودند که برای نقش کی تست دادند و در ادامه، ژنویو بوژو، جنیفر سالت و بلایث دانر نیز مورد توجه کوپولا قرار گرفتند.
پس از موفقیت فیلم آخرین نمایش فیلم (The Last Picture Show)، پارامونت به دنبال جلب رضایت پیتر بوگدانوویچ برای هدایت «پدرخوانده» بود ولی بوگدانوویچ اعلام کرد که علاقه‌ای به مافیا ندارد. در ادامه نام کارگردانان سرشناس دیگری همچون ریچارد بروکس (Cat on a Hot Tin Roof)، سیدنی جی. فیوری (The Ipcress File)، لویس گیلبرت (Alfie)، کوستا گاوراس (Z)، لری پیرس (The Incident)، اتو پرمینجر (Anatomy of a Murder)، فرانکلین جی. شافنر (Papillon) و فرد زینه‌مان (A Man for All Seasons) برای کارگردانی فیلم مطرح شد.
چارلی بلادرن به عنوان رئیس کمپانی Gulf + Western، چارلز برانسون را برای ایفای نقش مایکل کورلئونه در نظر داشت.
در صحنه‌ای که جک ولتز با سر بریده‌ی اسبش مواجه می‌شود، یک مجسمه اسکار در کنار تخت وی قابل مشاهده است. این در واقع همان جایزه اسکاری است که فرانسیس فورد کوپولا آن را در سال ۱۹۷۱ به واسطه نگارش فیلمنامه‌ی پاتن (Patton) از آن خود کرد.
الویس پریسلی از طرفداران جدی کتاب «پدرخوانده» بود و حتی برای ایفای نقش تام هگان نیز تست داد. البته پریسلی به دنبال تصاحب نقش ویتو کورلئونه بود.
صحنه‌ی مربوط به عروسی ابتدای فیلم، مجموعا با ۶ دوربین فیلمبرداری شد.
موسسه فیلم آمریکا در سال ۲۰۰۷، «پدرخوانده» را پس از همشهری کین (Citizen Kane)، در رتبه‌ی دوم بزرگترین فیلم‌های تاریخ سینما قرار داد. این فیلم در فهرست ۱۰ فیلم گانگستری برتر تاریخ سینما نیز در رتبه‌ی نخست قرار گرفت.

صحنه‌های بیرونی خانه‌ی جک ولتز در واقع در خانه‌ی هارولد لوید، کمدین سرشناس آمریکایی فیلمبرداری شد. نماهای داخلی نیز متعلق به املاک گوگنهایم در لانگ آیلند است. لوید چند هفته پیش از آغاز فیلمبرداری «پدرخوانده» درگذشت.
رابرت تاون که برای نگارش فیلمنامه‌ی محله چینی‌ها (Chinatown) موفق به دریافت جایزه اسکار شده، در نوشتن فیلمنامه‌ی برخی صحنه‌های «پدرخوانده» خصوصا صحنه‌ی مکالمه‌ی دو نفره ویتو کورلئونه و مایکل در باغ به کوپولا و پوزو کمک کرد. البته در تیتراژ فیلم اثری از نام تاون نیست.
در صحنه ی خاکسپاری ویتو کورلئونه، از بیست دستگاه لیموزین استفاده شد که روی هر کدام از آنها یک دسته گل بزرگ قرار داشت. هزینه ی خرید هر کدام از این دسته گل ها بیش از هزار دلار بود.
صحنه‌ای در فیلم هست که دون کورلئونه را بعد از بهبودی نسبی زخم‌هایش روی تختی به خانه بر می‌گردانند و از پله‌ها عبورش می‌دهند. در این صحنه براندو برای شوخی، چند وزنه را روی تختش پنهان کرده تا جابجایی وی هنگام عبور از پله‌ها چند برابر دشوارتر شود.
کوپولا بسیاری از اعضای خانواده‌اش را در این فیلم بازی داد: خواهرش تالیا شایرکه در هر سه قسمت فیلم، نقش کانی کورلئونه را بازی کرد. مادرش ایتالیا کوپولا که یکی از حضار در رستوران بود. پدرش کارمین کوپولا که در نقش نوازنده‌ی پیانو ظاهر شد. پسرهایش جیان کارلو و رومن کوپولا که در صحنه‌ی کتک کاری سانی و کارلو دیده می‌شوند و نهایتا دخترش سوفیا کوپولا که همان نوزادی است که غسل تعمید می‌شود. سوفیا در قسمت سوم «پدرخوانده» نقش تعیین کننده‌ی مری کورلئونه را بازی کرد که عملکرد وی با انتقادات بسیاری همراه شد.

تانی کال

برگرفته از IMDB

زومجی