اگر از من و شاید بسیاری دیگر از بازیبازان در مورد یکی از خاص ترین، سریع ترین و هیجان انگیزترین شوترهای سوم شخص نسل هفتم سوال کنند بدون هیچ مکثی از عنوانی به نام Vanquish نام خواهیم برد. عنوانی بسیار زیبا و جذاب از سازندگانی که درست است بسیار مشهور و خبره هستند و در دنیا به نیکی شناخته شده اند، اما در عناوین سبک هک اند اسلش نه شوتر سوم شخص! استودیو پلاتینیوم گیمز همواره با عناوین هک اند اسلش قدرتمندش شناخته می شود و سابقه و تجربه ساخت عنوانی در سبک شوتر سوم شخص را نداشت اما در سال ۲۰۱۰ بود که این استودیو ناگهان عنوانی به نام Vanquish را منتشر نمود که اتفاقا به مانند عناوین هک اند اسلش این استودیو کیفیتی فوق العاده داشت و بسیار نیز مورد توجه قرار گرفت. البته وقتی که کارگردان بازی را شناختیم دیگر هیچ چیز عجیب نبود و با این کارگردان اگر اتفاق دیگری غیر از موفقیت برای بازی می افتاد عجیب می نمود. کارگردان این بازی کسی نبود جز پدر سبک وحشت بقا و خالق رزیدنت اویل، استاد شینجی میکامی مشهور و دوست داشتنی. شخصی که برخی از برترین خاطرات کودکی و نوجوانی ما را با سری شاهکار رزیدنت اویل رقم زده بود و در دنیا به عنوان یکی از بزرگترین سازندگان بازی های رایانه ای شناخته می شود. همی دلیل باعث شد تا توجه ها به عنوان Vanquish بیشتر نیز بشود.

 Vanquish در سال ۲۰۱۰ توسط سگا برای دو کنسول نسل هفتمی سونی و مایکروسافت یعنی پلی استیشن ۳ و ایکس باکس ۳۶۰ منتشر گردید و بازخوردهای بسیار عالی را نیز از وبسایت ها و منابع معتبر گیمینگ در دنیا دریافت کرد و مورد تحسین اکثر منتقدان و وبسایت‌های معتبر بازی‌های رایانه‌ای در سراسر دنیا قرار گرفت. وبسایت گیم اسپات امتیاز ۹ را به بازی اعطا کرد و IGN امتیاز ۸٫۵ را به بازی اختصاص داد و نهایتا بازی با امتیاز متای ۸۴ به کار خود پایان داد که نشان از یک عنوان خوش ساخت و زیبا داشت آن هم برای سازنده ای که اولین بار بود بازی در این سبک می ساخت و انصافا آنها به درستی از کمک استاد میکامی استفاده کرده بودند تا اولین بازی خود در سبک شوتر سوم شخص را به یک بازی عالی و کاملا خاص تبدیل کنند که شبیه به هیچ عنوان دیگری نباشد و کاملا اوریجینال و خاص باشد. در حقیقت دلیل اصلی مورد توجه قرار گرفتن این بازی نیز همین خاص بودن و اوریجینال بودن آن بود.

Vanquish با انتشار خود تبدیل به عنوانی شد که همه جا صحبت از آن بود و به خاطر معرفی یک سری از المان ها و مکانیک های خاص بسیار به یاد ماندنی شد و نوع جدیدی از شوتر سوم شخص را معرفی کرد. بازی یک استایل بسیار بسیار سرعتی داشت که یادآور شوترهای دو بعدی bullet hell بود، المان های عناوین beat ’em up در بازی قرار داده شده بود و از همه مهم تر یک مکانیک اوریجینال لیز خوردن روی زمین یا sliding-boost mechanic که بازی را فوق العاده تر از قبل کرده بود. در واقع دلیل بیشتر تحسین ها و امتیازات و بازخوردهای مثبتی که این بازی دریافت کرد به خاطر سرعت بسیار بالای آن که فوق العاده بازی را هیجان انگیز کرده بود، نوآوری در سبک شوتر سوم شخص، باس فایت های فوق العاده و استایل گرافیکی زیبای آن بود و البته نکات منفی که از آنها در بازی یاد شده بود شامل نویسندگی ضعیف و صداگذاری نه چندان خوب شخصیت ها و البته کوتاه بودن کمپین بازی بودند. در این مطلب قصد داریم تا به طور کامل به بررسی نقاط قوت و ضعف این عنوان زیبا بپردازیم و تمام جزییات ان را برای شما عزیزان واکاوی کنیم تا خاطرات خوب گذشته تان از این عنوان برایتان یاداوری شده و یا اگر با این بازی در نسل ۷ آشنا نبوده اید اکنون به سراغ ان بروید و تجربه یکی از خاص ترین شوترهای این صنعت را از دست ندهید. پیشنهاد می کنم در ادامه مقاله نقد و بررسی بازی Vanquish با بنده و وبسایت تحلیلی خبری گیمفا همراه شوید.

کلیشه های تکراری ولی زیبا…

داستان بازی در اینده ای نزدیک اتفاق می افتاد که در ان جمعیت زمین به حد وحشتناکی رشد کرده و کشورها برای استفاده از منابع محدود باقیمانده با یکدیگر در نبرد هستند. ایالات متحده امریکا در این میان سعی دارد تا مشکل انرژی خود را از طریق راه اندازی ایستگاه فضایی O’Neill Cylinder که به آن Providence می گفتند و می تواند تا قابلیت استفاده از یک منبع انرژی جایگزین را فراهم نماید، حل کنند. در این بین دولتمردان Russian Federation در کشورشان توسط یک کودتا به وسیله گروهی که خود را the Order of the Russian Star مینامند سرنگون می شوند. این گروه کنترل ایستگاه فضایی امریکا را به دست می گیرند و انرژی آن را به موجی از انفجار تبدیل می کنند که سانفرانسیسکو را با خاک یکسان می نماید. Victor Zaitsev که رئیس این گروه هست از آمریکا می خواهد که خود را تسلیم نماید یا وی نیویورک را نیز از بین خواهد برد. رئیس جمهور ایالات متحده امریکا، Elizabeth Winters، کلنل Robert Burns که یک نظامی خبره در جنگ است به رهبری یک گروه نظامی مقاومت جدید به نام Bravo Company منصوب می کند که شامل نیروهایی بسیار قدرتمند و کاربلد هستند و برترین و ماهر ترین سربازان در این گروه جدید جای می گیرند.

اگر احیانا جزو کسانی هستید که هنوز این بازی را تجربه نکرده اید از خواندن ادامه بخش داستانی این مقاله خودداری نمایید زیرا حاوی اسپویل کامل این بخش است.

رئیس جمهور همچنین به طور مستقیم و شخصا به آنها شخصیت اصلی بازی یعنی Sam Gideon را که یک محقق Defense Advanced Research Projects Agency ملقب به DARPA و مجهز به نوعی زره (Augmented Reaction Suit (ARS است را می دهد. این زره یک زره مکانیکی با انواع و اقسام قابلیت های مختلف جنگی مثل بوسترهایی متصل به دست ها و پاها است. این زره همچنین به نوعی سیستم ازمایشی سلاح ها به نام Battlefield Logic Adaptable Electronic Weapons System ملقب به BLADE نیز می باشد که قابلیت اسکن کردن تمام اسلحه ها و تبدیل شدن به یک نمونه کامل از  آنها را داراست. این زره توانایی نگه داشتن اسکن ۳ نوع سلاح را داراست و در واقع خود این زره می تواند بین ۳ شکل مختلف اسلحه تغییر شکل دهد و در واقع خود زره، سلاح می شود که این بسیار جذاب است. این ماموریت به  DARPA شانس امتحان کامل قابلیت های خود را می دهد. رئیس جمهور و وزیر دفاع امریکا، به سم ماموریت محرمانه نجات یک دانشمند به نام Dr. Francois Candide را می دهند که زمانی که ایستگاه تصرف شده است در آنجا بوده و تصمیمی گرفته تا موضوع را خود حل کند و مشغول تلاش برای از کار انداختن سیستم شلیک برای جلوگیری از نابودی یک شهر دیگر است.

وقتی که سم سرانجام وی را پیدا می کند، Candide به او می گوید که رئیس جمهور و Robert Burns به تمام امریکایی ها خیانت کرده اند اما Burns به وی شلیک کرده و او را می کشد و به سم می گوید که دولت امریکا قصد دارد تا مسیر شلیک را به مسکو تغییر دهد! بعد از یک مبارزه، Burns در حال مرگ از سم عذرخواهی می کند و قبل از این که بمب روی بازوی رباتیک خود را منفجر کند تا کشته شود، به سم اجازه می دهد تا فرار کند. در حالی که سم مشغول مبارزه با دو مبارز قدرتمند است یکی از آنها یک بمب هسته ای را فعال کرده تا O’Neill Cylinder را نابود کند. سم سوار بر پاد فرار خود می شود و در کشتی فضایی SBC2 به Elena Ivanova می پیوندد. Zaitsev نیز با پاد فرار ار مهلکه جان سالم به در می برد و البته رئیس جمهور ایالات متحده امریکا، Elizabeth Winters نیز خود را می کشد. در نهایت باید در مورد این بخش گفت داستان بازی همان طور که مشاهده می کنید قابل قبول است و توانایی جذب کردن بازیباز را کاملا داراست، اما نمی توان کتمان کرد که شاهد یک داستان کلیشه ای با حداقل پیچش های جذاب داستانی هستیم و در اصل پیچش هایی هم که وجود دارند کاملا از همان ابتدا قابل پیش بینی هستند و قطعا بازی می توانست از داستان و نویسندگی قویتری بهره مند باشد تا شاهد داستان و روایتی در حد گیم پلی بی نقص بازی باشیم. در نهایت به بخش داستانی ابن عنوان واژه ای فراتر از قابل قبول و معمولی را نمی توانیم اختصاص دهیم.

گرافیک… به ارزش پلاتینیوم

یکی از مواردی که تمامی منتقدان و بازیبازان در آن اتفاق نظر داشتند استایل گرفیکی بسیار زیبا و چشم نواز Vanquish بود که هر بازیبازی را جذب خود می کرد و همگان از دیدن صحنه های زیبای ان لذت می بردیم. بازی چه از لحاظ گرافیک فنی و چه طراحی هنری یک عنوان بی نقص بود و سازندگان و طراحان بازی کاملا کار خود را در زمینه بهینه سازی گرافیکی و طراحی مراحلی جذاب و متنوع به درستی انجام داده بودند. بازی با وجود صحنه های بسیار بسیار شلوغ و پر از انواع و اقسام گلوله و دشمنان مختلف و … هرگز افت فریم پیدا نمی کرد که این واقعا قابل تحسین بود زیرا که نکته اصلی این بازی سرعت گیم پلی ان بود و اگر قرار بود این گیم پلی با افت فریم سرعتش کاهش یابد دیگر شاهد این بازی به غایت جذاب نبودیم. کیفیت بافت ها و تکسچرهای بازی برای یک عنوان نسل هفتمی کاملا عالی و مناسب بودند و شاهد عنوانی با گرافیک فنی بسیار بالا بودیم که قطعا می توان ان را جزو خوش گرافیک ترین بازی های نسل هفتم نیز قلمداد کرد. نکته ای که بسیار بر روی زیبایی بصری بازی تاثیر گذاشته بود استفاده و انتخاب بی نظیر سازندگان در مورد رنگ پردازی بازی بود که باعث شده بود بازی واقعا زنده و شاداب به نظر برسد و به واقع از این بهتر نمی شد که رنگ بندی دیگری را برای این عنوان به کار برد.

نورپردازی در بازی فوق العاده عالی بود و با ترکیب با رنگ پردازی زیبا و طراحی گرافیکی چشم نواز بازی بیشتر نیز نمود می یافت و این نورپردازی زیبا به خصوص در مراحل باز (اکثر مراحل بازی) Vanquish را بسیار دیدنی تر و جذاب تر نمایش می داد. طراحی هنری بازی نیز بسیار عالی انجام گرفته بود و شاهد طراحی مراحل و محیط هایی کاملا مناسب با حال و هوای بازی بودیم که باید گفت واقعا از این بهتر نمی شد برای چنین عنوانی مراحلی جذاب تر طراحی نمود و سازندگان در این زمینه سنگ تمام گذاشته بودند و شاهد مراحل بسیار زیبایی چه در زمانی که در محیط باز قرار داشتیم و چه در زمان حضور در ساختمان ها بودیم که بازی را باز هم جذاب تر می نمود. طراحی شخصیت های بازی نیز بسیار خوب انجام شده بود و شاهد طراحی مناسبی برای شخصیت ها از نظر ظاهری بودیم مخصوصا در راس تمام انها، سم و لباس مخصوصش قرار داشت که طراحی این لباس ویژه به مانند خود لباس، ویژه بود و بسیار بسیار زیبا خلق شده بود و تماشای آن هنگام تغییر شکل دادن به سلاح های مختلف و یا لیز خوردن سم روی زمین و اهسته کردن زمان بازیف بسیار جذاب و لذتبخش بود. در نهایت باید گفت عنوان Vanquish از نظر بصری فوق العاده عمل کرد و چه از لحاظ فنی و چه هنری شاهد نقص و کم کاری از سوی سازندگان و طراحان توانمند پلاتینیوم گیمز نبودیم تا یکی از بازی های خوش گرافیک و مخصوصا خوش اب و رنگ نسل هفتم را شاهد باشیم.

اینجا میدان نبرد است… محل حکمرانی Vanquish

در بازی شما کنترل Sam Gideon را به عهده می گرفتید که یک مامور DARPA بود و با زره تقویت شده فوق العاده قدرتمندی مجهز شده بود. اگر در بازی زیاد ضربه می خوردید و اسیب می دیدید، زره شما به طور خودکار وارد حالت Augmented Reaction mode یا AR mode می شد که در این حالت زمان آهسته شده و به شما کمک می کرد تا کشته نشوید. همچنین بازیباز می توانست به طور دستی نیز وارد این حالت شود که این کار با نگه داشتن دکمه هدف گیری در حالی که مشغول جاخالی دادن بودید انجام می شد و به شما کمک می کرد تا سریعا و به اسانی چند دشمن را هدف بگیرید. در هر زمانی بازیباز می توانست از booster های موجود در زره استفاده کند تا سریعا در قسمت های مختلف منطقه مبارزه جابجا شود. اگر شما از این booster ها یا AR mode در زمان کوتاه استفاده بسیاری می کردید زره داغ می کرد و نیاز به مقداری زمان داشت تا مجددا خنک شود که در این زمان، سم بسیار اسیب پذیرتر می شد و سخت تر حرکت می کرد. گیم پلی بازی از لحاظ بالانس بودن درجات سختی مختلف کاملا بهینه سازی شده بود و شاهد یک شوتر کاملا منطقی حتی در درجات سختی بالا بودیم که پیشرفت در ان را تنها و تنها توانایی های شما رقم می زد و نه چیز دیگری.

همچنین با استفاده از حملات melee و یا در برخی مناطق خاص نیز زره داغ می کرد. سلاح ها و تجهیزات سم شامل سیستم BLADE weapons و دو نوع از نارنجک ها بود. سیستم BLADE weapons می توانست همزمان تا ۳ سلاح را نگاه دارد (از ۸ نوع سلاح) و بازیباز می توانست سلاح ها را با سلاح های دیگر تعویض نماید. این سلاح ها و نارنجک ها می توانستند در بازی به وسیله جمع اوری جعبه های ارتقا، آپگرید شوند و یا به وسیله پیدا کردن یک نوع از همان سلاح در حالی که تیرهای سلاحتان پر است. ارتقای این سلاح ها باعث می شد تا توانایی این اسلحه ها بالاتر رود مثل افزایش مقدار خشاب سلاح، دقت تیراندازی و برد شلیک انها. بازیباز می توانست به یاران مجروح در میدان مبارزه کمک کند تا سلاح های جدید به دست اورد با این سلاح ها را در جعبه ها و صندوق هایی خاص پیدا نماید. در درجه سختی نرمال و بالاتر، سلاح ها با مرگ بازیباز داونگرید می شوند. در درجات سختی بالاتر بازی، هیجان گیم پلی خیلی بیشتر از قبل نیز می شود زیرا که لحظه ای، حتی لحظه ای نمی توانید در جایی بایستید و استراحت کنید و … زیرا که بازی و شمنان مخوف آن اجازه این که لحظه ای آب خوش از گلویتان پایین برود را به شما نمی دهند و سیل همه جانبه شلیک است که بر سرتان خراب می شوند.

از دیگر مکانیک های گیم پلی این بازی می توان به استفاده از مواد منفجره در برخی مناطق خاص، در اختیار گرفتن کنترل وسایل نقلیه یا تورت های دشمن، قابلیت استفاده از سیگارت برای پرت کردن حواس دشمنان و همینطور صحنه های quick time events در مبارزه با دشمنان بزرگ تر اشاره کرد. همچنین یکی از بی نظیرترین بخش های بازی سیستم کاور گیری ان بود که به گفته بسیاری، کاورگیری را به یک سطح بالاتر ارتقا داده بود. Vanquish در مقایسه با دیگر شوترهای هم سبک، بسیار هیجان انگیز تر بود و گلوله ها و موشک ها بدون وقفه و پشت سر هم از تمام جهت ها به سمت شما شلیک می شدند و یاداور شوترهای دو بعدی bullet hell بودند. کاورها و سنگرها همگی قابل خراب شدن بودند و بازیباز را وادار می کردند که مدام در حال حرکت کردن باشد و همچنین بازی، بازیباز را با کاهش امتیاز برای ماندن طولانی مدت در یک کاور جریمه می کرد زیرا که خاصیت و ذات اصلی این بازی چیزی شبیه به عنوانی مثل گیرز او وار نیست که بر پایه کاور گرفتن های طولانی و شیک های زیاد از پشت کاور باشد بلکه خصیصه اصلی گبم پلی Vanquish همین سرعت بسیار زیاد آن و استفاده از کل محیط جنگ برای شلیک کردن و شکست دادن دشمنان می باشد و در اصل نیز همین خصیصه بازی را خاص و زیبا و فوق العاده هیجان انگیز کرده است.

مهمترین نوآوری این بازی، بدون شک مکانیک اوریجینال لیز خوردن یا تکل زدن روی زمین یا sliding-boost mechanic بود که به بازیباز اجازه می داد با سرعت بسیار زیاد از کاورها بیرون بیاید و یا به پشت انها برود و در محیط جابجا شود و وقتی در این حالت با استفاده از AR mode صحنه را آهسته می کردید و به دشمنان شلیک می کردید به قدری شما را هیجان زده می کرد که گویی خود در میدان جنگ حضور دارید و احساس یک قهرمان واقعی بودن به شما دست می داد. این سیستم هم سک قابلیت دفاعی بود و هم یک سیستم هجومی که توسط تمامی بازیبازان و منتقدین دنیا تحسین گردید. بازی همچنین در قسمت آخر بازی و نمایش نام سازندگان نیز متفاوت عمل می کرد و در این قسمت می توانستید با بازی تعامل داشته باشید و مانند یک شوتر ریلی عمل می کرد که در این بخش کارگردان و طراح بازی یعنی استاد شینجی میکامی قوی ترین دشمن شما برای شکست دادن بود! از ایراداتی که به بخش گیم پلی بازی مربوط بود باید به کوتاه بودن کمپین بازی اشاره کرد که با توجه به عدم وجود بخش چند نفره انتظار کمپین داستانی بسیار کامل تر و طولانی تری را از این عنوان داشتیم اما در عمل این گونه نبود و کمپین بازی چندان طولانی و در حقیقت کافی نبود. مخصوصا از آنجا که بازی بسیار جذاب و سرعتی بود وقتی به پایان ان می رسیدیم احساس می کردیم باید هنوز بازی ادامه میداشت.  در نهایت در مورد بخش گیم پلی بازی باید اذعان داشت که علیرغم این که مقداری کمپین بازی از نظر زمانی کوتاه است ولی گیم پلی بازی به معنای کلمه بی نظیر، خاص، لذت بخش و هیجان انگیز بود. Vanquish گیم پلی بسیار سرعتی و فوق جذابی را شامل می‌شود که بالاترین درجه از سرگرمی و لذت را برای بازی باز به همراه می‌آورد و کمتر عنوانی تا به امروز چنین نوعی از گیم پلی را برای ما عرضه کرده است و بازی در این بخش امتیاز کامل را کسب می نماید.

تلخ و شیرین…

در زمینه صداگذاری و موسیقی، Vanquish پر نوسان عمل کرده است و علیرغم موسیقی های جذاب و مناسب نبردهای سرعتی این بازی، صداگذاری شخصیت ها آنچنان قدرتمند انجام نشده است و کاملا می توانست بهتر از این باشد. نوع حرف زدن شخصیت ها در بازی به نوعی بسیار بی روح و بدون احساس است و گاها به هیچ وجه حس و حال موقعیتی که در ان قرار دارید و معمولا هم این موقعیت ها بسیار نفس گیر می باشند، را ندارند. از نظر انتخاب صداگذاران به منظور این که صای شخصیت با ظاهرش هماهنگی داشته باشد سازندگان خوب عمل کرده اند ولی این صداگذاران بازی هستند که آنچنان که شایسته این عنوان است نقش خود را ایفا کنند و به همین دلیل نیز بازی در بخش صداگذاری کاملا معمولی از اب در امده است که این موضوع با توجه به این که داستان بازی نیز زیاد نویسندگی قدرتمندی ندارد، بسیار تشدید شده است و زیاد بازیباز را جذب نمی کند هر چند که در اصل این گیم پلی بازی است که برای جور تمام بخش ها را کشیدن به تنهایی اماده است. از نظر موسیقی اما سازندگان درست و بجا عمل کرده اند و شاهد موسیقی هایی هماهنگ و مناسب با جو بازی و سرعت فوق العاده بالای گیم پلی می باشند که این موضوع  بدون این که حتی خودتان بدانید، گیم پلی را برای شما لذتبخش تر نیز می کند. در نهایت در مورد بخش صداگذاری و موسیقی بازی باید گفت که صداگذاری شخصیت ها چندان قابل قبول نیست اما از لحاظ موسیقی های بازی، Vanquish نمره قبولی می گیرد.

عطر خوش خلاقیت…

Vanquish بی شک یکی از خاص ترین، برترین و جذاب ترین عناوین شوتر سوم شخصی است که در نسل هفتم و شاید در دنیای بازی های رایانه ای دیده ایم. این عنوان شبیه به سیل شوتر های تکراری که این روزها و همینطور آن روزها! از در و دیوار می ریزند نبود و به واقع ثابت کرد که برخی کارگردانان آن قدر بزرگ و نابغه هستند که در هر سبکی که قصد کنند عنوانی را بسازند می توان مطمئن بود یک بازی عالی و خوش ساخت از کار در خواهد آمد. حال می خواهد یک بازی وحشت بقای خوفناک و بی‌نظیر باشد و یا یک شوتر بسیار بسیار سریع و انفجاری و هیجان انگیز. این کار از عهده هر کسی بر نمی آید و فقط برخی سازندگان محدود هستند که در ساختن هر سبک و هر نوع بازی استاد هستند. صنعت بازی های رایانه ای افراد کمی را مثل استاد Shinji Mikami به خود دیده است و خواهد دید. مردی که بی شک پدر سبک وحشت بقاست و عناوین Resident Evil وی تا ابد فراموش نخواهند شد. استاد شینجی میکامی کاملا این موضوع را در بازی Vanquish ثابت کرد که پدر رزیدنت اویل و وحشت بقا، حتی اگر یک شوتر سرعتی نیز بسازد بهترین ان را و البته خاص ترین آن را می سازد.  Vanquish  نشان داد ترکیب یک کارگردان فوق العاده و یک استودیو قدرتمند و کاربلد، منجر به یک بازی بی‌نظیر خواهد شد. عناوینی مثل Vanquish در دنیای این روزهای بازی های رایانه ای بسیار بسیار کم تعداد هستند و یه همین خاطر است که باید قدر آنها را هر چه بیشتر و بیشتر بدانیم.

افرادی مثل شینجی میکامی سرمایه های اصلی این صنعت و این هنر هستند و قطعا بازی هایی نیز که خلق می کنند ویترین زیبای تاریخ بازی های رایانه ای هستند و البته مهم اینجاست که این بازی ها لیاقت در ویترین قرار داشتن را نیز دارند. Vanquish یک شوتر سوم شخص بسیار هیجان انگیز و سریع است که مهمترین خصیصه آن منحصر به فرد بودن آن است. در واقع کمتر عنوانی تا آن زمان و حتی تا کنون شبیه به Vanquish با آن استایل خاص گیم‌ پلی ساخته شده است و همین تک بودن و یونیک بودن بازی را به یکی از برترین تجربه های بازی بازان و منتقدان تبدیل کرد. Vanquish در حقیقت هنر سازندگی میکامی و سبک سرعتی و دیوانه وار عناوین Platinum Games را با هم یکجا داشت و تبدیل به یکی از بهترین ساخنه های این استودیو در کارنامه پر بار خود شد و برگ زرین دیگری را در کارنامه پربار و قدرتمند استودیو Platinum Games و البته استاد میکامی رقم زد. در نهایت باید بگویم اگر تاکنون Vanquish را تجربه نکرد‌ه‌اید و قصد بازی کردن یک شوتر سوم شخص عالی و سریع و جذاب را دارید اصلا به سال انتشار بازی نگاه نکنید و هم اکنون Vanquish را بر روی پلی‌استیشن۳ یا اکس‌باکس‌۳۶۰ خود تجربه کنید. درست است که ضعف هایی را مانند نویسندگی و صداگذاری نه چندان خوب را در این مطلب مطرح نمودیم ولی باید این را نیز گفت که هیچ یک از این ضعف ها نمی توانند لذت بازی را برای شما کم کنند و Vanquish همیشه به عنوان یک شوتر خاص و لذتبخش در ذهنتان باقی خواهد ماند. مطمئن باشید که بازی در تمام زمینه ها حتی گرافیک شما را کاملا راضی نگاه خواهد داشت و هیچ گونه کم و کسری را در ان مشاهده نخواهید کرد. حتی اگر هم بخواهید مشاهده کنید هیچ گاه گیم پلی بی نظیر و معرکه و سرعتی بازی این اجازه را به شما نخواهد داد تا حواس خود را پرت چیز دیگری کنید و قطعا لذت فوق العاده ای را برای شما همراه خواهد داشت. لذتی که یکی از برترین خاطرات شما را از این دنیای زیبا رقم خواهد زد.