استودیو پلی‌دد را می‌توان یکی از تاثیرگذار‌ترین استودیو‌های بازی‌سازی دانست که درست است فقط دو بازی تا به امروز ساخته، اما همین دو اثر آنقدر تاثیرگذار بوده‌اند که استودیو‌های دیگر را تشویق به ساخت آثاری مشابه کنند. پیش از این  بررسی بازی Little Nightmares را در زومجی خوانده‌اید که با وجود شبیه بودن به ساخته‌های پلی‌دد، حس و حال منحصر‌به‌فرد خودش را نیز داشت و از این رو توانست به بازی بسیار موفقی تبدیل شود. حال استودیو سند سِیلر، یک بازی با نام Black the Fall منتشر کرده است که شباهت بسیار زیادی به بازی Inside استودیو پلی‌دد دارد. اما سوالی که پیش می‌آید این است که آیا Black the Fall هم موفق می‌شود در عین شبیه بودن به اینساید، یک بازی جذاب و منحصر‌به‌فرد باشد یا اینکه صرفا یک تقلید ضعیف است؟ اگر بخواهیم به صورت کوتاه به این سوال پاسخ بدهیم، باید بگویم که بازی Black the Fall شاید یک بازی منحصر‌به‌فرد نباشد، اما قطعا یک تقلید ضعیف هم نیست و حتی با وجود ضعف‌هایش، اثری است که طرفداران سبک پلتفرمر از تجربه آن لذت خواهند برد. با این حال برای اینکه بیش‌تر نقاط ضعف و قوت بازی را مورد بررسی قرار دهیم، در ادامه وارد جزییات این بازی خواهیم شد.

در نوشتن یک بررسی بازی، مقایسه بازی‌ها کار خیلی درستی نیست. اما مساله‌ای وجود دارد و آن هم این است که وقتی یک بازی‌ساز سعی دارد بازی‌ای دقیقا مشابه با یک بازی دیگر بسازد، ناخودآگاه این مقایسه پیش می‌آید و به همین دلیل هم در این مطلب گاهی Black the Fall را با منبع الهامش یعنی Inside مقایسه خواهیم کرد. یکی از ویژگی‌های بسیار خوب Inside، داشتن داستانی عمیق بود. داستانی که درست است از طریق دیالوگ‌ها یا میان‌پرده‌های سینمایی روایت نمی‌شد، اما سازندگان با استفاده از نماد‌های مختلف، کاری کرده بودند که در پایان بازی، گیمر به فکر فرو برود و هر شخصی برداشت مخصوص به خودش را از آنچه که دیده و تجربه کرده داشته باشد. اما این یکی از مواردی است که Black the Fall در آن ضعف دارد؛ داستان بازی در جامعه‌ای کمونیستی جریان دارد و نماد‌های شوروی سابق در جای جای محیط دیده می‌شود. هدف شما در نقش کاراکتر اصلی، فرار کردن از این محیط و رسیدن به آزادی است. با اینکه این ایده جذاب و برای خلق دنیای خفقان‌آور ایده‌آل به نظر می‌رسد، اما داستان بازی هرگز موفق نمی‌شود از لایه‌های سطحی عبور کرده و به چیزی عمیق‌تر تبدیل شود. به شخصه به یاد دارم که پس از تمام کردن Inside یا همین Little Nightmares، تا چند وقت ذهنم درگیر پی بردن به رمز و راز‌های بازی بود، اما Black the Fall چنین ویژگی ندارد و موفق نمی‌شود مخاطب را به فکر فرو ببرد.

همین دلیل هم باعث شده تا پس از تمام کردن بازی، به این نتیجه برسید که داستان نقش چندانی در این بازی نداشت و صرفا تلاش فردی برای فرار را نشان می‌داد که هیچ پیچش یا نکته خاصی نداشت. علاوه بر این کلا این مورد در بازی احساس می‌شود که داستان اهمیتی برای سازندگان Black the Fall نداشته و آن‌ها بیش‌تر روی خلق پازل‌های مختلف تلاش کرده‌اند تا با تمام کردن آن‌ها، زودتر به پایان بازی برسید. حتی پایان‌بندی بازی هم با اینکه جذابیت خاص خودش را دارد، اما به شکلی هم نیست که پس از مدتی بتوان از آن به عنوان یک پایان‌بندی به‌یادماندنی یاد کرد. با این حال سازندگان موردی را در بازی گنجانده‌اند که پتانسیل تبدیل شدن به یک ویژگی مثبت عالی را برای Black the Fall دارد. با اینکه بازی از Inside الهام گرفته است، اما در یک مورد تفاوت اساسی با ساخته پلی‌دد دارد. در بازی Inside شما همواره یک پسرک تنها را کنترل می‌کنید، اما در Black the Fall پس از گذشت مدتی با یک ربات دوست‌داشتنی که رفتار‌هایی شبیه به سگ دارد، آشنا می‌شود. امکان دستور دادن به این ربات و همراهی وی با شما حتی در شرایط سخت، از جمله ویژگی‌های مثبت بازی است و سازندگان موفق شده‌اند یک احساس عاطفی خاصی بین این ربات و شخصیت اصلی بازی ایجاد کنند؛ احساسی که باعث می‌شود تا پس از هر باری که احتمال می‌دهید این ربات از شما جدا شده باشد، حس ناراحتی خاصی داشته باشید. در کل همه‌چیز در مورد ایده قرار دادن این ربات در بازی عالی است به استثنای نحوه جدا شدن وی از شخصیت اصلی که به شکل جالبی رخ نمی‌دهد و در لا‌به‌لای اتفاقاتی دیگر گم می‌شود و همین هم باعث می‌شود تا رابطه عاطفی که به آن اشاره کردیم، پایان‌بندی خوبی نداشته باشد.

تا به اینجا به ضعف‌های بازی در زمینه داستان و نداشتن آن عمق کافی در آن اشاره کردیم، اما Black the Fall با وجود چنین ضعفی، در گیم‌پلی عملکرد خیلی خوبی دارد. روند کلی بازی شبیه به Inside است که باید در آن پازل‌های مختلفی را که معمولا مبتنی بر قوانین فیزیک یا کار کردن با مکانیزم‌های مختلف هستند، حل کرده و در بازی پیش‌روی کند. در کل معما‌های بازی، طراحی خیلی خوبی دارند و کار استودیو سازنده بازی از این نظر کاملا لایق تحسین است. برای مثال در یکی از قسمت‌های بازی، وارد محیطی کاملا تاریک می‌شوید که هیچ‌چیز در آن دیده نمی‌شود و از طرفی دیگر در این تاریکی لوله‌هایی وجود دارند که از آن‌ها برای چند ثانیه آتش خارج شده و سپس قطع می‌شود و برخورد با آن‌ها، برای مرگ شخصیت بازی کافی است. حال نحوه حل این معمای جذاب هم به این شکل است که باید این قسمت را با هدفون تجربه کنید و به صدای آتش گوش دهید که از گوشی سمت راست شنیده می‌شود یا از گوشی سمت چپ و اینکه چقدر به شما نزدیک است. سپس باید بر اساس این صدا، فاصله خودتان تا آتش را تشخیص داده و با زمان‌بندی درست، بتواند در هنگام قطع شدن آتش لوله را رد کنید. این تنها پازل خلاقانه و جذاب بازی نبود و از این دست پازل‌ها به وفور در بازی دیده می‌شود که همین امر باعث شده تا پس از حل کردن معما‌های بازی، حس شیرین خاصی را تجربه کنید و نبوغ سازندگانش را تحسین کنید.

بازی Black the Fall با استفاده از موتور یونیتی ساخته شده و آنقدر که از نظر هنری طراحی خوبی دارد، همانقدر هم از نظر فنی ضعیف است! گاهی در طول بازی دوربین عوض شده و به کاراکتر اصلی نزدیک‌تر می‌شود و در این مواقع کمی دقت در محیط کافی است تا ضعف در بافت‌های بازی کاملا دیده شود. جزییات پایین بافت‌های کاراکتر بازی یا محیط، چیزی است که باعث شده گرافیک بازی یک سر و گردن پایین‌تر از بازی‌های مشابه روز باشد. از طرفی دیگر با وجود گرافیک فنی ضعیف، گاهی افت فریم هم در بازی دیده می‌شود و از آن بدتر، وجود یک سری باگ‌هایی است که گاهی می‌توانند شما را مجبور به ری‌استارت کردن یک مرحله کنند. برای مثال در قسمتی از بازی، شخصیت اصلی با فاصله‌ای چند سانتی متری از سطح زمین به شکلی معلق در حال حرکت رو به جلو بود و همین امر باعث می‌شد تا وی غیرقابل کنترل شود. یا در نمونه‌ای دیگر، یک بار هنگام پرش و بالا رفتن از یک دیوار، شخصیت اصلی بازی به دیوار گیر کرد و از آن بالا نمی‌رفت که باعث شد بازی را از چک‌پوینت قبلی دوباره بارگذاری کنم. در کل وجود مشکلات فنی در بازی، این حس را القا می‌کند که شاید سازندگان هنوز در استفاده از موتور یونیتی مشکلاتی دارند و شاید هم در آینده با انتشار آپدیت‌هایی، بتوانند حداقل باگ‌های بازی را رفع کرده یا به حداقل برسانند.

اما با وجود ضعف‌های بازی در زمینه فنی، Black the Fall از حیث هنری بازی زیبایی است. در ابتدا اشاره کردم که Black the Fall در دنیایی کمونیستی جریان دارد و سازندگان موفق شده‌اند آن حس خفقان چنین محیطی را به بهترین شکل ممکن القا کنند. جدای از تاریک بودن محیط، عوامل دیگری هم در القای این حس دخیل هستند. برای مثال در جریان بازی افرادی را می‌بینیم که به شکل برده در حال کار کردن برای اربابان خود هستند یا دوربین‌هایی مجهز به اسلحه در محیط‌های مختلف بازی دیده می‌شوند که کافی است یک لحظه شما را ببینید تا بلافاصله کشته شوید. در کل بازی اتمسفری عالی دارد و به‌خوبی نشان می‌دهد که چنین جهانی تا چه حد می‌تواند افسرده‌کننده باشد. البته اتمسفر بازی می‌توانست بهتر هم باشد به شرطی که سازندگان طراحی‌های هنری خوب خودشان را، با موسیقی‌های بهتری همراه می‌کردند. در چنین بازی‌هایی موسیقی و استفاده درست از آن، می‌تواند تاثیر فوق‌العاده‌ای در انتقال حس و حال بازی داشته باشد اما Black the Fall از چنین ویژگی‌ای بهره نمی‌برد. در طول بازی یک موسیقی یکنواخت را می‌شنویم که شاید تا حدودی مناسب حال و هوای بازی باشد، اما هرگز نمی‌تواند باعث شود تا بازی تاثیرگذاری عمیق‌تری روی گیمر داشته باشد. از طرفی دیگر، مابقی جلوه‌های صوتی بازی کمابیش چنین شرایطی دارند و در کل موسیقی و جلوه‌های صوتی بازی، کیفیت خوبی نداشته و نمی‌توان خیلی از آن‌ها تعریف کرد.

در کل، Black the Fall شاید به اندازه Inside بازی کامل و بی‌نقصی نباشد، اما یک بازی امیدوارکننده است؛ امیدوارکننده از این جهت که استودیو مستقل سازنده بازی، موفق شده اثری خلق کند که با تمام ضعف‌ها و شباهت‌هایی که به ساخته‌های پلی‌دد دارد، هنوز هم جذاب است و شاید در طول تجربه آن شاهد مشکلاتی باشیم، اما قطعا از حل کردن پازل‌های خلاقانه‌اش و از دیدن دنیای تاریک و اتمسفر خفقان‌آورش لذت خواهیم برد. Black the Fall شروعی خوب برای سازندگانش است و این نوید را می‌دهد که این تیم بتواند در پروژه بعدی‌اش، بازی به مراتب بهتر و بالغ‌تری خلق کند که قطعا می‌تواند حتی رقیبی جدی برای ساخته‌های پلی‌دد باشد.