یخ روی سطح سیارک وستا
محققان با استفاده از داده های سفینه فضایی سپیده دم شواهد جدیدی را دربارۀ یخ ِ سطحی بر روی وستا کشف کردند؛ وستا دومین سیارک بزرگ در کمربند اصلی سیارکی است.
نواحی بزرگ و هموار بر روی وستا با غلظت های بیشترِ هیدروژن ارتباط دارد.
وستا که توسط هنریک ویلهلم اولبرز در ۲۹ مارس ۱۸۰۷ کشف شد تنها سیارک در کمربند اصلی است که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است. این سیارک در هر ۵٫۳۴ ساعت یکبار دور خودش می چرخد و هر ۳٫۶۳ سال به دور خورشید می چرخد و دارای شکل بیضوی با ابعاد شعاعی ۲۸۶ در ۲۷۹ در ۲۲۳ کیلومتر است. وستا بخاطر اندازۀ بزرگش دارای شکلی متمایز است و هسته و گوشته آن درست شبیه سیاره ما است.
برخوردهای بین سیارک ها در کمربند آنها را قادر می سازد تا از مدارهای خود خارج شده و مسافت های طولانی را در منظومه شمسی طی کنند و با اجرام آسمانی دیگر برخورد کنند. یافتن یخ بر روی این اجرام آسمانی اهمیت زیادی در درک انتقال و تکامل مواد غنی از آب در منظومه شمسی دارد. یک تیم تحقیقاتی به رهبری دکتر اسام هگی از کالتچ و دانشگاه کالیفرنیای جنوبی از تکنیکی خاص به نام «رادار بیستا» در سفینه فضایی سپیده دم استفاده کرد تا بافت سطحی وستا را در مقیاس چند اینچ بررسی کند.
دکتر هگی و محققان دیگر توضیح دادند: «در برخی مدارها، وقتی کاوشگر سپیده دم قصد داشت از سمت زمین به وستا سفر کند، امواج ارتباط رادیویی اش از سطح وستا رد شد و پرسنل مأموریت در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا سیگنال های بازگشتی به زمین را دریافت کردند. این سیستم سیگنالدهی رادار شبیه مشاهده یک شعله فندک در میانه روز از سمت مخالف ایالات متحده بود.»
علی رغم چالش های موجود در اندازه گیری مثل یک سیگنال ضعیف از سوی کاوشگر سپیده، محققان ایجاد مناطق بزرگ و هموار بر روی وستا را ارزیابی کردند؛ مناطقی که با غلظت های بالای هیدروژن در ارتباط بودند، همانطور که دستگاه ردیاب نوترون و اشعه گامای کاوشگر سپیده(GRaND) اندازه گیری کرد. محققان گفتند: «نتایج ما حاکی از آن است که برخلاف ماه، سختیِ سطح وستا فقط با فرآیندهای آتشفشانی قابل توضیح نیست.»
«به ویژه، وجود غلظت های هیدروژن در نواحی مسطح تر بزرگ (صدها کیلومتر مربع) نشان می دهد که وجود یخ های سطحی می تواند باعث تشکیل بافت سطحی وستا باشد.» دکتر هگی گفت: «هیجان زده شدم که توانستیم چنین مشاهده ای را بر روی وستا انجام دهیم.» دانشمندان امیدوارند تحقیقشان عموم مردم را شگفت زده کند، نه فقط بخاطر آب در فضا، بلکه بخاطر اهمیت درک تکامل آب در مناطق خشک که تحت تغییرات آب و هوایی قرار دارند. یافته های این تحقیق در مجلۀ «ارتباطات طبیعت» منتشر شده اند.
برگرفته از sci-news
