نقد و بررسی بازی NBA 2K18

می‌گویند «در شهر کوران، یک چشم پادشاه است.» در چند سال اخیر و در میان بازار بازی‌های ورزشی، تنها یک عنوان است که به چشم می‌خورد و آن چیزی نیست جز سری بازی‌های NBA 2K. گرچه در این میان EA SPORTS نیز بارها تلاش کرده تا با احیای دوباره‌ NBA Live، پا به عرصه رقابت با ساخته‌ی ۲K بگذارد، اما نتیجه چیزی بیشتر از شکست سنگین EA نبود. البته که آوردن ضرب‌المثل یاد شده در ابتدای مقاله به این معنا نیست که نسخه امسال بازی ۲K نصفه و نیمه است و یا این‌که به‌خاطر نبود رقیبی جدی است که هنوز بهترین در سبک خود به‌شمار می‌رود، که تنها هشداری برای استدیوی سازنده است، هشداری که باید ۲K را نهیب بزند که در صورت ادامه راه فعلی، منزلتی که طی این سال‌ها برای این سری بازی دست و پا کرده رو به افول خواهد رفت… . اما به راستی چه عواملی باعث شده تا چنین دیدگاهی در مورد ۲K18 داشته باشیم؟ در ادامه به شرح هر یک از آن‌ها خواهیم پرداخت.

طولی نخواهد کشید که پس از ورود به اولین مسابقه، از گیم‌پلی روان و همیشگی این سری لذت ببرید. مکانیزم گیم‌پلی NBA 2K که حالا به بلوغ خوبی نیز رسیده، روند رو به رشد خود را حفظ کرده و در عین حال که سختی خاصی در کنترل آن دیده نمی‌شود، اما تاکتیکی است و برای پیدا کردن مهارت در آن نیاز به تمرین زیادی نیاز دارید. سبک بازی هریک از بازیکنان NBA بیش از هروقتی در بازی پیاده شده و همین مورد باعث گشته تا تیم‌های گوناگون دارای کنترل منحصر به فرد خودشان باشند. این شامل نحوه حرکت، پاس دادن و استایل مخصوص هر بازیکن می‌شود که در نوع خود بسیار خوب اجرا شده است. گیم‌پلی بازی این‌بار شاهد بیشترین پیشرفت در بخش دریبل زدن است. حرکات متنوع و البته به همراه کنترل بسیار دقیق، این بخش را به یکی از بی‌نقص‌ترین نکات مثبت NBA 2K18 تبدیل کرده است. در کنار موارد ذکر شده، باید شوتینگ عالی و بهبود یافته ۲K18 را ستود. به همراه این موارد، پاسینگ خوب و روان را اضافه کنید تا مجموعه حرکات گنجانده شده در بازی به میزان قابل قبولی برسد. متاسفانه به همراه چنین موارد بسیار خوبی، سیستم دفاعی بازی دچار ضعف‌های نه چندان کمی است. با بازی کردن مسابقات مختلف، تا مدت‌ها این بخش به‌طور زیادی سردرگم کننده است و مخاطب نمی‌داند که برای رویارویی با حریف به چه شکل دفاع کند. در اکثر مواقع از بازیکن حریف جا می‌ماند و در اکثر مواقع برای دفاع کردن مرتکب خطا می‌شود، توپ‌ربایی‌ها سخت و اعصاب خردکن هستند و در عین حال کنترل کردن بازیکنان در این حالت سخت و ناکارآمد است. در حالی که از سختی دفاع کردن صحبت می‌کنیم، در طرف دیگر هوش‌مصنوعی بازی چندان متعادل نیست و خصوصاً در درجات سختی بالا، تقریباً در تمامی موقعیت‌های حساس کار به نفع تیم کنترل شده توسط هوش‌مصنوعی خواهد بود. آن‌ها به راحتی بازیکنان شما را دریبل خواهند زد و در پایانی‌ترین لحظات نیز شوت‌های ۳ امتیازی خود را به درون سبد خواهند انداخت.

 یکی از بخش‌هایی که از سال ۲۰۱۳ وارد سری NBA 2K شد و حال به مهم‌ترین بخش این سری بازی بدل شده، My Career است که روند شروع و سیر دوران حرفه‌ای شخصیت ساخته شده توسط مخاطب را به تصویر می‌کشد. این بار نیز این بخش با ساختن شخصیت مورد نظر شروع می‌شود و هدف اصلی این بخش، رسیدن به امتیاز Overall ۹۹ است. این بار اما بیشترین تمرکز این بخش، روی روند داستانی بازی است. روند طی شده در داستان بازی در بیشتر موارد توسط Dialogue Wheel انجام خواهد شد. ۲K تلاش کرده تا مانند بخش داستانی فیفا، یعنی The Journey وقایع بازی را روایت کند، اما موتور استفاده شده در ساخت NBA 2K18 برای مسابقات بسکتبال ایده‌آل است و گنجاندن کات‌سین‌های Real-Time نتیجه‌ای نه‌چندان زیبا را پدید آورده است. مهم‌ترین قسمت اضافه شده به این شماره، Neighborhood است که در حالت My Career و در بخش آنلاین قابل دسترسی است. محیطی با حالت Open World و محدود به چند خیابان که شخصیت طراحی شده توسط مخاطب می‌تواند آزادانه در آن حرکت کند و با المان‌های گوناگون محیط تعامل داشته باشد. این قسمت که در نگاه اول بسیار جذاب و جالب به‌نظر می‌رسد، بیشتر شبیه سرویس PlayStation Home است و علاوه بر وجود چندین فروشگاه برای خرید، چندین و چند مینی‌گیم نیز برای افزایش مهارت‌ها و قدرت شخصیت وجود دارد. این مینی‌گیم‌ها از بازی‌های آنلاین خیابانی تا بازی‌های شرط‌بندی و حتی انجام خود بازی کامپیوتر NBA 2K18 (!) با سایر کاربران را شامل می‌شوند. می‌توان با شخصیت ساخته‌ شده به باشگاه بدن‌سازی رفته و انواع تمرین‌ها را برای رسیدن به قدرت بیشتر انجام داد، یا با رفتن به سالن‌ها و زمین‌های آسفالت کناری، به طور آنلاین با دیگر کاربران وارد رقابت شد. در کل با توجه به کوچک بودن محیط Neighborhood و نداشتن نکته خاصی در مورد دویدن در خیابان‌های محدود موجود در آن، به‌نظر می‌رسد این بخشِ به‌ظاهر آزاد، تنها وظیفه لود کردن مینی‌گیم‌ها، فروشگاه‌ها و بازی‌های موجود در آن را در قالب راه رفتن در محیط به مخاطب عرضه کرده است. حالتی که در صورت توسعه در سال‌های آینده، دارای پتانسیل بسیار خوبی برای تبدیل شدن به بخشی بسیار جذاب‌ و کارآمدتر است.

و اما بزرگ‌ترین مشکلی که در NBA 2K18 وجود دارد وقتی نمایان خواهد شد که انتظار دارید بازیکنتان در طی مسابقات مختلف امتیاز کسب کند و پیشرفت را در Overall آن مشاهده کنید اما به جز مقداری اندک، امتیاز چندانی عایدتان نمی‌شود. این یعنی باید برای تمام کردن بخش My Career صدها بازی‌ مختلف را آن هم در بهترین شرایط به پایان برسانید. اما علت چیست؟ به زودی زشت‌ترین شگرد ۲K برایتان نمایان خواهد شد؛ استفاده از Microtransaction برای درآمدزایی از بازی‌ای که خود با قیمت کامل ۶۰ دلار عرضه می‌شود و حتی نسخه‌های ویژه آن با قیمت‌های ۱۰۰ و ۱۵۰ دلار فروش می‌روند! به عبارت ساده‌تر شما برای گرفتن مهارت‌های مختلف و آپگرید کردن بازیکنتان نیاز دارید تا پول‌های مجازی موجود در بازی را با پول‌های واقعی خود تهیه کنید! این روند حتی در سایر بخش‌ها نیز ادامه یافته‌ است. در قسمت My Team نیز که عملاً حالتی شبیه به FIFA Ultimate Team دارد، رسیدن به بازیکنان خوب و نگهداری از آن‌ها و در نهایت بازی‌کردن در چالش‌های گوناگون آن بخش مستلزم استفاده از پول‌های مجازی درون بازی‌ است. برای همین، علی‌رغم وجود بخش‌های جذاب و متنوع در قسمت My Team، ۲K برای پیش‌برد بازی توسط مخاطب، به طور مستقیم و علنی آن‌ها را مجبور به پرداخت پول‌های حقیقی برای گرفتن امتیاز بیشتر و در نتیجه بردن مسابقات می‌کند! اقدامی تاسف برانگیز که نه برای در یک بازی رایگان یا Free to Play، بلکه برای عنوانی که با قیمت کامل به فروش رسیده اتفاق افتاده است. گرچه در بسیاری از عناوین عرضه شده در سال‌های اخیر فروش اعتبارات قابل استفاده در بخش‌های آنلاین رایج است، اما نوع طراحی آن بخش‌ها در راستای مجبور کردن کاربران به خریدشان خارج از تصور است!

علاوه بر حالت My League، بخش جدیدی تحت عنوان My General Manager یا همان MyGM به بازی اضافه شده است. در این حالت، داستان شخصیت ساخته شده توسط کاربر در مقام مدیرکل یکی از تیم‌های NBA روایت می‌شود که چند سال پس از پایان دوران بازیگری تحت عنوان این مقام بازگشته است. به طور کلی MyGM به مانند بخش My League است، با این تفاوت که این بار و به عنوان مدیر یک تیم، بازی شامل داستان، کات‌سین و همچنین انتخاباتی که در روند داستان تاثیرگذار هستند، می‌شود. جالب این‌جاست که داستان شخصیت ساخته شده در بخش My Career در MyGM و در مقام جدیدش دنبال می‌شود. در حالی که حالت جدید My GM نوید بخش نوآوری تازه‌ای در بین حالات داستانی NBA 2K18 بود، نحوه پیاده‌سازی آن به‌ هیچ‌وجه راضی کننده نیست. انیمیشن‌های استفاده شده در کات‌سین‌ها به‌هیچ وجه قابل قبول نیستند و نکته بدتر آن‌که هیچ‌گونه صداگذاری روی شخصیت‌ها، ورزشکاران و مربیان انجام نشده است. عجیب است که EA SPORTS با وجود همکاری با جمعی از بازیکنان اروپایی که مجموع آن‌ها از انگشتان دو دست نیز فراتر نمی‌رود، در بخش داستانی فیفا از آن‌ها استفاده می‌کند و به نحوی آن‌ها نیز در روند بازی حضور دارند، اما ۲K در حالی که به تمامی بازیکنان و مربیان شاغل در NBA دسترسی دارد، از صدای آن‌ها در بخش داستانی خودش استفاده نکرده و تمامی دیالوگ‌های MyGM نوشتاری هستند! همچنین در این بخش نیز می‌توان تصمیماتی خاص را برای صحبت کردن با افراد مختلف و تصمیمات مرتبط با آن‌ها انتخاب کرد که باز هم به‌نظر ناکارآمد و غیر موثر در روند داستانی می‌رسد.

تمامی حالت‌های آنلاین به همراه بخش‌های کلاسیک نیز به مانند گذشته حضور دارند و بازی از نظر سرورها در شرایط مطلوبی به‌سر می‌برد، در عین حال باید توجه داشت که اکثر مخاطبان NBA 2K اهل آمریکا هستند و بازی کردن با آن‌ها از کشورمان چندان هم راحت نیست، اما در صورت داشتن ارتباطی مناسب، جذابیت آن‌ها با توجه به تنوع بالای بخش‌های موجود برای مدت‌ها شما را سرگرم خواهند کرد.

گرافیک بازی در جدیدترین نسخه ۲K نیز سیر صعودی خود را حفظ کرده است. زیبایی مسابقات از دید دوربین Broadcast و با فاصله زیاد تا حد بسیار خوبی تفاوتی با واقعیت ندارد و همین‌طور از نزدیک نیز در بسیاری از مواقع عالی است. اما گاهی اوقات تکسچرهای صورت و بدن بازیکنان چندان خوب به‌نظر نمی‌رسد. البته تمامی ورزشکاران به طور کامل اسکن شده‌اند و طراحی آن‌ها با جزئیات بی‌نظیری صورت گرفته که از این بابت کاملا راضی‌کننده و جذاب هستند. همچنین در کنار تیم‌های حال حاضر NBA، تیم‌های کلاسیک و تیم‌های منتخبی متشکل از بهترین بازیکنان تمامی ادوار هرکدام از تیم‌ها به بازی اضافه شده‌اند که بازیکنان یاد شده در تمامی آن‌ها دقیقا با جزئیات کامل و با شکل و شمایل همان زمان طراحی شده‌اند. همچنین انیمیشن‌های تازه‌ای هم که به بازی اضافه شده‌اند (خصوصاً دریبل‌ها که پیش‌تر اشاره شد.) روند بازی را بسیار روان‌تر کرده‌اند، اما با این حال نیز برخی نارسایی‌های ناشی از خشکی انیمیشن‌ها در برخی صحنه‌ها همچنان دیده می‌شود. لباس‌های تیم‌ها بهتر از هروقتی است و حتی فیزیکشان نیز به خوبی درآمده است. به‌جرات باید اذعان داشت که لباس‌های موجود برای تیم‌ها در NBA 2K18 بهترین لباس‌هایی هستند که در بین بازی‌های ورزشی تا به امروز طراحی شده‌اند. در کنار این موضوع، دیگر در این شماره توپ به دست بازیکنان نمی‌چسبد و همه‌ این موارد به واقعی‌تر شدن تصویر ارائه شده توسط ۲K کمک شایانی می‌کنند. علاوه بر موارد اشاره شده، جزئیات ورزشگاها به بهترین نحو طراحی شده‌اند، نورپردازی استقاده شده در سالن طبیعی است و حضور تماشاگرانی که واکنش‌های جالب و پویایی از خود نشان می‌دهند در کنار توجه به طراحی خوب مربیان و همین‌طور گنجاندن وقایع میان‌ وقت‌های استراحت بازی مانند حضور چیرلیدرها و… نیز از جمله نکات مثبتی که به واقع‌گرایی بازی کمک می‌کنند، هستند.

HUD طراحی شده برای بازی کامل‌تر از همیشه است و اطلاعات بسیار خوب و مفیدی در اختیار مخاطب قرار می‌دهد. همچنین در راستای توجه به جزئیات، طراحی مفسران و مجریانی که در بازی حضور دارند نیز از نکات قابل توجه این شماره هستند. با تمامی این اوصاف، همان‌طور که اشاره شد، طراحی مدل‌ها و محیط‌ها در بخش‌های داستانی بازی یعنی My Career و MyGM چندان دل‌چسب نیستند و این موضوع بیش از هرچیزی یادآور این مورد است که پیاده‌سازی بخش گرافیکی بازی در این قسمت‌ها به‌خاطر استفاده از موتوری است که مخصوص بازی بسکتبال است، نه وسیله‌ای برای یک عنوان داستانی. موردی که EA از دوسال پیش برای اضافه کردن بخش داستانی به سری FIFA، اقدام به استفاده از یک موتور حرفه‌ای که برای ساخت بازی‌های دیگر به‌کار گرفته می‌شد، کرد.

صداگذاری بازی که مهم‌ترین بخش آن گزارش بازی‌هاست، به معنای واقعی کلمه عالی است. علاوه بر گزارش متنوعی که در بازی وجود دارد، حالا کوین گارنت و کوبی برایانت هم به عنوان تحلیل‌گر در مسابقات به صحبت‌کردن خواهند پرداخت که در نوع خود فوق‌العاده است. بعید است که بتوانید در میان گزارش‌های بازی حرف تکراری بشنوید. از بحث‌های گزارشگری و تفسیرهای موجود در جریان بازی که بگذریم، برنامه قبل از شروع و در نیمه بازی که به تحلیل‌های ارائه شده توسط شکیل اونیل و کنی اسمیت اختصاص دارد می‌رسیم که واقعاً دیدنی و جالب هستند. این بخش از برنامه که پر از شوخی‌های جالب و طنز نیز می‌شود به‌قدری جذاب است که بعید است بتوانید آن‌ها را سریع رد کنید! در کنار تمامی موارد ذکر شده، مصاحبه‌های موجود در بین نیمه و پایان بازی که توسط دیوید آلدریج با بازیکنان و مربیان تیم‌ها (که از تمامی ورزشکاران واقعی برای ساخت و تنظیم آن‌ها استفاده شده و از همین رو عجیب است که در بخشی مانند MyGM به طور کلی صداگذاری وجود ندارد!) انجام می‌شود نیز تجربه نزدیک بودن NBA 2K18 به واقعیت را کامل می‌کند.

در اینکه NBA 2K18 عنوان بسیار خوبی است شکی نیست. گیم‌پلی روان، گرافیک زیبا، صداگذاری فوق‌العاده و همچنین بخش‌های جدیدی که در عین داشتن مشکلات ریز و درشتشان، می‌توانند برای مدت‌ها سرگرم‌کننده باشند، همه نکاتی هستند که یک بازی با داشتنشان می‌تواند از داشتن مخاطبان ثابت خود مطمئن باشد. اما همان‌طور که در ابتدای این مقاله نیز ذکر شد، تصور اینکه به‌دلیل تک‌قطبی بودن بازار بازی‌های رایانه‌ای این ورزش، استدیوی سازنده را به فکر پول در آوردن از کاربران خود آن هم به اجبار بیندازد، خیالی بیهوده است که در صورت ادامه چنین روندی، یقیناً کاربران روی خوشی به آن نشان نخواهند داد. ۲K باید بداند که مسیری که این بار در پیش گرفته، عاقبت چندان خوبی نخواهد داشت.