نقد و بررسی بازی Need for Speed Payback

از انتشار آخرین نسخه‌ی فرنچایز محبوب Need for Speed چند صباحی بیش نمی‌گذرد. خوشبختانه برای کاربران و متاسفانه برای Need for Speed، سال ۲۰۱۷ ریسینگ‌های زیادی منتشر شده و اکثرا توانستند کاربران را راضی نگه دارند. طرفداران Need for Speed قطعا لیاقت تجربه‌ی یک ریسینگ موفق را دارند و طبیعی است که از سازندگان انتظار یک NFS کامل و کم نقص را داشته باشند. از آخرین نسخه‌ی Need for Speed که همین نام را داشت تقریبا دو سال می‌گذرد و دو سال زمان کمی برای کار بر روی یک بازی نیست. اگر بگوییم آخرین NFS‌ای که واقعا لیاقت انتظار کشیدن را داشته Need for Speed Most Wanted 2012 بود، بیراه نگفته‌ایم. از زمان انتشار این به بازی به بعد هنوز نتوانسته‌ایم یک نسخه‌ی موفق از این فرنچایز را تجربه کنیم.

آخرین نسخه از فرنچایزی که راجع به آن صحبت کردیم Payback نام دارد. عنوانی که عده‌ی زیادی به آن امیدوار بودند و برخی دیگر به دلایل مختلف چندان امیدی به این بازی نداشتند. راستش را بخواهید شخصا منتظر یک Need for Speed متوسط بودم ولی Payback حتی یک بازی متوسط هم نیست. این فرنچایز قدیمی و محبوب با روزهای خوب خودش بیش از اندازه فاصله گرفته و عناوینی چون Need for Speed و Need for Speed Payback تنها می‌توانند این فاصله را بیشتر کنند. البته قصد نداریم در همین ابتدا شما را از این بازی ناامید کنیم و در ادامه قرار است به نقد و بررسی این بازی بپردازیم. مطئمنا Payback نکات مثبتی را هم در خود دارد که شاید بتوانند برای بازیکن ایجاد انگیزه کنند پس آن‌ها را نیز نباید نادیده گرفت.  

معمولا نسخه‌های مختلف Need for Speed داستان خاصی که لازم باشد به آنها بپردازیم ندارند منتهی همه جا استثنا وجود دارد و اینجا Need for Speed Payback یکی از استثناهاست. به طور کلی NFS Payback ما را یاد Fast and Furious و بازیگرانی چون Vin Diesel و Dwayne Johnson می‌اندازد. هم شخصیت‌های بازی و هم سبک کلی بازی شباهت‌های زیادی به اسامی مذکور دارند. اسم بازی تا حدودی داستان آنرا لو می‌دهد و “Payback” همانطور که احتمالا می‌دانید به معنای “انتقام” است. داستان بازی نیز تلاش سه نفر برای گرفتن انتقام از افرادی را بازگو می‌کند که توسط گروهشان در حین یک ماموریت مورد خیانت قرار می‌گیرند. از لحاظ داستانی در طول بازی کاملا مشخص هدفتان چیست و برای چه پشت فرمان می‌نشینید. ماموریت‌های بازی نیز اغلب از شما می‌خواهند به جان و مال گروه سابقتان ضربه بزنید. اینکه داستان بازی کلیشه‌ایست مسئله‌ای نیست و می‌توان با آن کنار آمد ولی مشکل بازی دقیقا چیزی شبیه به مشکل Need for Speed The Run است، یعنی مشکل بازی موضوع داستان نیست بلکه شخصیت‌ها، دیالوگ‌ها، نحوه‌ی پیشروی داستان و مواردی از این قبیل است. البته نمی‌توان از این نکته که Payback خیلی بیشتر از نسخه‌های گذشته روی داستان بازی کرده و از شما می‌خواهد بیشتر به خط داستانی بازی توجه کنید هم گذشت. مشخص است سازندگان در تلاشند تا شما را با داستان بازی همراه کنند ولی در این زمینه مشکلاتی را باید حل می‌کردند که یا حل نکرده و یا نصف و نیمه به حل آن‌ها پرداخته‌اند. طبیعی است که بازی بخواهد آنقدر شما را غرق در داستان کند که خودتان را به جای سه شخصیت اصلی Tyler، Mac و Jess بگذارید و با تمام وجود برای از بین بردن کارتل The House تلاش کنید اما این چیزی نیست که واقعا اتفاق خواهد افتاد. اولین نکته‌ای که توجه بازیکن را جلب می‌کند دیالوگ‌های عموما مسخره‌ایست که قرار است حالت طنز داشته باشند ولی اصلا خنده دار نیستند. مشکلات بازی تنها به مشکلات فنی و ایرادات گیم پلی که بعدا به آنها خواهیم پرداخت ختم نمی‌شوند، بلکه کاراکترهای بازی هم می‌توانند از نقاط ضعف NFS Payback باشند. دیالوگ‌های بازی اکثرا لوس و بی‌مزه هستند و بعید می‌دانم بتوانند احساس خاصی در شما ایجاد کنند. از طرفی دیگر خود کات‌سین‌های بازی هم حرف زیادی برای گفتن ندارند و آنقدری جذاب نیستند که بتوانند شما را با خود همراه کنند. البته پیشروی داستان به نحوی است که اگر مشکلات شخصیت پردازی و دیالوگ‌ها را نادیده بگیریم، می‌توان به خوبی روی اتفاقاتی که در بازی رخ می‌دهد تمرکز کرد. یکپارچگی بخش داستانی به شما اجازه می‌دهد تا خیلی خوب جریان هر مرحله و در نهایت کل داستان بازی را متوجه شوید تا مثل برخی بازی‌های دیگر خبری از گیج شدن نباشد!

اگرچه همه‌ی Need for Speed‌های منتشر شده بازی‌های کم اشکالی نبوده‌اند، ولی قریب به اتفاق عناوین این فرنچایز می‌توانند بازیکن را برای مدتی مشغول کنند و دلیل عمده‌ی آن نیز جذابیت رانندگی بود است. البته هیچ شکی نیست که NFS هرگز نمی‌خواهد حس یک رانندگی و مسابقه‌ی واقعی را به شما القا کند. اگر رانندگی واقع گرایانه می‌خواهید حتی به NFS فکر هم نکنید ولی اگر می‌خواهید اوقات خود را با کمی هیجان پر کنید Need for Speed‌های خوبی را برایتان سراغ دارم! Need for Speed Payback یک ریسینگ جهان باز بوده و اتفاقات آن در Fortune Valley رخ می‌دهند. قبل از هر چیز باید یادآوری کنیم که طبیعتا یک بازی با این تفاسیر برای موفقیت نیازمند ویژگی‌هایی است و ارکانی چون طراحی محیط اهمیت زیادی دارند. البته در این باره به طور مفصل در پاراگراف‌های بعدی صحبت خواهیم کرد. فعلا می‌خواهیم گیم پلی بازی را مورد نقد قرار دهیم نه گرافیک و مسائل فنی آنرا. قبل و حتی بعد از انتشار بازی بارها شنیده‌اید که Payback را به Fast and Furious تشبیه می‌کنند. Need for Speed Payback اکشن‌ترین نید فور اسپید تاریخ است و در آن هیچ شکی نیست. در نسخه‌های دیگر نیز شاهد تعقیب گریز بوده‌ایم ولی هرگز تا این حد روی بخش اکشن بازی از سوی سازنده تمرکز نبوده است. در همان ابتدای بازی سعی کنید در مورد انتخاب ماشین دقت کنید چرا که بیش از پنج ساعت از بخش Campaign را باید با آن ماشین پیش ببرید. ترجیح می‌دهم درمورد اینکه بازی از لحاظ داستانی چگونه پیش می‌رود خیلی صحبت نکنم تا بازی برایتان تازگی داشته باشد. نکته‌ای که در مورد NFS Payback باید بدانید مربوط به نحوه‌ی هندلینگ ماشین است. Need for Speed Payback هرگز یک ریسینگ واقع گرایانه یا یک شبیه ساز نیست و فقط و فقط می‌خواهد شما از سرعت رفتن، پرتاب ماشین‌ها به اطراف و کارهای نمایشی با ماشین لذت ببرید. کافی است روی صندلی خود بنشینید و سعی کنید از هیجان بازی لذت ببرید. فکر نمی‌کنم کسی با این موضوع مشکلی داشته باشد، اگرچه صحبت‌هایی از برخی بازیکنان مبنی بر اینکه سبک NFS قدیمی شده شنیده می‌شود اما کماکان این فرنچایز طرفداران و بازیکنان خود را دارد. وقتی یک ماشین را به یک دیواره می‌کوبید و یا آنقدر محکم ضربه به آن وارد می‌کنید که به طور کلی از لیست مزاحمانتان حذف شود لذت خواهید برد. برای اینکه یک ماشین را بدون استفاده از عوامل محیطی از بین ببرید بهترین روش استفاده از نیترو است. این چیز جدیدی در Need for Speed نیست و قبلا نیز شاهد اهمیت نیترو چه در درگیری‌ها و چه در کورس سرعت بوده‌ایم. در Payback هم اهمیت نیترو به همان اندازه‌ قبل است و تغییری نکرده است به طوری که اگر با نیترو به ماشین دشمن ضربه وارد کنید حداقل دو برابر بیش از حالت عادی Damage به ماشین مورد نظر وارد می‌شود. اهمیت چنین موضوعی در Payback بیش از قبل است چرا که در این عنوان شاهد صحنه‌های اکشن بیشتری هستیم و قدرت شما در مبارزات یک رکن برای پیشروی در بازی و موفقیت در مراحل است. قبل از انتشار بازی انتظارات از بخش اکشن بیش از این‌ها بود. با توصیفاتی که از سازندگان می‌دیدیم خیلی‌ها انتظار داشتند اکشن بازی متفاوت‌تر از گذشته باشد و یا حداقل المنت‌هایی به آن اضافه شود ولی متاسفانه چنین نیست. بخش اکشن بازی دقیقا به مانند گذشته است و تنها هوش مصنوعی دشمنان تغییر کرده و مبارزات افزایش یافته‌اند. هیچ نوآوری در مبارزات دیده نمی‌شود و تمام درگیری‌ها به زد و خورد‌های ساده ختم می‌شوند. شاید این موضوع در نگاه اول چندان آزاردهنده نباشد اما اولا در طول بازی مبارزات خیلی زود تکراری می‌شوند و از آن‌ها دل‌زده می‌شوید و ثانیا، انتظار می‌رود که پس از آن‌همه هیاهو و تبلیغ از بخش اکشن بازی، حداقل تغییراتی مثبت را در این زمینه شاهد باشیم. فقط کافی است چند دقیقه روی این دو موضوع فکر کنید تا خودتان متوجه شوید این عدم توجه تا چه حد دلسرد کننده است.

بخش اکشن بازی بیش از حد محدود است. هیچ حرکت یا حقه‌ی جدیدی در بازی گنجانده نشده تا کمی احساس تنوع کنید. عملا به جز سیستم جدید Pursuit پلیس، بازی با نسخه‌ی Rivals تفاوتی ندارد. تمام اتفاقات جالب و جذاب بازی در کات‌سین‌ها رخ می‌دهند و به شما هیچ اختیاری در این مورد داده نشده است. همان‌طور که گفتیم Need for Speed Payback یک ریسینگ Open World است بدین معنا که شما می‌توانید آزادانه در محیط وسیع بازی بچرخید بدون اینکه مجبور باشید کار خاصی را انجام دهید. به مانند هر جهان باز دیگری، در Payback نیز شما صاحب اختیار خودتان هستید و می‌توانید بین گشت و گذار در شهر، انجام مراحل اصلی و انجام فعالیت‌های جانبی و مراحل فرعی یکی را انتخاب کنید. تنوع مراحل فرعی بازی در حدی هستند که بتواند بازیکن را راضی نگه داردند. البته اجازه دهید جمله خود را اصلاح کنم; تنوع مراحل فرعی بازی عالیست! Activity‌های زیادی در گوشه و کنار Fortune Valley دیده می‌شوند که می‌توانید از انجام اینگونه فعالیت‌ها لذت ببرید. از جمله‌ی این مراحل می‌توان به مسابقات و چالش‌های دریفت اشاره کرد. در مورد مسابقه که نیاز به توضیح بیشتر نیست و دریفت‌ها نیز چالش‌های ساده‌ای هستند که موفقیت در آنها توسط تازه‌وارد‌ها هم ممکن است. البته این چالش‌های آسان جذاب هم هستند و تنها مشکلشان سادگی بیش از حد است. به غیر از اینها مراحل Time Trial زیادی هم در بازی خواهیم دید که احتمالا با اینگونه مراحل هم آشنایی کافی دارید! همان مراحلی که در یک زمان مشخص باید به مقصد مورد نظر برسید. Event‌های دیگری را هم در بازی شاهد هستیم به نام Runner. در این تیپ مراحل یا بهتر بگویم event‌ها تمرکز روی تعقیب و گریز است که این Eventها هم حس و حال خود را دارند. در Need for Speed Payback پلیس‌ها به مراتب خشن‌تر از نسخه‌های قبل هستند و برای فرار از آنها کار ساده‌ای پیش رو ندارید. هم مسابقه دهندگان دیگر و هم پلیس‌ها دردسر بیشتری نسبت به نسخه‌های گذشته برایتان ایجاد خواهند کرد ولی هنوز هم شکست دادن آنها غیر ممکن نیست. دشمنان شما سعی می‌کنند بیشتر با هم همکاری کنند و در بیشتر اوقات شما را پرس می‌کنند. در اینگونه موارد می‌توانید از اجزای محیط مثل دیوار، تلفن‌های عمومی و تیرهای برق استفاده‌ مفید ببرید. همانطور که می‌دانید و بالاتر نیز اشاره کردیم این بازی دارای سه شخصیت است و هر کدام Questهای خود را دارند. این موضوع یکی از نکات مثبت بازی است. در واقع شما می‌دانید که هر شخصیت در نوع خود توانایی‌هایی دارد و وظایفی به وی محول شده که باید بتواند از عهده‌ی آنها برامده تا در نهایت نقش خود را در انتقام از سازمان بزرگ مافیایی The House ایفا کند. تقسیم وظایف گروهی که کنترلشان را بر عهده داریم بدین شکل است که مسابقات خیابانی توسط تایلر انجام می‌شوند. مک که دیوانه‌ترین شخصیت بازی است کارهای نمایشی نظیر دریفت کردن را پیاده می‌کند و وظیفه‌ی شخصیت مونث بازی جس، فرار از پلیس‌ها در تعقیب و گریزهاست. او از ماشین‌های قدرتمند یا اسپورت شده استفاده می‌کند تا راه خود را به راحتی باز کند. جس در کاری که در آن تخصص دارد بهترین است!

خوشبختانه یا متاسفانه پلیس‌ها همیشه در تعقیب شما نیستند و معمولا لازم نیست نگران ماموران قانون باشید. پلیس‌ها فقط در مراحل داستانی بازی حاضر هستند و زمانی که در شهر می‌چرخید مورد مزاحمت آن‌ها قرار نخواهید گرفت. مهم نیست شما چقدر سرعت دارید، چقدر خرابکاری می‌کنید یا چه حرکات خطرناکی را در شهر انجام می‌دهید، هیچ پلیسی نظارت بر اعمال شما ندارد و شما آزادید هرطور که می‌خواهید رفتار کنید. مواردی که گفته شد پس از مدتی برای شما تکراری می‌شوند و شما چیزهای جدید می‌خواهید. اینجاست که آرزو می‌کنید ای کاش می‌شد با پلیس‌ها دست و پنجه نرم کرد. البته در هنگام مسابقات هم با ماموران بعضا فاسد قانون که از The House پول می‌گیرند سر و کار دارید پس می‌توانید بعد از مدتی با آنها تجدید دیدار کنید. یکی از مواردی که نباید هرگز فراموش شود هوش مصنوعی NPC‌های بازیست. اگرچه نمی‌توان گفت هوش مصنوعی دشمنان، چه پلیس و چه مسابقه دهندگان بیش از حد انتظارات است، اما به طور کلی می‌توان به نمره قبولی داد. در NFS Payback دشمنان شما سعی می‌کنند هولناک ترین ضربات ممکن را بر پیکره‌ی ماشینتان وارد کنند و همینکار را هم انجام می‌دهند. قدرتی که دشمنان در مبارزه با شما دارند بیش از گذشته است. با این وجود هنوز هم شانس موفقیت شما حتی در مبارزات چند به یک هم بیشتر است. آخرین موضوعی که در بحث گیم پلی می‌خواهیم به آن بپردازیم کاستومایز کردن ( شخصی سازی ) و آپگرید کردن ( ارتقا دادن ) ماشین است. هر event را که با موفقیت به پایان برسانید این فرصت به شما داده می‌شود تا ماشین خود را قوی تر کنید. آپگرید کردن ماشین یک نکته‌ی ضروری در بازی است که روی موفقیت یا شکست شما تاثیر مستقیم دارد. Eventهای مختلف هر کدام به شما یک سطح مشخص را پیشنهاد می‌دهند و بهتر است که لول ماشینتان حداقل نزدیک به سطح پیشنهادی event باشد وگرنه به مشکل برمی‌خورید. سیستم Speed Card همان سیستمی است که در ارتقا ماشینتان نقش دارد. کارت سرعت یا Speed Card را می‌توانید از راه‌هایی نظیر پیروزی در event‌ها و یا خرید از فروشگاه‌های محلی تهیه کنید. برای به دست آوردن هر کارت سرعت شاید حدود نیم ساعت زمان لازم باشد و این تنها در صورتی است که به اندازه‌ی کافی حرفه‌ای باشید. با جمع آوری کارت سرعت یا همان Speed Card می‌توانید بخش‌های مختلف ماشین از جمله اگزوز، موتور و ترمز را ارتقا دهید تا یک ماشین کارامدتر را در اختیار داشته باشید. ارتقا دادن هر بخش سطح کلی ماشین شما را افزایش داده و در نهایت به سطوح بالاتر می‌رساند. به غیر از این، فعالیت‌های جانبی بازی هر کدام یک حداقل سرعت را لازم دارند که شما باید آنرا دارا باشید تا بتوانید وارد مسابقه شوید. به عنوان مثال برای مسابقه‌ای که ورودی آن حداقل ۱۱۰ قدرت است، پرفورمنس کلی ماشین شما باید حداقل ۱۱۰ باشد تا بتوانید وارد مسابقه شوید. این در Payback تازگی ندارد و قبلا نیز شاهد چنین حالتی بوده‌ایم ولی تفاوت در نحوه‌ی آپگرید است. اگر بخواهیم درمورد نحوه‌ی ارتقا دادن ماشین در نسخه‌های قبل صحبت کنیم باید یک فلش بک بزنیم که لزومی ندارد. اما طرفداران و یا افرادی که با فرنچایز NFS آشنایی دارند می‌توانند با توجه به توضیحات داده شده درمورد Speed Card ها تفاوت‌ها را به خوبی تشخیص دهند. قبلا نیز اعلام شده بود که ماشین بازیکن دارای ۶ اسلات برای کارت سرعت است که هر کدامشان به نوعی ماشین شما را قدرتمندتر می‌کنند. خود کارت‌های سرعت نیز سطح دارند که طبیعتا سطح بالاتر به معنای بازدهی بیشتر است. به خودی خود ورود سیستم Speed Card به فرنچایز NFS یک پیشرفت محسوب نمی‌شود و مطمئنا خیلی‌های دیگر هم با من هم عقیده‌اند که ارتقا دادن ماشین به همان روش قدیمی و سنتی جذابیت بیشتری دارد. مشکل دیگر در این بحث مربوط به قیمت اسپید کارت‌هایی است که می‌خرید. قیمت سرسام آور و وحشتناک این کارت‌ها عملا شما را ورشکسته کرده و تنها راهی که واقعا می‌توانید از طریق آن Speed Card جمع آوری کنید همان پیروزی در مسابقات است. نکته‌ی دیگر راجع به اسپید کارت‌ها این است که هر اسپید کارت فقط روی ماشین فعلیتان جواب می‌دهد و در صورتی که ماشین خود را عوض کنید، کارت‌های سرعت قبلیتان عملا اضافه خواهند بود.

یکی از روش‌های مضحک به دست آوردن Speed Card تکرار مسابقاتی است که قبلا در آنها موفق بوده‌اید! اسپید کارت‌هایی که کسب می‌کنید رندوم بوده و نمی‌توانید از مفید بودن یا نبودن آن‌ها از قبل اطمینان داشته باشید. به همین خاطر برای افزایش قدرت ماشین گاها لازم است یک Event را چند بار تکرار کنید تا در نهایت Speed Card مورد نظر را به دست آورید. طبیعتا می‌توانید حدس بزنید که صحبتی که کردیم به این ختم می‌شود که پیشرفت در بازی به شدت سخت بوده و نیازمند تکرار مراحل است و این تنها یک معنی می‌دهد: “یکنواختی!” بالاتر گفتیم که مراحل بازی از تنوع خوبی برخوردار هستند و واقعا هم اینطور است ولی قطعا تکرار هر ماموریت شما را خسته می‌کند. این سوال برای بازیکن پیش می‌آید که چرا باید در مسابقه‌ای که در آن برنده شده‌ام یک بار دیگر شرکت کنم؟ پاسخی که بازی به این سوال می‌دهد اصلا قانع کننده نیست. بازی می‌گوید یک مرحله باید تکرار شود تا اسپید کارت و پول بیشتر بدست آورید. در صورتی که اصلا قانع کننده نیست. تا الان فقط راجع به Speed Card حرف زدیم ولی پول نیز در بازی اهمیت بالایی دارد. برای خرید ماشین شما به پول یا Cash احتیاج دارید و برای این هم طبیعتا باید مسابقه دهید. ماشین‌های بازی هم بیش از حد گران هستند و اگر بازی را در درجات سختی بالاتر انجام می‌دهید قطعا این موضوع آزارتان خواهد داد. متاسفانه داریم در مورد بازی‌ای حرف می‌زنیم که پیشروی در آن به معنای بازگشت به عقب و تکرار موفقیت‌های کسب شده است. اینکه تکرار مسابقات گذشته هیچ لذتی برای شما ندارد یک بحث است و قدرت رقبا هم یک بحث دیگر. زمانی که برای اولین بار در یک event شرکت می‌کنید با رقیب‌هایی که همسطح خودتان هستند باید به مسابقه بپردازید. حالا که شما پیشرفت کرده‌اید این غلبه بر این رفقا برایتان آسان است و event به هیچ وجه چالش برانگیز نیست. ختم چنین ماجرایی اینجاست که با خود فکر می‌کنید بهتر است بیخیال خرید ماشین مورد علاقه خود در بازی شوید و به کارهای دیگر بپردازید. قسمت خنده‌دار ماجرا اینجاست که شما برای تکرار event‌ها اچیومنت نیز کسب می‌کنید. برای ورود به هر نوع مسابقه باید ماشینی با فرم همان مسابقه داشته باشید. یعنی اگر می‌خواهید در یک مسابقه Drift  شرکت کنید باید کلاس ماشینتان دریفت باشید. این هم یک مشکل دیگر در بازی است که احتمالا مورد استقبال کاربران قرار نخواهد گرفت. زمانی تمام زحمتتان به باد می‌رود که با کلی سختی و مشقت و بدبختی یک ماشین گران قیمت می‌خرید و حالا این ماشین نمی‌تواند در مسابقات Drift شرکت کند! اینجاست که برای پیشرفت راه جدیدی پیش روی شما قرار می‌گیرد و اسمش هم Speed Token است. شما می‌توانید با پرداخت پول واقعی چیزهایی که در بازی نحوه به دست آوردنشان را توضیح دادیم خیلی راحت بدست آورید. در واقع EA شما را مجبور می‌کند تا از جیب خودتان مایه بگذارید تا در بازی به جایی برسید. بخش شخصی سازی به شدت گسترده بوده و در کل تاریخ NFS بی‌نظیر است. تمام قسمت‌های ماشین شما قابل شخصی سازی هستند و در یک کلام می‌توانید ماشین خود را آنگونه که می‌خواهید طراحی کنید.

گرافیک هنری بازی ضد و نقیض‌هایی دارد. خوشبختانه طراحی Fortune Valley به قدری خوب و چشم نواز است که از آن خسته نمی‌شوید. زیباترین جلوه بازی را شاید بتوان بیابان‌های Fortune Valley دانست. علاوه بر رنگ پردازی و ترکیب رنگ در این نواحی، نور خورشید هم به زیباترین شکل به این قسمت‌ها می‌تابد تا یک جلوه‌های هنری زیادی را شاهد باشیم. با وجود طراحی محیط که روی آن به خوبی کار شده، اما متاسفانه Fortune Valley فقط زیباست! یعنی به جز eventها شاهد هیچ چیز خاصی در محیط بازی نیستیم. عملا داریم راجع به عنوانی صحبت می‌کنیم که محیطی تهی را تحویل بازیکن می‌دهد و هیچ نشانه‌ای از یک دنیای پویا در آن نیست. محیط بازی به مانند یک تابلوی نقاشی شاید اثری هنری باشد ولی تصنعی بودن در آن موج می‌زند. دیگر بعد مثبت طراحی مربوط به طراحی ماشین‌هاست که به زیبایی روی آنها نیز کار شده است. تک تک تکسچرهای یک ماشین به زیبایی مدلسازی شده‌اند تا ماشین‌های بازی نیز بتوانند از لحاظ طراحی حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشند. در مورد کاراکترهای بازی صحبت کردیم و بالاتر ضعف‌های شخصیت پردازی را عنوان کردیم. منتهی طراحی شخصیت‌ها از لحاظ گرافیکی کاملا متفاوت است. شاید شخصیت پردازی بازی چندان جالب نباشد و ایرادات زیادی را در این زمینه شاهد باشیم ولی طراحی صورت و چهره؟ در این مورد نمی‌توان به سادگی مشکل یا ضعف پیدا کرد. موتور گرافیکی بازی توانسته عملکرد خوبی را در این زمینه به نمایش بگذارد و به لطف گرافیک هنری قابل قبول، می‌توان از طراحی شهر، ماشین‌ها و حتی شخصیت‌ها لذت برد. عنوان Need for Speed 2015 نیز جلوه‌های بصری خوبی داشت و مشکل گرافیکی به آن صورت نداشت ولی مسائل دیگری بودند که گریبانگیر بازی شدند و هرگز نگذاشتند Need for Speed 2015 به عنوان یک بازی موفق در تاریخ NFS ثبت شود. سرنوشتی که برای Need for Speed Payback نیز رقم خورده است. البته مواردی که بالاتر گفتیم هم گرافیک فنی و هم گرافیک هنری بازی را شامل می‌شد که نهایتا می‌توان از گرافیک بازی راضی بود. درمورد تخریب پذیری نیز می‌توان به بازی نمره قبولی داد تا این واحد را نیز با موفقیت پاس کند! به طور کلی بازی مشکلات زیادی در بعد گرافیکی ندارد. برای اجرای بازی به سیستم نسبتا قدرتمندی نیاز دارید که با توجه به جلوه های گرافیکی به نظر طبیعی می‌رسد.

شاید با نگاهی به نمرات منتشر شده از این بازی و یا سر زدن به سایتی مثل متاکرایتیک کلا از خرید Need for Speed Payback پشیمان شوید. همه می‌دانیم نمراتی که بازی گرفته و متای نهایی آن چیزی فراتر از یک بازی ضعیف را نشان می‌دهد اما واقعا اینگونه نیست! Need for Speed Payback می‌تواند به مانند خیلی از NFSهای دیگر هیجان لازم را به شما القا کند. به طور کلی نسخه‌های مختلف NFS بازی‌هایی بوده‌اند که با وجود مشکلات ریز و درشتی که داشته‌اند اما عموما آرکیدهای سرگرم کننده‌ای به شمار می‌رفتند و Payback هم چنین حالتی دارد. ضعف بازی از مشکلات فنی آن نشات نگرفته و بیشتر قربانی پول پرستی EA شده است. ویژگی‌های بازی مشخصا به این منظور طراحی شده‌اند تا بازیکن را وادار به استفاده از پول واقعی کنند. شاید بزرگترین حسرتی که می‌توان خورد هم همین است. قطعا یک طرفدار NFS دوست ندارد که بازی مورد علاقه‌اش تنها به خاطر پول پرستی ناشر یا سازنده تا این حد بازخوردهای منفی داشته و در نهایت خورد شود. اتفاقی که برای NFS Payback افتاد همین بود. بازی شاید پرفکت نباشد ولی مطمئنا چیزی در حد و اندازه‌های Rivals است و شاید هم بهتر! Need for Speed Payback ورژن دیگری از Fast and Furious نیست، ولی هندلینگ بازی به شما اجازه می‌دهد که روزانه چند ساعتی را پشت پلتفرمتان بگذارید و از آن لذت ببرید. در پایان باید اعتراف کرد که NFS Payback قطعا شایسته ترین NFS نیست. Payback برای ترجیح داده شدن به دیگر ریسینگ‌ها مسیر زیادی را باید طی می‌کرد که در نیمه‌های راه زمین گیر شد تا یک بار دیگر، یک نسخه دیگر از NFS به بن بست بخورد. از آخرین Need for Speed جذابی که بازی کرده‌ایم چند سالی می‌گذرد و حالا تنها خاطراتی از نسخه‌های موفقی چون Hot Pursuit و Most Wanted باقی مانده است. مسیری که در آن عناوین مذکور موفقیت‌های زیادی را کسب کردند را بسیاری از نسخه‌ها تا نیمه رفتند و برخی هم که کلا پرت بودند! با تمام این تفاسیر در سخن پایانی تاکید کردیم که Payback می‌تواند چند ساعتی شما را مشغول کند ولی کماکان با یک بازی ایده‌ال خیلی فاصله دارد. Payback را نیز باید به لیست ناموفق‌های Need for Speed اضافه کرد. فرنچایز به گل نشسته‌ای که برای بازگشت به روزهای اوج به نظر هیچ برنامه‌ای ندارد.

تانی کال

گیمفا