عکاسی، تنها وظیفه دوربین گوشی‌های هوشمند نیست
قطعا سازندگان در ساخت دوربین گوشی هوشمند بسیار پیشرفت کرده‌اند. دوربین گوشی‌های هوشمند از لحاظ سخت‌افزاری و قابلیت‌های عکاسی هرگز به این اندازه ارتقاء پیدا نکرده بود. این موضوع در مورد دوربین گوشی‌های پرچم‌دار برجسته‌تر است.
اما پیشرفت دوربین‌ها در عکاسی دلیل اهمیت آن‌ها بیش از گذشته نیست؛ اهمیت آن‌ها به این دلیل است که در قلب یک تغییر ماهیت قرار دارند و در حال تغییر شیوه‌ای هستند که ما با جهان اطراف خود در تعامل هستیم. از واقعیت افزوده گرفته تا جستجوی مبتنی بر دوربین، آن‌ها به‌طور فزاینده‌ای به رابطی تبدیل شده‌اند که به‌وسیله‌ی آن می‌توانیم فناوری را تجربه کنیم و اطلاعات مورد نیاز خود را پیدا کنیم.
تصور کنید در حال پیاده‌روی به سمت پایین خیابان هستید و از مقابل رستورانی می‌گذرید؛ با نگاه به رستوران از بیرون، تمایل پیدا می‌کنید که درباره‌ی آن اطلاعات کسب کنید؛ بنابراین در همان لحظه گوشی را از جیب خود بیرون می‌آورید و نام رستوران را در گوگل یا یلپ و موتورهای جستجوی دیگر جستجو می‌کنید. اما در آینده‌ی نزدیک احتمالا این شیوه تغییر خواهد کرد؛ برای مثال به‌جای جستجوی نام رستوران در گوگل می‌توانید دوربین گوشی هوشمند خود را به سمت رستوران بگیرید و درباره‌ی آن اطلاعات دریافت کنید.
در حال حاضر، عادت کرده‌ایم برای دریافت اطلاعاتی که نیاز داریم چندین ساعت در روز صرف تایپ با صفحه‌کلید گوشی خود کنیم. اما زمانی که بتوانیم محتوای بصری جهان اطراف خود را از طریق اشاره‌ی دوربین گوشی هوشمند به طرف هر چیزی که نیازمند اطلاعات درباره‌ی آن هستید به اشتراک بگذارید؛ استفاده از صفحه‌کلید به این منظور دیگر ضرورتی ندارد. برای مثال به‌جای جستجو در گوگل درباه‌ی اینکه چگونه روشویی منزل خود را تعمیر کنیم، شاید روزی بتوانیم دوربین گوشی خود را روی قسمت خراب‌شده‌ی روشویی بگیریم و دستورالعمل تعمیر آن را دریافت کنیم.
اگر‌چه مدتی است به‌آرامی به سمت این تغییرات در حال حرکت هستیم؛ اما این حرکت هرگز به آشکاری و چشم‌گیری سال ۲۰۱۷ نبوده است. این پیشرفت به حدی است که اخیرا برخی از کارشناسان، دوربین را به‌عنوان یک صفحه کلید جدید معرفی می‌کنند؛ این اظهارات نشان‌دهنده‌ی واقعیتِ در حال رخ دادن است.
یکی از نشانه‌های این تغییرات، QR Code (اسکن بارکد از طریق دوربین موبایل) است؛ ویژگی که الهام‌بخش بسیاری از شیوه‌های بازاریابی در سال ۲۰۱۳ بود.
حالا چهارسال پس از معرفی QR Code، اپ‌های اسپاتیفای، ونمو، اسنپ‌چت و پیام‌رسان فیس‌بوک هر کدام نمونه‌ای از این ویژگی را ارائه می‌دهند. حتی اپل نیز اسکن از طریق QR Code را به دوربینهای خود اضافه کرده که نشان‌دهنده‌ی اهمیت این فناوری است.
برای اینکه بفهمیم آینده به چه سمتی حرکت می‌کند باید نگاهی به دوربینهای مبتنی بر جستجو بیاندازیم که به‌طرز چشم‌گیری در حال تغییر نحوه‌ی پیدا کردن اطلاعات در جهان هستند. گوگل و پینترست هر دو امسال محصولاتی عرضه کردند که به شما اجازه می‌دهند انواع خاصی از جستجو را فقط با اشاره‌ی دوربین به سمت اشیاء اطراف خود انجام دهید.
نسخه‌ی Tool Can گوگل در حال حاضر متن، لوازم منزل و وقایع تاریخی مهم را تشخیص می‌دهد؛ اما ابزار پینترست بیشتر در مورد الهام گرفتن از سوژه‌ها است؛ برای مثال دوربین خود را به سمت یک نوع غذا بگیرید تا بتوانید دستورهای آشپزی مربوط به آن را دریافت کنید یا دوربین را به سمت یک جفت کفش بگیرید تا برای ست کردن آن با دیگر لباس‌ها، به شما ایده بدهد.
ابزار‌های گفته‌شده که «لنز» نامیده می‌شوند در ابتدای راه هستند؛ اما تصویری واضح از این فناوری و توسعه‌ی آن را به ما نشان می‌دهند.
مایکروسافت نیز در حال آزمایش دوربین از منظر واقعیت افزوده است. این شرکت اپلیکیشن جدیدی به نام Seeing AIمعرفی کرده است که به‌منظور کمک به افراد نابینا طراحی شده تا از این طریق دنیای اطراف خود را به‌طور مجازی درک کنند. این اپ زمانی که دوربین گوشی هوشمند خود را به سمت اطراف می‌گیرید محیط اطراف را برای شما شرح می‌دهد.
Seeing AI، مانند اپ‌های گوگل و پینترست هنوز در آغاز راه است؛ به همین دلیل این اپ با مشکلاتی مواجه شده که برای برطرف کردن آن‌ها نیاز به زمان دارد؛ اما به‌طور کلی تصور اینکه چگونه فناوری می‌تواند در راستای کمک به نابینایان یا افرادی که مشکلات بینایی دارند قابل تغییر باشد، کار مشکلی نیست.
در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد؟
هنوز مشکلات بالقوه‌ای در این زمینه وجود دارد. کارایی اشاره‌ی دوربین هوشمند به اطراف و گرفتن اطلاعات مفید و فوری انکارناپذیر است؛ اما این سؤال را مطرح می‌کند که چه کسی تصمیم می‌گیرد چه اطلاعاتی ارائه شود و اولویت آن‌ها چگونه باشد.
این اساسا با گرفتن لینک‌های مختلف در نتایج جستجو متفاوت است. قطعا آن‌ها رتبه‌بندی شده‌اند، اما هنوز در نهایت به جستجوگر بستگی دارد که کدام را انتخاب کند؛ اما با جستجو از طریق فناوری واقعیت افزوده (AR) حتی نمی‌دانید اطلاعات جایگزینی وجود دارد یا خیر.
علاوه بر این، دوربینهای مبتنی بر جستجو باعث سرعت گرفتن تفکری می‌شوند که بر اساس آن گفته می‌شود جستجو در نتایج چندین صفحه‌ی مختلف به اندازه‌ی تایپ با صفحه‌کلید عددی یک ایده‌ی منسوخ است. اما این راحتی هزینه‌هایی نیز در بر دارد؛ از این طریق شما قدرت زیادی در اختیار کسی قرار می‌دهید که برای شما تصمیم بگیرد در هر موقعیتی چه پاسخی صحیح است.
واقعیت افزوده معادله‌ی حریم خصوصی را نیز تغییر می‌دهد. با استفاده از این نوع اپ‌ها در دنیای اطراف خود میزان زیادی از اطلاعات خصوصی‌مان را در اختیار این سرویس‌ها قرار می‌دهیم؛ آن‌ها به‌واسطه‌ی این فناوری بیش از پیش می‌دانند که در حال انجام چه کاری هستیم، چه احساسی داریم و در هر زمان به چه چیزی فکر می‌کنیم. این چیزی نیست که بتوان به‌راحتی از آن گذشت.
این نگرانی‌ها به‌جا هستند و شرکت‌های فناوری باید به‌جای سرعت بخشیدن به توسعه و تکامل این نوع از فناوری‌ها ابتدا راه حل‌هایی برای پاسخ به نگرانی‌های کاربران ارائه دهند. حالا بیش از هر زمان دیگری شاهد هستیم که شرکت‌های فناوری، ابزار جدیدی برای عموم معرفی می‌کنند؛ اما راهکارهایی به‌منظور جلوگیری از سوء‌استفاده‌های احتمالی از زندگی خصوصی آن‌ها ارائه نمی‌دهند یا در ارا‌‌ئه‌ی راهکارها بسیار کند عمل می‌کنند.
دوربین هوشمند به‌سرعت در حال تبدیل شدن به یک واقعیت است؛ هر جایی که نگاه کنید، شرکت‌های فناوری با سرعت زیادی در حال اضافه کردن لایه‌های متعدد هوش به دوربینهای خود هستند. درحالی‌که هیچ‌یک از اپلیکیشن‌ها به‌تنهایی قادر به تغییر زندگی ما نیستند؛ آن‌ها را در کنار یکدیگر قرار دهید و به دنیایی اضافه کنید که دوربین توسط چیپ‌های پرقدرت، سنسورهای دقیق و پایگاه داده‌ی عظیم در حافظه‌ی ابری، به مهم‌ترین اپ روی گوشی شما تبدیل شود.
برگرفته از MASHABLE
