فعال شدن موتورهای ویجر 1 پس از 37 سال
سازمان فضایی آمریکا در نظر دارد موتورهای کاوشگر ویجر۱ را پس از نزدیک به چهار دهه روشن نماید. ناسا پس از ۳۷ سال با موفقیت دستور روشن شدن موتورهای کاوشگر فضایی “ویجر۱” (Voyager 1) را ارسال نمود. این آزمایش در ۲۸ نوامبر در “آزمایشگاه پیشرانش جت” ناسا درپاسادینا کالیفرنیا توسط تیم کنترل ماموریت انجام شد.
این آزمایش بخشی از برنامه‌ای است که با هدف فعال نگه داشتن این کاوشگر بدون سرنشین برای سه سال دیگر اجرا می‌شود، در حالی‌که در فضای بین ستاره‌ای سرعت می‌گیرد. ویجر۱ که ۴۰ سال پیش به فضا پرتاب شد، تقریبا دورترین و سریع‌ترین کاوشگری است که تاکنون به فضا پرتاب شده است. با توجه به فاصله ۲۲ میلیارد کیلومتری آن از زمین، مدت زمان ارسال یا دریافت سیگنال از ویجر۱ به یکی از آنتن‌های شبکه فضایی ناسا درگلدستون کالیفرنیا ۱۹ساعت و ۳۵ دقیقه طول می‌کشد. در سال ۲۰۱۳ ویجر۱ اولین کاوشگری بود که وارد فضای بین ستاره‌ای شد و ناسا امیدوار است که باتری‌های رادیواکتیو آن تا سال ۲۰۲۵ کار کنند.
اگر این کاوشگر نتواند آنتن اصلی خود را متصل به زمین نگه ندارد، مدت زمانی که منبع انرژی هسته‌ای ویجر۱ کار می‌کند بی‌اهمیت خواهد بود. اگر ویجر۱ در فضا شناور شود این خطر وجود دارد که ارتباط این کاوشگر با زمین برای همیشه قطع و فضاپیما به طور خودکار خاموش شود. برای جلوگیری از وقوع این اتفاق، این کاوشگر با مجموعه‌ای از ژیروسکوپ‌ها و ۱۶ موتور کنترل‌کننده هیدرازین MR-103(هشت موتور اصلی و هشت موتور پشتیبان) ساخت شرکت “راکت داین ایروجت” (Aerojet Rocketdyne) تجهیز شده است.
موتورهای کنترل‌کننده در زمان ماموریت‌های پیچیده ویجر۱ در مدار مشتری و زحل اهمیت حیاتی داشتند. این موتورها هم کاوشگر را در مسیر مناسب خود نگه داشته‌اند تا سرعت آن طوری افزایش یابد که بتواند به نقطه بعدی هدف خود دست یابد و نهایتا از سیستم خورشیدی خارج شود و هم برای تنظیم آنتن کاوشگر و اتصال به ابزارهایش در مسیرهای درست، ضرروی است.
زمانیکه ویجر۱ در سومین سال ماموریت خود زحل را ترک کرد، بیشتر موتورهای آن بی استفاده شدند و ناسا دستور خاموش کردن آنها را ارسال کرد. در نتیجه برای ذخیره انرژی برقی، گرم کردن موتورها متوقف شد. در حال حاضر این کاوشگر تنها از چهار روش اولیه موتورهای کنترل‌کننده استفاده می‌کند، تا جهت خود را رو به زمین نگه دارد. مسئله اینست که موتور محرکه در سیستم باتری‌های کنترل‌کننده محدود است. از سه سال پیش این موتورها شروع به کاهش فعالیت خود کردند و در نتیجه انرژی کمتری تولید می کنند.
گروهی از کارشناسان در آزمایشگاه پیشرانش جت برای فعال نگه داشتن ویجر۱ پیشنهاد کردند که ماموریت با چهار موتور پشتیبان “مانور تصحیح مسیر” که از سال ۱۹۸۰ روشن نشده‌اند، جایگزین شود. این به معنای بازیابی داده‌ها از سال‌های ابتدایی این پروژه که شامل نرم‌افزارهای نوشته شده در زبان “اسمبلی”(assembler) و زبان برنامه نویسی “بیسیک” و “فورترن”(Fortran) (زبان‌های برنامه نویسی پیشرو آن زمان) می‌شود. همچنین به برنامه‌ریزی برای موتورهای مانور تصحیح مسیر برای انفجار کوتاه مدت اشاره دارد، که برای این کار طراحی نشده بودند.
بنا به گفته محققان ناسا در آزمایش چهارشنبه گذشته مشاهده شد که کاوشگر، موتورهای کنترل‌کننده تصحیح مسیر را در حدود ۱۰میلی ثانیه در یک مجموعه از پالس‌ها روشن کرد. بنابراین نشان می‌دهد این موتورها می‌توانند وظیفه کنترلی خود را انجام دهند. آژانس فضایی ناسا در نظر دارد در ماه ژانویه که چهار موتور را روشن کند تا کاملا در دسترس قرار گیرند. سپس تا زمانیکه دیگر انرژی کافی در گرم‌کننده‌ها باقی نماند، به منظور کنترل مورد استفاده قرار می‌گیرد، پس از آن این کار به سیستم اصلی منتقل می‌شود. همچنین آژانس فضایی ناسا در نظر دارد تغییرات مشابه را در “ویجر ۲” که قرار است تا چند سال آینده در فضای بین ستاره‌ای قرار گیرد، اجرا کند.
برگرفته از newatlas
