موجودات فضایی هوشمند کجا هستند؟
تقریبا ۷۰ سال پیش، فیزیکدان برنده جایزه نوبل «انریکو فرمی» این سوال مشهور را پرسید: «پس دیگران کجا هستند؟» او با این سوال به موجودات فضایی اشاره می کرد که با توجه به قدمت طولانی کهکشان راه شیری و میلیاردها سیاره قابل سکونتش ظاهرا باید تا کنون خودشان را نشان داده بودند.
دانشمندان توضیحات احتمالی بسیاری را برای این معما مطرح کرده اند که سرانجام پارادوکس فرمی ارائه شده است. برای مثال، شاید زمین تنها سیاره قابل سکونت در کهکشان ما باشد یا تنها سیاره بهره مند از موجودات هوشمند باشد. و یا شاید موجودات فرازمینی وجود دارند و در فاصله ای بسیار دور ما را دزدکی نگاه می کنند. چندی پیش، اخترشناسی به نام «آلن استرن» ایده دیگری را ارائه نمود: شاید موجودات هوشمند در سرتاسر کهکشان ما گسترده اند اما اکثرشان در اقیانوس های زیر سطحی تاریک و عمیق زندگی می کنند که از بقیه کیهان جداست!
استرن، محقق ارشد عملیات افق های نو ناسا، استدلال خود را در چهل و نهمین نشست سالانه انجمن اخترشناسی و علوم سیاره ای آمریکا در پروو- اوتا مطرح کرد. استرن گفت: «شاید این اقیانوس های عمیق در سرتاسر کهکشان راه شیری وجود داشته باشند. در واقع، اقیانوس های آب مایع در زیر پوسته های یخی قمرهای مشتری یعنی کالیستو، گانیمد و اروپا قرار دارند. در زیر پوسته انسلادوس قمر زحل، هم چنین اقیانوس هایی وجود دارد. احتمال می رود اقیانوس های عمیق در چندین سیاره و جهان های دیگر وجود داشته باشند مثل پلوتو و تیتان بزرگترین قمر زحل.»
اقیانوس های زیر سطحی محیط بسیار پایدارتری در مقایسه با آب های سطحی فراهم می آورند و زمان بیشتری در اختیار حیات می گذارند تا هوش و پیچیدگی را تکامل ببخشد. آقای استرن گفت: «برخورد شهاب سنگ ها و شراره های خورشیدی و ابرنواخترهای مجاور و هر مداری که شما در آن قرار دارید، اینکه مگنتوسفر دارید یا خیر و اینکه اتمسفر سمی وجود دارد یا خیر؛ هیچکدام از این موارد اهمیت ندارند.» اما همان چیزی که این محیط ها را در مقابل آسیب و تغییر مصون نگه می دارد (پوسته یخی)، احتمالا آنها را در انزوا نگه می دارد. آقای استرن در ادامه بیان کرد: «اگر موجودات فضایی دارای فناوری باشند و اقدام به مخابره سیگنال نمایند، ما قادر به دیدن آن در هیچ یک از بخش های طیفی نیستیم.»
عامل دیگری را هم باید در نظر گرفت: چقدر احتمال دارد که موجودات فرازمینی در چنین محیط هایی اقدام به برقراری ارتباط نمایند؟ آیا آنها اطلاعی درباره ستاره های بی شمار موجود در کهکشان راه شیری دارند، اگر در اعماق اقیانوس ها مدفون شده باشند؟ آیا باید تونلی به سطح سیاره خود بزنند تا نگاهی به جهان پیرامونشان بیندازند. همچنین ساخت فضاپیما و پرتاب آن به فضا کار دشواری برای موجودات فرازمینی ساکن اقیانوس ها تلقی می شود، چرا که سیستم های پشتیبانی حیات آنها به آب زیادی نیاز دارد که خیلی سنگین خواهد بود. استرن ادعا نمی کند که این ایده راه حلی قطعی برای پارادوکس فرمی است بلکه عنصر دیگری به بحث در این رابطه افزوده می شود.
برگرفته از Livescience
