مجله معتبر FourFourTwo در ریودوژانیرو به سراغ رونالدینیو رفت. او ابتدا با همان لبخندهای معروفش، یک کیک شکلاتی را به خبرنگار مجله تعارف کرد. حال کریس فلناگان خبرنگار مجله بیش از این که به کیک شکلاتی بیاندیشد، از نشستن در کنار یکی از بزرگ ترین نوابغ تاریخ فوتبال، سرمست است.
کیک شکلاتی بسیار خوشمزه توسط خواهر همسر وی درست شده و هنوز هم در بشقاب باقی مانده است. آپارتمان رونالدینیو در حومه شهر ریو و در فاصله ۲۰ مایلی نسبت به کوپاکابانا قرار دارد. بسیاری از ابزار و آلات موسیقی در اطراف خانه وی مشاهده می شود. البته رونالدینیو با موسیقی فوتبال خویش در زمین چمن می خرامد و آهنگ این موسیقی را باید «ژوگو بونیتو» نامید. این همان دلیلی است که همه دنیا و نه فقط برزیل و بارسلونا، او را می ستایند. رونالدینیو با همین هنر ناب فوتبالی خود، مورد ستایش یک نسل قرار گرفت.
او تنها یک بازیکن عالی نبود بلکه این این واقعیت لذت می بُرد که یک بازیکن واقعاً عالی باشد. اگر بازیکنان کمی وجود دارند که تماشای آنها برای مردم جالب است، بازیکنانی کمتری وجود دارند که این چنین از مورد تماشا قرار گرفتن، لذت ببرند. رونالدینو به خبرنگار می گوید که بازیکنی از اتلتیک بیلبائو بود که مدام او را می زد ولی خودش در پاسخ، ۳ بار او را دریبل سرپا زد. رونالدینیو در سال ۲۰۰۴ این چنین کارلوس گورپگی بازیکن تیم بیلبائو را تنبیه کرد. ۳ دریبل سرپا نه در ۹۰ دقیقه بلکه در ۵ ثانیه! کمتر کسی است که چنین توانایی داشته باشد و یا حتی جرأت امتحان کردن چنین ریسکی را!
تکنیک فردی رونالدینیو در برخی موارد حتی از لیونل مسی جانشین وی در بارسلونا هم بهتر بود. رونالدینیو هم در جام جهانی و هم در لیگ قهرمانان اروپا به قهرمانی رسید. او اکنون ۳۶ ساله بوده و پس از جدایی از فلومیننزه در سپتامبر ۲۰۱۵، هنوز به هیچ باشگاهی ملحق نشده هر چند که خودش امیدوار است تا به یک باشگاه جدید رفته و تا پایان سال ۲۰۱۷، به فوتبال ادامه دهد.
رونالدینیو پس از جدایی از پاریسن ژرمن در سال ۲۰۰۳، مدت ۵ سال را در بارسلونا سپری کرد. برای خودش خاطره انگیز ترین لحظه، همان روز نخست بود که مجبور بود در نیمه های شب به میدان برود. او عادت نداشت تا آن وقت شب بیدار بماند. حضور در نیوکمپ و جلوی ۸۰۰۰۰ تماشاگر مشتاق، اولین و ماندگارترین تجربه رونالدینیو در کاتالونیا بود. اخلافات بین فدراسیون فوتبال و باشگاه راجع به زمان برگزاری بازی باعث شده بود تا دیدار تیم های بارسلونا و سویا در آن وقت شب، در نیوکمپِ مملو از تماشاگر برگزار شود. این مسابقه، اولین و آخرین باری بود که رونالدینیو در آن وقت شب بازی کرد. او هرگز آن لحظات را از خاطر نمی برد.
وقتی که عقربه های ساعت به ۱،۲۴ بامداد رسیده بود، رونالدینیو در نیمه زمین خودی صاحب توپ شد و با عبور از سد یکی دو بازیکن حریف و سپس یک شوت سهمگین از فاصله ۳۰ یاردی، توپ را به زیر سقف دروازه سویا چسبانید. بدین ترتیب اسطوره جدید بارسلونا متولد شد. رونالدینیو پس از گل فریاد می زد و جمعیت حاضر در نیوکمپ سر از پا نمی شناختند.
تیم ملی برزیل؛ زندگی رونالدینیو در کنار اسطوره زندگی اش
رونالدینیو با درخشش در نیوکمپ توانست پا در جای پای یکی از مهم ترین الگوهای زندگی خویش یعنی رونالدو بگذارد. رونالدو ۶ فصل پیش تر با پیراهن بارسلونا طی یک فصل، ۴۷ گل به ثمر رسانده بود. یک سال پیش از حضور رونالدینیو در نیوکمپ، این دو ستاره برزیلی در کنار یکدیگر به قهرمانی جام جهانی دست یافتند. رونالدینیو در این باره می گوید:
من در یک زمان بسیار خوب برای برزیل بازی کردم زیرا در آن زمان می توانستم کنار قهرمان زندگی ام (رونالدو) باشم. پس از مدت کوتاهی، قهرمان زندگی ام تبدیل به هم تیمی و دوستم شد. هر بار که به تیم ملی دعوت می شدم، رؤیای بزرگی برای من بود تا کنار رونالدو و سایر اسطوره ها باشم. هر بار که بوسه بر گونه رونالدو می زدم، هر بار که روماریو را در آغوش می گرفتم، هر بار که کنار روبرتو کارلوس و کافو بودم، بهترین حس ممکن را داشتم. دوستی با رونالدو (نازاریو) یکی از بزرگ ترین افتخارات زندگی من است.
رونالدینیو در جریان تمرینات تیم ملی برزیل سعی می کرد تا خودنمایی چندانی را مقابل رونالدو نداشته باشد. او تنها یک سال پس از درخشش در گرمیو، برای نخستین بار طی یک بازی رسمی، پیراهن تیم ملی برزیل را پوشید و کنار ستارگان بزرگی همچون کافو، رونالدو، ریوالدو و روبرتو کارلوس به میدان رفت. نخستین بازی ملی وی در کوپا آمریکا ۱۹۹۹ مقابل ونزوئلا به عنوان بازیکن تعویضی بود. ظرف ۴ دقیقه، یک پاس را از کافو دریافت کرد و با دریبل سرپای مدافع حریف و یک ضربه دیدنی، موفق به گلزنی شد. چند هفته بعد نیز در جام کنفدراسیون ها در مکزیک به میدان رفت.
وقتی که رونالدینیو در جام جهانی ۲۰۰۲ به میدان رفت، بازیکن تیم پاریسن ژرمن بود. در آن زمان رونالدو و ریوالدو در خط حمله سلسائو بازی می کردند و او هنوز یک بازیکن بسیار کم تجربه محسوب می شد. رونالدینیو در مرحله مقدماتی آن مسابقات، ابتدا یک گل را به چین از روی نقطه پنالتی زد اما اوج هنر او، گلزنی به انگلستان در مرحله یک چهارم نهایی بود. دریبل از نیمه زمین خودی و سپس عبور از اشلی کول باعث شد تا توپ رونالدینیو به ریوالدو رسیده و گل نخست برزیل به ثمر برسد. گل دوم برزیل را خودش از فاصله ۴۰ یاردی زد که تبدیل به یکی از ماندگارترین گل های تاریخ جام جهانی شد.
روبرتو کارلوس درباره آن گل می گوید:
ابتدا همگان گمان می کردند که رونالدینیو قصد سانتر توپ را داشت ولی توپ به طور اتفاقی درون دروازه انگلیس قرار گرفت. اما خودش در بین نیمه در رختکن به ما گفت که چنین نیست و او این ضربه را به طور آگاهانه زده است. رونالدینیو به خوبی متوجه شد که دیوید سیمن جلو آمده و به همین دلیل، توپ را مستقیماً روانه دروازه او کرد.
البته رونالدینیو در آن بازی کارت قرمز گرفت اما بعداً به مسابقه فینال رسید و به همراه برزیل فاتح جام جهانی ۲۰۰۲ شد.
پایان قسمت اول
مجله FourFourTwo
