بررسی بازی PlayerUnknown’s Battlegrounds

برخی بازی‌ها هستند که به ناگاه موجی از بازیکنان را به سمت خود می‌کشند و به سرعت میان بازیکنان محبوب می‌شوند. بازی‌هایی عجیب و متفاوت از Getting Over بگیرید تا زمانی Flappy Birds،‌ که در اندک زمانی محبوبیتی عجیب پیدا کردند و توانستند تا شگفتی‌ساز شوند. هرچند این بازی‌ها با موضوع مقاله ما تفاوت زیادی دارند، اما کافی است تا تنها نگاهی را به محتواهای این دست بازی‌ها بیندازید تا به بی‌آلایش و ساده بودن آنها پی ببرید. بازی‌هایی که بعضا ایرادات فراوانی دارند و بازیکنان با نادیده گرفتن این ایرادات تنها از تجربه آن لذت می‌برند و شاید هم این دقیقا همان نکته‌ای است که بسیاری از بازیکنان آن را فراموش کرده‌اند و آن را نادیده گرفته‌اند. بازی‌های ویدیویی به ویژه بازی‌های آنلاین با هدف سرگرم کردن بازیکنانشان عرضه می‌شوند و اگر یک بازی بتواند علی رغم محتوای کمی که دارد باز هم بازیکنان را وارد دنیایی پر از ناشناخته‌ها کند و کشمکش‌های هیجان‌انگیز را برای دقایقی بیشتر زنده ماندن رقم بزند، احتمالا شاهد موفقیتی بزرگ خواهد بود. یکی از شگفتی‌های ۲۰۱۷ اما بازی PlayerUnknown’s Battlegrounds یا به اختصار پابجی (PUBG)، ساخته استودیوی بلوهول بود که در مرحله ارلی اکسس یا دسترسی زود‌هنگام توانست رکوردهای بسیاری را جابجا کند. رکوردهایی که از فروش ۳۰ میلیون نسخه‌ای بگیرید تا تعداد بازیکنان همزمان تا مرز ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار بازیکن را شامل می‌شود.

محصولی که ابتدا آنقدر ایراد داشت که اگر قرار بود قبل از دستیابی به چنین محبوبیتی توسط سایت‌ها نقد شود، احتمالا با انتقادات تندی روبرو می‌شد. اما حقیقت این است که سرنوشت یک بازی را بازیکنان تعیین می‌کنند و بازی پابجی نیز به لطف حمایت باورنکردنی بیش از ۳۰ میلیون بازیکن پی‌سی توانست رکوردهای فوق‌العاده را از نظر آماری به نام خود ثبت کند. منطقه‌ای خالی از سکنه را فرض کنید که به شکل منظمی از مهمات و اسلحه پر شده است و از طرفی افرادی را در نظر بگیرید که هدفشان “فقط” زنده ماندن است. اما سکوت آرامش‌بخش جزیره با نزدیک شدن صدای هواپیما و پرواز ۱۰۰ چتر برفراز منطقه شکسته می‌شود تا نوید نبردی خونین را برای زنده ماندن بدهد. شاید پابجی را بتوانیم ظهور خشم و رقابتی تعریف کنیم که بازیکنان مدت‌ها انتظار آن را می‌کشیدند. هرچند در گذشته نیز شاهد حضور حالت‌هایی مانند لست من استندینگ در بازی‌های ویدیویی بودیم، اما هیچگاه تمرکز اصلی روی این بخش از بازی‌های ویدیویی نبود و حتی می‌توان گفت که به دلیل تبلیغ کمی که از این بخش‌ها می‌شد، کمترین محبوبیت را نیز میان بازیکنان داشت.

اما پابجی از همان ابتدا شما را به چالش می‌کشد، بازی بدون هیچ آموزش مشخصی، مستقیما شما را در رقابت با ۹۹ بازیکن دیگر قرار می‌دهد و بدون کوچکترین رحمی، مرگ و شکست بازیکن را اعلام می‌کند. اولین بار که وارد بازی می‌شوید،‌ به ناگاه شاهد کم شدن جان‌تان خواهید بود زیرا از قضا دایره‌ای قرار دارد که همه بازیکنان باید به داخل آن بروند و دریغا که شما از آن آگاه نبوده‌اید. دفعه دوم نقشه را بررسی می‌کنید و این‌بار به سرعت خودتان را قبل از به پایان رسیدن زمان به دایره می‌رسانید، اما از دور صدای غرش تیری را می‌شنوید و نوشته معروف «Better Luck Next Time» را مشاهده می‌کنید! اما دفعه سوم می‌دانید که تنها دویدن در فضای باز برای رسیدن به دایره مهم نیست و این داشتن تجهیزات مناسب برای رویارویی با دشمنان است که اهمیت زیادی دارد. این بار دیگر خانه‌ها را می‌گردید و به صدای قدم‌های دشمنان توجه می‌کنید، از میان درختان رد می‌شوید و با شنیدن کوچک ترین صدایی روی زمین می‌خوابید و اطراف‌تان را بررسی می‌کند. بازیکنان پابجی مانند بازی که ایرادات فراوانی دارد، به مرور مشکلات‌شان را متوجه می‌شوند و سعی می‌کنند تا این مشکلات را رفع کنند.

هرچند گان‌پلی بازی در مقابل گان‌‌پلی فوق‌العاده بازی‌های استودیوهای اسلج‌همر، ماشین گیمز یا دایس حرفی برای گفتن ندارد، اما توانسته با ارائه‌ی‌ محتوایی محدود، اما جذاب قلب بازیکنانش را به دست بیاورد. بیایید کمی بیشتر غرق در ویژگی‌های گیم‌پلی شویم. بازی در مجموع در دو منطقه بزرگ انجام می‌شود که یکی سر سبز و دیگری صحرایی است. محل ورود هواپیما به نقشه، با هوشمندی به شکلی طراحی شده‌ است که علی رغم بازی کردن متوالی در یک نقشه، احساس تکراری شدن نداشته باشید. از سوی دیگر بازی به ویژه در زمینه اسلحه، لوازم جانبی سلاح‌ها و تجهیزات درمانی تنوع زیادی دارد و هر یک از سلاح‌ها عملکرد منحصر به فردی را به نمایش می‌گذارند. درحقیقت در ساعات ابتدایی بیشتر زمان بازیکنان معطوف به یافتن توانایی‌های هر سلاح، تاثیر اتچمنت یا لوازم جانبی هر سلاح و یافتن بهترین محل برای پرش با چتر است تا در رقابت‌های بعدی جایگاه بهتری را در میان بهترین بازیکنان پیدا کنند. اما هنوز هم باید گفت که بازی مسائلی دارد که باید رفع شوند. به ویژه در زمینه مشکلات سرور،‌ بازی پابجی برای ایرانی‌ها مشکلات مختلفی را مانند تاخیر اعصاب خوردکن را به همراه دارد، تا جایی که حتی در زمان برداشتن سلاح‌ها از روی زمین نیز به مشکل بر می‌خورید که خب تاثیر مستقیمی را در لذت بازیکن در زمان تجربه پابجی می‌گذارد. هنوز هم بازی از لحاظ فیزیک مشکلات زیادی دارد، به دلیل مکانیزم پرش‌های نامیزان، حرکت‌های خشک و انیمیشن‌های بسیار بسیار ساده بازی، به سرعت در چاله‌ها، میان صخره‌ها، میان منبع آب و دیوار و مکان‌ دیگر مانند جعبه‌ها گیر می‌کنید و دیگر حتی قادر به ادامه بازی نیستید.

البته بازی تغییرات مهمی نسبت به نسخه Early Access دارد. هرچند حالت‌های مختلف تک نفره، دونفره و اسکوئاد هنوز هم در بازی حضور دارند، اما سازندگان با حذف قابلیت تغییر دوربین از اول شخص به سوم شخص در جریان بازی، به بازیکنان اجازه داده‌اند تا قبل از آغاز نبرد، دید دوربین مورد نظر خود را مشخص کنند. این تغییر به ویژه با توجه به محدودیت‌های دید اول شخص، رقابت‌ها را منصفانه‌تر کرده است و بازیکنان راحت‌تر می‌توانند با یکدیگر رقابت کنند. با توجه به نقشه عظیم بازی و محدوده‌ی کوچک دایره‌‌ها، خودرو و موتورسیکلت‌ها نقش مهمی را برای رسیدن به نقاط مختلف بازی ایفا می‌کنند. هر یک از خودروها صدای منحصر به فردی دارند که همین موضوع کمک می‌کند تا از نوع خودرویی که در حال نزدیک شدن است آگاه شوید و واکنش مناسبی را نسبت به آن نشان دهید. وجود این چنین نکات ریز در ساخته‌ی استودیوی بلوهول باعث شده تا با وجود ایرادات بسیار زیادی که در بازی با آنها روبرو می‌شوید، همچنان بازی را ادامه دهید.

بازی پابجی در نگاه اول ساخته‌ای ناقص به نظر می‌رسد، اما همین نقصان‌ها دلیلی بر محبوبیت بازی‌ای است که شاید هیچگاه توسعه‌دهندگان آن فروش اینچنینی را توقع نداشتند. البته فراموش نکنید، بازی پابجی را به هیچ عنوان نمی‌توانیم با ساخته‌های استودیوهای بزرگی مانند یوبی‌سافت، گوریلا گیمز، ناتی‌داگ یا دایس مقایسه کنیم،‌ زیرا هدف بازی پابجی چه از نظر مفهموم و چه از نظر اجرا با سایر بازی‌ها متفاوت است و به همین دلیل نیز بازی پابجی را با دیدی متفاوت و به عنوان یک بازی جریان‌ساز بررسی می‌کنیم. پابجی از جمله اعتیادآورترین بازی‌هایی است که تاکنون منتشر شده و مهم نیست چند بار کشته شوید، باز هم دلیلی را برای ادامه خواهید داشت. به ویژه در حالت چهار نفره و دو نفره، پابجی روی اصلی خودش را نشان می‌دهد. کمک به هم تیمی‌هایی که به زمین افتاده‌اند، تلاش برای تقسیم سلاح و تیرها‌، به اشتراک گذاری تجهیزات درمانی، یافتن محل حضور دشمنان و ارائه مختصات به سایر هم‌گروهی‌ها برای یافتن آنها، تنها بخشی از تعاملی هستند که با همراهان خود خواهید داشت. بازی PUBG در زمینه ارائه‌ی یک گیم‌پلی اعتیادآور بسیار موفق عمل می‌کند و قادر است هر بازیکنی را به راحتی ساعت‌ها درگیر خود کند. از شما چه پنهان باید گفت بعد از چند دست کشته شدن، دیگر به مرگ‌ عادت می‌کنید.

در جریان بازی با کشتن هر یک از بازیکنان، مقدار مشخصی از پول رایج درون بازی را دریافت می‌‌کنید که با استفاده از آنها می‌توانید صندوقچه‌هایی را برای به دست آوردن اقلام پوشیدنی مانند کیف، کفش، پیرهن، کت و سایر آیتم‌ها خریداری کنید. هر صندوق تنها شامل یک آیتم می‌شود. نکته مهم اما خرید و فروش این آیتم‌ها در بازار سیاه استیم است که به لطف آن می‌توانید باتوجه به ارزش و نوعی که آیتم مورد نظر دارد، اقدام به خرید و فروش آیتم‌های خود با پول واقعی کنید. این ویژگی پیش از این نیز در بازی‌های دیگر استیم نظیر DOTA 2 وجود داشت که طبیعتا قادر است تا انجام بازی توسط بازیکنان را هدفمندتر کند. از سوی دیگر قابلیت Death Cam در نسخه کامل بازی، در دسترس قرار گرفته است که به کمک آن بعد از کشته شدن نیز می‌توانید محل حضور دشمنان‌تان را تشخیص دهید. بلوهول همینطور با توجه به اهداف بلندپروازانه‌ای که برای اضافه شدن PUBG به eSports (ورزش‌های الکترونیک) دارد، قابلیت Replay کردن مسابقات را برای بررسی رفتار سایر بازیکنان داده است. امکان بازپخش آسان بازی، فرصتی عالی را فراهم کرده است تا به اشتباهات خود پی‌ببرید و حتی با دنبال کردن بازیکنان پیروز، از ترفند‌های آنها برای پیروزی در مسابقات آگاه شوید.

پابجی نه قرار است به دلیل گرافیک فو‌ق‌العاده برنده‌ جایزه‌ای شود و نه قرار است به دلیل موسیقی خوبی که دارد قلب بازیکنان را درنوردد. حقیقت این است که پابجی با هدف دیگری ساخته و عرضه شده است و در این هدف یعنی وارد کردن مفهموم جدیدی به صنعت بازی‌های ویدیویی موفق بوده است. به شکلی که اگر به سال‌ها بعد برویم و نگاهی به گذشته بیندازیم، احتمالا در فهرست بازی‌های جریان‌ساز، نام پابجی نیز به خوبی خواهد درخشید. سادگی پابجی در گرافیک آن نیز حفظ شده است. با تماشای بازی، شعله‌های آتش و انفجار‌های زیبا را می‌بینیم و با پرت کردن نارنجک،‌ شاهد پودر شدن برخی آیتم‌ها هستیم. اما نباید انتظار بافت‌های فوق‌العاده با کیفیت را از بازی پابجی داشته باشید. پرواز گرده‌های علفزار، ماندن جای پا روی شن‌ها، آتش زیبای کوکتل و به جا ماندن گلوله روی بدن دشمنان، در جایگاه خود زیبا هستند و با نورپردازی خوبی در بازی روبرو هستیم. اما از بعد فنی بازی مشکلات بسیاری دارد و باید این مشکلات به مرور رفع شوند. مشکلات عجیب در زمان نشانه‌گیری در وضعیت خوابیده، گیر کردن میان اجسام و دیوارها، مشکلات نشانه گیری و شلیک در زمان ایستادن در کنار پنجره، گیر کردن در چتر و جدا نشدن از چتر در زمان فرود، باز نشدن درب ساختمان‌ها یا بسیاری از مسائل دیگر که در زمان پیاده شدن از خودرو یا مکان‌های دیگر رخ می‌دهد، گاهی آنقدر اعصاب خردکن می‌شوند که می‌خواهید به سرعت بازی را ببندید.

اما مهم ترین ویژگی‌ بازی صداگذاری آن است. صدای قدم‌ها بهترین دوست و بزرگ‌ترین دشمن شما در زمان انجام پابجی هستند. در زمان راه رفتن دشمنان، صدای قدم‌های آنها و همینطور صحبت کردن سایر بازیکنان با یکدیگر، محل حضور آنها را افشا می‌کند. با این حال، این موضوع در رابطه با شما نیز صدق می‌کند و در صورتی که بی محابا به دویدن ادامه دهید، به سرعت مکان حضور خود را لو خواهید داد. از سوی دیگر سلاح‌ها صدای منحصر به فردی دارند و با به خاطر سپردن صدای هر یک از سلاح‌ها می‌توانید، محل حضور دشمن و نوع سلاح دشمن را حدس بزنید. غرش تیر تک‌تیرانداز یا رگبار یک یوزی، صدای متفاوتی را ایجاد می‌کنند که برای بازیکنان حرفه‌ای دارای اهمیت خواهد بود. خودروها نیز دیگر ابزاری هستند که حتی برای جلب توجه دشمنان کاربرد دارند. با به صدا در آمدن موتور خودرو، دشمنان به سرعت محل شما را تشخیص می‌دهند که می‌توانید با استتار و مخفی شدن، آنها را از بین ببرید. گاهی اوقات نیز برخی از بازیکنان از صدای پرواز هواپیمای حامل سلاح و تجهیزات برای از بین بردن دشمنانی که مخفی شده‌اند استفاده می‌کنند. صدای هواپیما آنقدر بلند است که مانع شنیدن صدای قدم‌های دشمنان می‌شود و همین موضوع نیز باعث می‌شود تا بتوانید راحت‌تر بدوید و حریف را دور بزنید. هرچند بازی تنها یک موسیقی ساده، اما زیبا دارد، با این حال در زمینه صداگذاری محیط و اسلحه و خودرو یا قایق، توسعه‌دهندگان موفق بوده‌اند.

بازی Playerunknown’s Battlegrounds را می‌توانیم پیشرو در بازی‌های بتل‌رویال معرفی کنیم و در نتیجه این بازی در نقش محصولی که مفهموم جدیدی را وارد صنعت بازی‌های ویدیویی کرده است و از قضا این مفهموم را گسترش داده است، باید تحسین شود. شاید اگر یک سال دیگر بازی‌‌ای دقیقا با مشکلاتی مشابه پابجی عرضه شود، با تندترین انتقاد‌ها روبرو شود، اما با توجه به پیشرو بودن این بازی باید گفت که بسیاری از مشکلات آن قابل چشم‌پوشی است. زیرا توسعه‌دهندگان به مرور باید به گسترش سبک بتل‌رویال بپردازند، مشکلات آن را رفع کنند و در نهایت به محصولی کامل و با کمترین ایراد برسند. به همین دلیل بازی پابجی را نخستین محصول موفق در سبک بتل رویال می‌دانم و تنها در انتظار رفع این مشکلات توسط سازندگان هستم. پابجی نه گرافیک آنچنان دارد و نه در زمینه‌ی ویژگی‌های گیم‌پلی منحصر به فرد است، اما این بازی بازیکنان را با مفهموم دقیق «گیم» آشنا می‌کند. پابجی بی شک یکی از مهم‌ترین اتفاق‌های سال ۲۰۱۷ بود و نشان داد که هنوز هم بازیکنان پی‌سی و البته سایر کنسول‌ها عاشق بازی‌های درگیرکننده و هیجان‌انگیز هستند تا با تمام وجود برای «زنده ماندن» تلاش کنند.