نقد و بررسی Drawn To Death

“به قلم محمد تقوی”

می‌توانم بگویم زیر آواره‌ای به اسم Drawn To Death ایده‌های واقعا جذابی خودنمایی می‌کنند. هر چه باشد، “دیوید جفی” کم بازی دیوانه وار با خشونت و توهین‌های گاه و بیگاه ندارد. اما در DTD او به قدری از خود بیخود گشته که هر چه از ذهنش تراوش کرده را بر روی کاغذ آورده، آن هم کاغذهای دفتر یک نوجوان نیمه مجنون! Drawn to Death بر همین اساس دنیایش را بسط می‌‌دهد و افکار دیوانه‌‌وارش از قهرمانانی مثل “نانجاو” (کوسه‌ی نینجایی) تا “جانی سوج” (متال باز فوق حرفه‌ای) در دفتر این نوجوان مجنون دو به دو در لوکیشن‌های مختلف نقاشی شده به مصاف هم می‌روند.

بازی در نگاه اول بسیار خاص و متفاوت جلوه می‌کند، طراحی گرافیکی کاملا متفاوت است و شما گیم‌پلی بازی را در قالب جهانِ درون یک دفترچه یادداشت تجربه می‌کنید. اما این متفاوت بودن شاید تنها برای چند دقیقه کاربرد دارد و پس از مدتی بازی به پدیده‌ای سطحی و تکراری تبدیل می‌شود که برخی از نکات متمایزکننده آن نظیر طراحی گرافیکی نیز مشکل‌ساز می‌شود. به طور دقیق جلوه‌های بصری واکنشی دوگانه ایجاد می‌کنند؛ هم از منحصربفرد بودنش می‌توان تحسینشان کرد هم از مشکلات دیدی که برای یک بازی تند و تیز آرِنایی ایجاد می‌کنند می‌توان از آن خرده گرفت. جدای از تاثیر بصری‌، خود دفترچه به جز اندک داستان‌های فرعی مثل عشق شکست خورده و پدر نامهربان او، چندان کاربردی ندارد.

این منحصر بفرد بودن تا حدی به باقی بخش‌ها هم راه پیدا کرده. مثلا نارنجک اندازهای معمولی که از تابوت مرده پرت می‌کنند یا یک اسلحه به اسم JRPG داریم که دشمنان را به موجودات 16 بیتی تبدیل می‌کند! هر کدام از قهرمانان نیز دو قابلیت ویژه دارند. مثلا “نینجاو” با لنگر به شکل قلاب Titanfall 2 به اینور و آنور می‌رود یا سرباز، قابلیت اسلاید و رول دارد. این تنوع طلبی و گسترده سازی در Drawn to Death تا حدی یادآور دوران بهتر جفی مثل Twisted Metalهای کلاسیک است اما متاسفانه در مرحله‌ی اجرا همه چیز سقوط می‌کند.

مشکلات Drawn To Death در یکی دو جمله خلاصه نمی‌شوند. اگر بازی‌های کلاسیکی مثل Quake 3 Arena یا Unreal Tournament را با این اثر مقایسه کنیم، هم رنگ خلاقیت‌های جفی نامرئی می‌شود و هم به مکانیزم‌های سطحی و مشکلات اسفناک کنترل و شوتینگ پی خواهیم رد. برای یک بازی چند‌نفره در این سطح، شوتینگ و حرکت Drawn To Death اصلا قابل قبول نیست و حالتی سبک و غیر دقیق دارد. بدتر آن که همان طور که گفتیم، استایل گرافیکی گاه تشخیص آنچه روی می‌دهد را واقعا سخت می‌کند. بعد از چند بازی کم کم به بطن اصلی مشکل می‌رسیم. برخلاف نگاه اولیه، Drawn To Death بسیار سطحی و سرسری است و عدم تعادل صحیح باعث می‌شد بازیکنان اکثرا به سمت یک قهرمان و اسلحه متمایل شوند. به این ترتیب گیمر در چرخه‌ای تکراری گیر می‌کند و بعد از دو سه ساعت قیدش را می‌زند.

حتی اگر بی خیال بحث‌های مکانیزم باشیم، حس طنز بازی واقعا حال بهم زن، سطحی و درجه پایین است. کل جوک‌های بازی در آن خلاصه شده که در یک جمله، هر چند کلمه‌ای که گزارشگر (بله در بازی گزارشگر هم هست!) می‌گوید و یا گیف‌هایی که به هنگام مرگ پخش می‌شود باید یک ناسزای یا حرکت مستهجن به همراهش باشد. از همه اعصاب خوردکن‌تر آن گزارشگر کذایی و بی‌فایده است که دائما بازی بد شما را یاد‌آوری کرده و چپ و راست فحش را نثار شما و گاهی دیگران (اکثرا شما) می‌کند! گاهی هم کلا به عالم هپروت رفته و چند تا از آن واژگانی که همه خوب می‌شناسیم را زنجیره‌ای تقدیم به اشخاص ناشناسی می‌کند! متوجه دلیل این میزان خرد کردن مخاطب نیستم؛ مگر چقدر می‌توان چرت و پرت‌های او را تحمل کرد تا وقتی که کنترلر را پرت کنیم و به اسم و رسم سابق دیوید جفی دشنام بگوییم؟!

بازبینی تصویری

نکات مثبت

برخی ایده‌های جذاب مثل استاتیک کاغذی و قهرمانان عجیب غریب

نکات منفی

مشکلات کنترلر، حرکت و شوتینگ

مشکلات بالانس و تعادل

بازی سریعا تکراری می‌شود

سبک بصری خاص بازی تشخیص دادن وقایع را سخت می‌کند

طنز بی‌مزه، سطحی و تهوع آور

آن گزارشگر لعنتی که خودش 10 نمره‌ی منفی است

سخن آخر

ایده‌ی خوب همیشه به ثمر نمی‌نشیند اما این که یک بازی آنقدر لجام گسیخته و منفور باشد، آن هم نه در مکانیک‌هایش (که حداکثر معمولی‌اند) بلکه در شیوه‌ی ارائه، کاری است که فقط از دیوید جفی برمی‌آید! با این وجود تجربه‌ی Drawn To Death را تنها به کسانی پیشنهاد می‌کنم که اعتماد به نفس ندارند (یا آنقدر بالاست که این حجم از تمسخر اهمیتی برایشان ندارد!). هر چند در آن صورت هم بازی چیزی بیش از یک کپی دست چندم از نمونه‌های بسیار بهتر مشابه نیست.

Verdict

Not all good ideas are executed well but for a game to be this incoherent and aweful not in mechanics (which are at best mediocre) but in its presentation is something only David Jaffe can do! So I recommend Drawn to Death for only thise who have no self esteem whatsoever (or a high one not to care) and even than, the game isn’t anytime more than a second hand product of much better titles

Score: 4